JON ANDERSON & The Band Geeks
True (2024)
Label Frontiers Music
Score 4 (out of 5 JoJo's)
Jon Anderson is in
mijn ogen in het verleden niet al te netjes behandeld door zijn
kompanen uit Yes. Vooral Steve Howe heeft daar, voor zover ik kan
beoordelen, een niet zo frisse rol in gespeeld. Dat had hij beter niet
kunnen doen want de incarnaties na het vertrek van Anderson blonken niet
uit in hoge kwaliteit en al helemaal niet op de laatste studioalbums
van een band die zich toch per saldo geen 'Yes' meer zou mogen noemen.
Anderson neemt
op 'True' overtuigend muzikaal wraak. Met uitzondering van de wat
zompige produktie - de mix had beter gekund - en de onder de maat hoes,
zijn de negen tracks van hoge kwaliteit. Op de stem van Jon lijkt geen
sleet te zitten, de composities zitten uitstekend in elkaar en be-
klijven na een aantal draaibeurten. Met soms aan Chris Squire
herinnerend baswerk via de Rickenbacker van Richie Castellano en de aan
Rick Wakeman refererende keyboards van Christopher Clark. Anderson zou
zijn Yes verleden verloochenen als er ook niet een lang muzikaal epos op
het album zou staan en dat is het inventieve en gevarieerde 'Once Upon A
Dream'.
Anderson is een te zachtmoedig persoon om 'True' te
presenteren als muzikale wraak. Maar zo zie ik het wel. Prima album van
een levende le- gende uit de symfonische of zo u wilt progressieve
rock.
