ProgLog AFTERglow

My Dying Bride - Evinta (2011) 

Label: Peaceville Records 
Bandsite: www.mydyingbride.net
Running Time: 45:24 + 41:54
Reviewer: Henk Vermeulen
Score: 
(max. score)


My Dying Bride is een Brits muziekgezelschap dat in 1990 werd opgericht en de elementen ‘death’, ‘black’ en vooral ‘doom’ uit het metalgenre op een geheel eigen, herkenbare wijze combineert. Een fraai prototype hiervan is het voorlaatste (dertiende) album: 'Feel the Mysery' (2015). Snoeiharde, uiterst complexe gitaarriffs, doorspekt met woeste grunts, ondersteund door virtuoze drumpartijen die worden afgewisseld met tergend trage, onheilspellende geluidsexercities en vocalen die handelen over wanhoop, duisternis en leegte, waarbij misantropie altijd op de loer ligt. Naast gitaren en drums zijn het vooral viool, piano en synthesizer, die de sinistere sfeer creëren.
'Evinta' is echter van een ander kaliber. Het is het eindresultaat van een 15 jaar durend project waarin de duistere essentie van de voorgaande 9 albums wordt samengevat in een geheel nieuwe vorm. Oudere muzikale thema’s en riffs werden voor dit project herschreven voor een verscheidenheid aan klassieke instrumenten in plaats van voor de oorspronkelijke traditionele metalinstrumenten. De zang divergeert bij vlagen ook aanzienlijk t.o.v. de originele uitvoeringen: operette i.p.v. grunt! 
Het is een atmosferisch, episch werkstuk dat thuishoort in de rij meesterwerken van metalbands die eerder het idee kregen om hun gevoelige en kwetsbare kanten voor het voetlicht te brengen zoals Opeth ('Damnation'), Ulver ('Kveldsjanger') en Borknagar
('Origin'). 'Evinta' is inderdaad zo’n meesterwerk. De twee schijfjes houden je anderhalf uur aan de geluidsdrager gekluisterd om te genieten van een muzikaal epos dat gevoelens van vertedering en verwondering oproept maar vooral ook van existentiële onzekerheid, angst en verdriet. Ondanks of misschien dankzij het benadrukken van deze ellende biedt het album ook troost. Troost omdat we ons bewust zijn van het scala aan menselijke emoties en gevoelens. Een voorrecht omdat het een ultiem bewijs is dat je leeft, in dit eenmalige aardse bestaan.
Het getuigt van brille als een band een dergelijk gevoeld inzicht teweeg kan brengen! My Dying Bride krijgt dit voor elkaar door genre-overstijgend te werk te gaan: in de eerste plaats door uiteenlopende kunstvormen als poëzie en muziek te verbinden en in de tweede plaats door verschillende muzikale genres die uitdrukking proberen te geven aan het unieke van het menselijk bestaan, met elkaar te verweven: barok, opera, neoklassiek, psychedelica, ambient, artrock, postrock of hoe je het ook wil noemen! In elk geval zullen progrock-liefhebbers van Pink Floyd, Ulver, Brian Eno, The Flaming Lips, Jean Michelle Jarre en Mike Oldfield, genieten van dit album. Henk Vermeulen (05-2020)

Personnel:
Andrew Craighan - arrangements
Aaron Stainthorpe - male vocals
Jonny Mauding - keyboards
Lucie Roche - female vocals
Alice Pembroke - alt violin
Johan Baum - cello

Discography:  
As the Flower Withers (1992) 
Turn Loose the Swans (1993)
The Angel and the Dark River (1995)
Like Gods of the Sun (1996)
34.788%... Complete (1998)
The Light at the End of the World (1999)
The Dreadful Hours (2001)
Songs of Darkness, Words of Light (2004)
A Line Of Deathless Kings (2006)
For Lies I Sire (2009)
Evinta (2011)
A Map of all our Failures (2012)
Feel the Misery (2015)
The Ghost of Orion (2020)