SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases

   

 

 

 

 

Drukte aan het release- en promofront. Niet alles wat er binnenkomt en wordt uitgebracht en onder de noemer van deze site valt kan direct worden gerecenseerd. Vandaar een inhaalslag met een korte en een wat langere impressie .

 

Zopp - Dominion (2023)  

Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Voor de liefhebbers van Canterbury Rock (vooral Hatfield and the North, Egg) met een vleugje Zappa zit je bij Ryan W. Stevenson alias Zopp uitermate goed. Sterke composities, die wel even tijd nodig hebben, prima technische vaardigheden, de zang kan wat sterker maar de ondersteuning van Sally Minnear (inderdaad de dochter van ...) brengt vocaal balans aan. 

 

Gert Emmens - Mysteries of Dawn (2023)  

 

Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 De elektronische muziek van Gert Emmens staat altijd garant voor mooie synths, sterke sequences en majeur en vooral mineur akkoorden die mij kunnen ontroeren. Op deze dubbel CD gebeurt dat vele malen in de 11 tracks. Alles overigens met aanstekelijke ritmes, ik neem aan elektronische drums hoewel ik over dat laatste twijfel. Een veeldraaier! 

 

Cairo - Nemesis (2023) 

 

 Score 3 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Mainstream prog zou ik de muziek van Cairo willen noemen op hun tweede album Nemesis. Veel invloeden vanuit de symfo, neo prog, progmetal, folk en ambient worden in de mixer gegooid waardoor de 10 tracks in eerste instantie wat eenvormig aandoen, zonder uitschieters. Maar meerdere laserbeurten onthullen toch meer diepgang in de composities en de samenzang tussen zangeres Rachel Hill en toetsenist en frontman Rob Cottingham is uitstekend. 

 

Funus - Mono (2023)  

 

Score 3 (out of 5 JoJo's)

 

 

Funus is een eenmansband van de multi-instrumentalist Ruben Vermeulen die op een enkele track wordt bijgestaan door zangeres Sabina Knol. Op 'Mono' horen we geen vrolijke muziek maar donkere, sombere, ijle composities die doorgaans handelen over de minder leuke kanten van het leven. Ik word daar juist opgewekt van, het moet wat mij betreft in muziek niet te gezellig worden. De 7 tracks worden smaakvol en technisch vaardig uitgevoerd, de zang gaat mooi in de dromerigheid mee en ook de hoes mag er zijn. 

Jethro Tull - RökFlöte (2023)

 

Score 4 (out of 5 JoJo's)

                                                                      

 

 

 

Jethro Tull is er zowat mijn hele leven al. Bijna alle releases zijn hier op vinyl dan wel CD aanwezig. Ik heb bovendien een zwak voor Ian Anderson, de intelligente, slimme, zakelijke bandleider die compositorisch en muzikaal-technisch nog steeds zijn mannetje staat. De enige grote smet vind ik de animositeit tussen voormalig gitarist en oud-gediende Martin Barre en hem. Het is nooit duidelijk geworden wat er speelt maar het zou mij niet verbazen als het ego van Ian iets te groot werd.
RökFlöte' is het 23ste (!!) studioalbum van Jethro Tull. De twaalf tracks handelen over Noorse goden en alles wat daarmee samenhangt. Het was de bedoeling dat het een instrumentaal album zou worden waarop het fluitspel van Anderson een prominente rol zou gaan spelen. Dat laatste is zeker het geval. Hij soleert virtuoos, het speeksel horen we door de dwarsfluit schieten, en zo hoort het ook bij Ian. De band met de inmiddels bekende bezetting (Goodier, O'Hara, Hammond) wordt hier aangevuld met de uitstekende jonge gitarist Joe Parrish-James.die alle registers van het gitaarspel beheerst, van stevig tot ingetogen al kan hij Barre nooit doen vergeten. Die last draagt hij met zich mee.
Instrumentaal is het album echter niet geworden want Ian Anderson neemt gewoon de vocalen voor zijn rekening. Zijn stem is de laatste jaren regelmatig onderwerp van kritiek, vooral live. Er lijkt inderdaad wat sleet op te zitten, mag het als je een respectabele leeftijd hebt, maar het is zeker acceptabel. Wat mij enigszins hindert is dat hij in veel tracks meer declameert dan zingt. Waarschijnlijk om zijn licht vocale beperking te maskeren.
Jethro Tull heeft gewoon weer een uitstekend album afgeleverd zoals we van de band en hun leider gewend zijn. Vergelijken met vroeger werk heeft geen zin. Vroeger was alles beter of in ieder geval anders ....

 

Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (07-2023)

WAT EEN WEEK ... CD             👍

EMMENS & HEIJ - On Higher Ground (2022) 
 

Mag je een 6CD ...            
    

 

... beoordelen na het eenmalig en op aspecten tweemalig beluisteren van alle CD's? De puristen onder het reviewgilde zullen hierop ontkennend antwoorden. Maar waarom zou het niet mogen als je na één keer al over- tuigd bent van de integrale hoge kwaliteit van 'On Higher Ground' van Gert Emmens en Ruud Heij?!
De liefhebbers van elektronische muziek kennen dit duo natuurlijk al, ook van hun solowerken. Het goede en interessante van dit werkstuk vind ik dat men de voor dit muziekgenre zo kenmerkende sequences, strings en synths combineert met gitaar, piano, eerlijke drums, de rhythm box en met één van mijn favoriete instrumenten de Mellotron zoals in het prachtige 'Northern Light'. Kan het bij elektronische muziek weleens voorkomen dat je na enige tijd indommelt, met dit werkstuk is mij dat niet overkomen omdat er steeds wel weer iets gebeurt, een vreemde klank, een draai, een break. Ook de composities onderling zijn gevarieerd.
'On Higher Ground' kan wedijveren met de beste werken van de helden uit dit genre. Een 'THUMB UP' waard. Complimenten ook voor het goed ver- zorgde doosje en de hoesfoto's met een desolaat en toch typisch Hollands landschap. De muziek is het belangrijkste maar het oog wil ook wat, zeker als het beeld goed past bij de muziek. Harry de Vries (wat een week 13)

WAT EEN WEEK ... CD

LEON ALVARADO - Charging The Electric Dream (2022) 

Koptelefoon muziek ...            
    

 
... zo noemt multi-instrumentalist Leon Alvarado de muziek op zijn nieuwste album. De zeven tracks klinken ook goed door de speakers maar ik moet toegeven dat het muzikale landschap nog beter tot zijn recht komt met de koptelefoon op. Het betreft muziek die hij door de jaren heen maakte maar niet de rust vond om het uit te werken en uit te brengen door zijn drukke samenwerking met o.a. Bill Bruford, Tony Levin, Trey Gunn, Rick Wakeman, John Goodsall en vele anderen.
Dat landschap bestaat uit elektronische muziek waarbij hij duidelijk is geïnspireerd door Brian Eno, Tangerine Dream, Vangelis en Klaus Schulze. Het is niet alleen ambient om op weg te dromen maar kent ook zijn meer agressieve kanten zoals in 'Megapolis' en 'The Electric Dream' en wordt zelfs wat funky in 'Space Glitter'. Maar in alle gevallen is het beeldende muziek. Vandaar dat Alvarado naast dit album ook een video en een korte film heeft gemaakt. Deze komen binnenkort uit.
Al heb ik mijn eigen film in mijn hoofd, met de koptelefoon op, al gemaakt bij 'Charging The Electric Dream'. En dat is een prima film met uitstekende muziek!  Harry de Vries (wat een week 12)

 

SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases

   

 

 

 

Stephen Thelen   
Fractal Guitar 3 (2022)

Label Moonjune Records
Score 4 (out of 5 JoJo's)

                                                                       

Stephen Thelen lag hier al eerder onder de loep met zijn uitstekende 'Fractal Guitar' uit 2019 en met het in samenwerking met Jon Durant (die ook hier acte de presence geeft) gemaakte album 'Crossings' uit 2021. In het sferische universum dat Thelen op zijn eerste worp creëerde kunnen we ook gaan reizen op dit derde deel. In de 5 composities is het wegdromen, schrikken en verbazen geblazen vooral door de tonen van de electric guitars van Elvind Aarset en Thelen en de touch guitars van Markus Reuter - zou die man naast het werk ook nog een privé leven hebben? - en Stefan Huth. Tegelijkertijd spelen de toetsen (electric piano, synths en clavinet door Fabio Anile) een licht prominentere rol dan op het eerste deel van deze cyclus. 'Het geheel doet wat minder psychedelisch aan dan zijn eerdere werk al zou het roken van een jointje er nog steeds prima bij passen.

Stick Men  
Tentacles (2022)

Label Moonjune Records
Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

De fans van King Crimson zijn natuurlijk bekend met dit trio, bestaande uit Tony Levin, Pat Mastelotto en - daar is hij weer - Markus Reuter. Deze keer komen zij met een EP van rond de 30 minuten. Het is hun eerste release sinds 6 jaar en de energie en dynamiek spatten er weer vanaf. De invloeden van het latere King Crimson waren zeker rond maar dit drietal weet een eigen sound neer te zetten waarin een goede groove de belangrijkste basis vormt. Het blijft natuurlijk 'muzikanten muziek' waarbij de compositie in mijn oren ondergeschikt is aan het instrumentaal-technische exhibitionisme. Maar men vindt daar een balans in onder andere door wat meer, al zijn het dan relatieve, rustpunten te integreren zoals in de eerste delen van 'Ringtone' en 'Satieday Night'. En dat is verstandig. Stick Men maakt geen muziek voor tere zieltjes maar als je je moet afreageren in verband met dagelijkse beslommeringen of tegenslag dan beveel ik 'Tentacles' zeker aan.  

Anchor & Burden 
Kosmonautic Pilgrimage (2023)

Label Moonjune Records
Score 2 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Een prachtige hoes zegt helaas niet veel. Ik word eerlijk gezegd moe van de oneindige reeks aan King Crimson pseudo-epigonen die de relatieve gekte van die band en het unieke spel van Robert Fripp proberen te evenaren. Nu doet Anchor & Burden weer een poging. Wat is de toegevoegde waarde van zo'n release vraag ik mij af? Dat de heren van het hiervoor besproken Stick Men zich ook in die sferen bewegen dat kan ik billijken. Er maken immers twee leden van King Crimson deel uit van dat trio.
Ook op dit album duikt Markus Reuter weer op en hij noemt de muziek "uncompromising instant composition". Ik noem het 'improvisatie zonder zelfkritiek'. Het is niet origineel, het is een herhaling van vele malen gedane zetten en er zijn er die het beter doen. Juist; die band met die naam! Een inhoudelijke bespreking van de 9 tracks lijkt mij dan ook overbodig.

Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (02-2023)

WAT ER NAGLOEIT : JAARLIJST 2022

TOP 5 - HARRY 'JoJo' DE VRIES

1   PORCUPINE TREE - C/C

Compositorisch en muzikaal-technisch een indrukwekkende comeback.

2   GREEN ASPHALT - Green Asphalt
Zweedse schatplicht aan Gentle Giant maar met een hoogwaardige eigen twist.
3   THE GONG FARMERS - Guano Junction
Mystieke prog, folk, klassiek, tja wat is het eigenlijk:sferisch en prachtig!
4   DJAM KARET - Island in the Red Night Sky
Kosmisch landschap waarin je kunt wegdromen maar ook op je hoede moet zijn.
5   KLAUS SCHULZE - Deus Arrakis
Ontroerende zwanenzang van deze pionier van de elektronische muziek.

 

WAT EEN WEEK ... CD

PINK FLOYD - Animals (Remix 2018, 2022)
 

Een aanzienlijke verbetering ...            
     

 ... deze remix door James Guthrie van 'Animals' van Pink Floyd, het album dat in 1977 verscheen, in 2018 wederom een opknapbeurt kreeg maar door allerlei onverkwikkelijke omstandigheden (Waters en Gilmour leg het eens bij en koester al het moois dat jullie maakten!) pas in 2022 op de markt werd gebracht
Soms denk ik, moet ik zo'n remix kopen? Ik heb de LP, de master CD, de remaster CD, de re-remaster CD en een andere uitgave op vinyl al. Wat voegt het toe, anders dan bevrediging van de verslaving van een Pink Floyd adept? Nou ik verzeker u het voegt wat toe. En niet zo weinig ook. Het geluid is subliem, veel helderder dan het origineel dat ik altijd wat dof vond klinken, de drums, de toetsen en gitaren staan beter in de mix, zo ook de dierengeluiden, en Waters en Gilmour lijken bij je in de kamer te staan. Kortom, het komt binnen zeg!
Ook de hoes heeft een upgrade gekregen - wanhoop niet, het origineel zit in het mooie boekwerk - met een prachtige foto van Battersea Power Station in Zuid-Londen terwijl het wordt gerenoveerd. Met uiteraard Algie op haar vertrouwde locatie, dit keer echter zonder te ontsnappen.
De re-release ging gepaard met een uitgebreid PR-programma tot aan projecties op gebouwen in Londen en natuurlijk op het power station aan toe. Ik ben verheugd met deze uitgave, het beluisteren is een audio feest! Harry de Vries (wat een week 11)

 

SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases

   

 

 

 

Rocking Horse Music Club 
Circus of Wire Dolls (2022)

Label Planegroovy
Score 4 (out of 5 JoJo's)

                                                                       

Het label Planegroovy is relatief nieuw en probeert aan de weg te timmeren met in dit geval de symfonische rockopera 'Circus of Wire Dolls' van de Rocking Horse Music Club, een collectief bestaande uit vroegere leden van o.a. Squeeze, The Cars, Brand X en King Crimson.
Het dubbelalbum vertelt het verhaal van een man die van allerlei materiaal een mini circus bouwt en langs die lijn zijn eigen levensverhaal voorbij laat komen. Het is een theatraal geheel geworden - hoe kan het ook anders bij een rockopera - met uitstekend verzorgde symfonische rock met popinvloed, technisch vaardig gespeeld, ondersteund door sfeervolle orkestrale arrangementen, gezet in een heldere en warme produktie en ook nog gehuld in een prachtige hoes. En niet te vergeten met sterke zang van Justin Cohn en de bekendere Noel McCalla en sporadisch van Tim Bowness. Kortom: een aantrekkelijk dubbelalbum! 

Djam Karet 
Island in the Red Night Sky (2022)

Label Djam Karet Productions
Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Djam Karet vervult al decennia met haar inmiddels twintig albums een stabiele maar bescheiden rol in de progressieve rock en bezit een vaste schare fans. Waaronder ik. Alle werkstukken zijn in bezit en de band stelt mij zelden of nooit teleur. Ook nu doen Ellett, Henderson, Oken Jr. en Osborne dat geenszins. Integendeel 'Island in the Red Sky' is een sterk album dat qua sfeer wel behoorlijk verschilt van eerdere albums.waarop de band een niet precies te omschrijven fusionrock liet horen. Dit album is ingetogener, ik zou het zelfs willen bestempelen als filmische ambient music met af en toe een rockachtige eruptie. 
Een heerlijk werkstuk waarop je kunt wegdromen maar waarbij je ook af en toe op je hoede raakt omdat je door de onheilspellende geluiden - zoals in 'The Other Side' - het idee krijgt in een gevaarlijk, kosmisch landschap terecht te zijn gekomen waar vanalles zou kunnen gebeuren.

For Absent Friends 
Disappear (2022)

Label Freia Musci
Score 2 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Toen ik vernam dat de uit de Rotterdamse contreien komende band For Absent Friends na twaalf jaar met een nieuw album zou komen veerde ik op. Alle eerdere albums konden mij zeer bekoren dus dat kon niet fout gaan vermoedde ik, zeker als je meer dan een decennium de tijd hebt gehad om inspiratie op te doen.
Maar wat een tegenvaller is 'Disappear'. De progressieve invloeden zijn grotendeels verdwenen, al schemeren ze soms door in opener 'Magic', het is voornamelijk popmuziek op een rockbasis. Dat laatste is niet erg. Een koersverandering hoeft immers niet verkeerd uit te pakken, maar de negen tracks leiden aan compositorische armoede en beklijven maar matig. Uitschieters zijn er al helemaal niet en ik schrok van de zang van Hans van Lint. Of dat nu komt omdat de vocalen niet lekker in de mix staan of dat zijn stem aan erosie onderhevig is, de zang klinkt in ieder geval dun en bezit weinig diepte. Als fan van het eerste uur hoop ik dat FAF zich nog een keer herpakt of wordt het dan toch definitief 'disappear' ....

  

Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (11-2022)

 

WAT EEN WEEK ... CD

VANDERWOLF - 12 Little Killers (2022)
 

Wat een prachtalbum ...            
     

 ... heeft Vanderwolf uitgebracht. De titel '12 Little Killers' verwijst naar de 'creepy' hoesfoto maar natuurlijk ook naar de twaalf tracks op dit werkstuk en die zijn van zeer hoge kwaliteit.
Zanger Max Vanderwolf was voor mij onbekend maar heeft zijn sporen verdiend met het organiseren van festivals, was de drijvende kracht achter de band Last Man Standing en verleende hand- en spandiensten bij anderen. Het uitbrengen van een soloalbum was niet zijn eerste prioriteit maar gelukkig heeft hij dat wel gedaan want iedere compositie komt binnen en staat als een huis. Variërend van relatief ingetogen tracks als opener 

'I Am Not A Mountain' en 'Stand By Your Fool' tot het bluesy 'Ain't Gonna Hurt'. Met als absolute uitschieters en favorieten 'Existential Terrier' met heerlijk scheurende gitaren van Chris Cordoba, het emotionele 'Walking Away' met Bowie invloed plus een heerlijk refrein om mee te blèren en het psychedelische 'Glisten' met rommelende synthesizers van Sam Sallon. Maar er staan geen zwakke 'killers' op dit album.
De promotekst vermeldt naast invloeden van David Bowie ook Lou Reed - begrijp ik - en Robert Wyatt. Deze laatste kan ik minder goed plaatsen.Ach in reviews willen we vaak vergelijkingen maken, zo moest ik regelmatig denken aan World Party. Hoe dan ook, Vanderwolf heeft een geweldig album uitgebracht. Een absolute PEAK EXPERIENCE! Harry de Vries (wat een week 10)