WAT EEN WEEK ... CD             

COLIN EDWIN & ROBERT JÜRJENDAL - 

The Weight of a Shadow (2023) 
 

Bassist Colin Edwin ...            
    

... kennen we uiteraard van vele jaren trouwe dienst bij Porcupine Tree.Toen Steven Wilson besloot om de Tree in 2020 weer nieuw leven in te blazen, te gaan toeren en met 'Closure/Continuation' een nieuw album uit te brengen, schitterde Edwin door afwezigheid. Ik heb mij daarover verbaasd maar Wilson zal daar zijn redenen voor hebben gehad. Zo speelt hij zelf bas op 'C/C' en vond hij dat Edwin wel wat vaker contact had kunnen opnemen tijdens het interbellum van de band. "En jij dan Steven Wilson?" denk ik dan. 
In ieder geval is Edwin niet bij de pakken neer gaan zitten, hij toerde met zijn band O.R.k., maakte een aantal solo-albums, werkte o.a. samen met Jon Durant en nu dus ook met de Estlandse gitarist Robert Jürjendal met wie hij eerder het album 'Another World' maakte. 
'The Weight of a Shadow' is een heerlijk album met ambient soundscapes, atmosferische, melodische lijnen en mooie gitaarpartijen die echter altijd worden gefundeerd op sterke ritmes en baslijnen. De twaalf tracks draaien aangenaam weg maar allerlei erupties zorgen ervoor dat de luisteraar 58 minuten bij de les blijft.  Harry de Vries (wat een week 15)

WAT EEN WEEK ... CD             👍

HELD BY TREES - Solace/Eventide Live (2023) 
 

Wat een prachtig werkstuk...            
    

 

... heeft Held By Trees afgeleverd met de heropname van het eerder uitgegeven 'Solace' en het nieuwe 'Eventide', beide opgenomen in de Real World Studios van Peter Gabriel. Deze 6 mansband, onder leiding van gitarist Robbie McIntosh (o.a. Paul McCartney, The Pretenders) en projectleider David Joseph, heeft een indrukwekkend instrumenteel album gemaakt met 10 epische en toch minimalistische tracks, gezet in een uitstekende, mooie en glasheldere produktie.
Een deel van de muzikanten was ooit betrokken bij Talk Talk en dat is goed te horen. Vooral de sfeer van de latere albums van die ikonische band vinden we hier terug. Maar ook invloed van Pink Floyd. Luister eens naar de geweldige gitaarsolo van McIntosh in het nummer 'The Tree Life', je zou toch zweren dat David Gilmour even in de studio was. 
Opvallend is dat op mijn promo-exemplaar David Joseph aan het eind gesproken commentaar geeft op iedere track. Voor mij een novum, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Het geeft een inkijkje in het waarom, het wat en het hoe. Hoe dan ook, het is heerlijk wegdromen op deze muziek van Held By Trees. Kom maar door met de volgende albums! Harry de Vries (wat een week 14)

 

SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases

   

 

 

 

 

Drukte aan het release- en promofront. Niet alles wat er binnenkomt en wordt uitgebracht en onder de noemer van deze site valt kan direct worden gerecenseerd. Vandaar een inhaalslag met een korte en een wat langere impressie .

 

Zopp - Dominion (2023)  

Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Voor de liefhebbers van Canterbury Rock (vooral Hatfield and the North, Egg) met een vleugje Zappa zit je bij Ryan W. Stevenson alias Zopp uitermate goed. Sterke composities, die wel even tijd nodig hebben, prima technische vaardigheden, de zang kan wat sterker maar de ondersteuning van Sally Minnear (inderdaad de dochter van ...) brengt vocaal balans aan. 

 

Gert Emmens - Mysteries of Dawn (2023)  

 

Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 De elektronische muziek van Gert Emmens staat altijd garant voor mooie synths, sterke sequences en majeur en vooral mineur akkoorden die mij kunnen ontroeren. Op deze dubbel CD gebeurt dat vele malen in de 11 tracks. Alles overigens met aanstekelijke ritmes, ik neem aan elektronische drums hoewel ik over dat laatste twijfel. Een veeldraaier! 

 

Cairo - Nemesis (2023) 

 

 Score 3 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Mainstream prog zou ik de muziek van Cairo willen noemen op hun tweede album Nemesis. Veel invloeden vanuit de symfo, neo prog, progmetal, folk en ambient worden in de mixer gegooid waardoor de 10 tracks in eerste instantie wat eenvormig aandoen, zonder uitschieters. Maar meerdere laserbeurten onthullen toch meer diepgang in de composities en de samenzang tussen zangeres Rachel Hill en toetsenist en frontman Rob Cottingham is uitstekend. 

 

Funus - Mono (2023)  

 

Score 3 (out of 5 JoJo's)

 

 

Funus is een eenmansband van de multi-instrumentalist Ruben Vermeulen die op een enkele track wordt bijgestaan door zangeres Sabina Knol. Op 'Mono' horen we geen vrolijke muziek maar donkere, sombere, ijle composities die doorgaans handelen over de minder leuke kanten van het leven. Ik word daar juist opgewekt van, het moet wat mij betreft in muziek niet te gezellig worden. De 7 tracks worden smaakvol en technisch vaardig uitgevoerd, de zang gaat mooi in de dromerigheid mee en ook de hoes mag er zijn. 

Jethro Tull - RökFlöte (2023)

 

Score 4 (out of 5 JoJo's)

                                                                      

 

 

 

Jethro Tull is er zowat mijn hele leven al. Bijna alle releases zijn hier op vinyl dan wel CD aanwezig. Ik heb bovendien een zwak voor Ian Anderson, de intelligente, slimme, zakelijke bandleider die compositorisch en muzikaal-technisch nog steeds zijn mannetje staat. De enige grote smet vind ik de animositeit tussen voormalig gitarist en oud-gediende Martin Barre en hem. Het is nooit duidelijk geworden wat er speelt maar het zou mij niet verbazen als het ego van Ian iets te groot werd.
RökFlöte' is het 23ste (!!) studioalbum van Jethro Tull. De twaalf tracks handelen over Noorse goden en alles wat daarmee samenhangt. Het was de bedoeling dat het een instrumentaal album zou worden waarop het fluitspel van Anderson een prominente rol zou gaan spelen. Dat laatste is zeker het geval. Hij soleert virtuoos, het speeksel horen we door de dwarsfluit schieten, en zo hoort het ook bij Ian. De band met de inmiddels bekende bezetting (Goodier, O'Hara, Hammond) wordt hier aangevuld met de uitstekende jonge gitarist Joe Parrish-James.die alle registers van het gitaarspel beheerst, van stevig tot ingetogen al kan hij Barre nooit doen vergeten. Die last draagt hij met zich mee.
Instrumentaal is het album echter niet geworden want Ian Anderson neemt gewoon de vocalen voor zijn rekening. Zijn stem is de laatste jaren regelmatig onderwerp van kritiek, vooral live. Er lijkt inderdaad wat sleet op te zitten, mag het als je een respectabele leeftijd hebt, maar het is zeker acceptabel. Wat mij enigszins hindert is dat hij in veel tracks meer declameert dan zingt. Waarschijnlijk om zijn licht vocale beperking te maskeren.
Jethro Tull heeft gewoon weer een uitstekend album afgeleverd zoals we van de band en hun leider gewend zijn. Vergelijken met vroeger werk heeft geen zin. Vroeger was alles beter of in ieder geval anders ....

 

Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (07-2023)

WAT EEN WEEK ... CD             👍

EMMENS & HEIJ - On Higher Ground (2022) 
 

Mag je een 6CD ...            
    

 

... beoordelen na het eenmalig en op aspecten tweemalig beluisteren van alle CD's? De puristen onder het reviewgilde zullen hierop ontkennend antwoorden. Maar waarom zou het niet mogen als je na één keer al over- tuigd bent van de integrale hoge kwaliteit van 'On Higher Ground' van Gert Emmens en Ruud Heij?!
De liefhebbers van elektronische muziek kennen dit duo natuurlijk al, ook van hun solowerken. Het goede en interessante van dit werkstuk vind ik dat men de voor dit muziekgenre zo kenmerkende sequences, strings en synths combineert met gitaar, piano, eerlijke drums, de rhythm box en met één van mijn favoriete instrumenten de Mellotron zoals in het prachtige 'Northern Light'. Kan het bij elektronische muziek weleens voorkomen dat je na enige tijd indommelt, met dit werkstuk is mij dat niet overkomen omdat er steeds wel weer iets gebeurt, een vreemde klank, een draai, een break. Ook de composities onderling zijn gevarieerd.
'On Higher Ground' kan wedijveren met de beste werken van de helden uit dit genre. Een 'THUMB UP' waard. Complimenten ook voor het goed ver- zorgde doosje en de hoesfoto's met een desolaat en toch typisch Hollands landschap. De muziek is het belangrijkste maar het oog wil ook wat, zeker als het beeld goed past bij de muziek. Harry de Vries (wat een week 13)

WAT EEN WEEK ... CD

LEON ALVARADO - Charging The Electric Dream (2022) 

Koptelefoon muziek ...            
    

 
... zo noemt multi-instrumentalist Leon Alvarado de muziek op zijn nieuwste album. De zeven tracks klinken ook goed door de speakers maar ik moet toegeven dat het muzikale landschap nog beter tot zijn recht komt met de koptelefoon op. Het betreft muziek die hij door de jaren heen maakte maar niet de rust vond om het uit te werken en uit te brengen door zijn drukke samenwerking met o.a. Bill Bruford, Tony Levin, Trey Gunn, Rick Wakeman, John Goodsall en vele anderen.
Dat landschap bestaat uit elektronische muziek waarbij hij duidelijk is geïnspireerd door Brian Eno, Tangerine Dream, Vangelis en Klaus Schulze. Het is niet alleen ambient om op weg te dromen maar kent ook zijn meer agressieve kanten zoals in 'Megapolis' en 'The Electric Dream' en wordt zelfs wat funky in 'Space Glitter'. Maar in alle gevallen is het beeldende muziek. Vandaar dat Alvarado naast dit album ook een video en een korte film heeft gemaakt. Deze komen binnenkort uit.
Al heb ik mijn eigen film in mijn hoofd, met de koptelefoon op, al gemaakt bij 'Charging The Electric Dream'. En dat is een prima film met uitstekende muziek!  Harry de Vries (wat een week 12)

 

SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases

   

 

 

 

Stephen Thelen   
Fractal Guitar 3 (2022)

Label Moonjune Records
Score 4 (out of 5 JoJo's)

                                                                       

Stephen Thelen lag hier al eerder onder de loep met zijn uitstekende 'Fractal Guitar' uit 2019 en met het in samenwerking met Jon Durant (die ook hier acte de presence geeft) gemaakte album 'Crossings' uit 2021. In het sferische universum dat Thelen op zijn eerste worp creëerde kunnen we ook gaan reizen op dit derde deel. In de 5 composities is het wegdromen, schrikken en verbazen geblazen vooral door de tonen van de electric guitars van Elvind Aarset en Thelen en de touch guitars van Markus Reuter - zou die man naast het werk ook nog een privé leven hebben? - en Stefan Huth. Tegelijkertijd spelen de toetsen (electric piano, synths en clavinet door Fabio Anile) een licht prominentere rol dan op het eerste deel van deze cyclus. 'Het geheel doet wat minder psychedelisch aan dan zijn eerdere werk al zou het roken van een jointje er nog steeds prima bij passen.

Stick Men  
Tentacles (2022)

Label Moonjune Records
Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

De fans van King Crimson zijn natuurlijk bekend met dit trio, bestaande uit Tony Levin, Pat Mastelotto en - daar is hij weer - Markus Reuter. Deze keer komen zij met een EP van rond de 30 minuten. Het is hun eerste release sinds 6 jaar en de energie en dynamiek spatten er weer vanaf. De invloeden van het latere King Crimson waren zeker rond maar dit drietal weet een eigen sound neer te zetten waarin een goede groove de belangrijkste basis vormt. Het blijft natuurlijk 'muzikanten muziek' waarbij de compositie in mijn oren ondergeschikt is aan het instrumentaal-technische exhibitionisme. Maar men vindt daar een balans in onder andere door wat meer, al zijn het dan relatieve, rustpunten te integreren zoals in de eerste delen van 'Ringtone' en 'Satieday Night'. En dat is verstandig. Stick Men maakt geen muziek voor tere zieltjes maar als je je moet afreageren in verband met dagelijkse beslommeringen of tegenslag dan beveel ik 'Tentacles' zeker aan.  

Anchor & Burden 
Kosmonautic Pilgrimage (2023)

Label Moonjune Records
Score 2 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Een prachtige hoes zegt helaas niet veel. Ik word eerlijk gezegd moe van de oneindige reeks aan King Crimson pseudo-epigonen die de relatieve gekte van die band en het unieke spel van Robert Fripp proberen te evenaren. Nu doet Anchor & Burden weer een poging. Wat is de toegevoegde waarde van zo'n release vraag ik mij af? Dat de heren van het hiervoor besproken Stick Men zich ook in die sferen bewegen dat kan ik billijken. Er maken immers twee leden van King Crimson deel uit van dat trio.
Ook op dit album duikt Markus Reuter weer op en hij noemt de muziek "uncompromising instant composition". Ik noem het 'improvisatie zonder zelfkritiek'. Het is niet origineel, het is een herhaling van vele malen gedane zetten en er zijn er die het beter doen. Juist; die band met die naam! Een inhoudelijke bespreking van de 9 tracks lijkt mij dan ook overbodig.

Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (02-2023)

WAT ER NAGLOEIT : JAARLIJST 2022

TOP 5 - HARRY 'JoJo' DE VRIES

1   PORCUPINE TREE - C/C

Compositorisch en muzikaal-technisch een indrukwekkende comeback.

2   GREEN ASPHALT - Green Asphalt
Zweedse schatplicht aan Gentle Giant maar met een hoogwaardige eigen twist.
3   THE GONG FARMERS - Guano Junction
Mystieke prog, folk, klassiek, tja wat is het eigenlijk:sferisch en prachtig!
4   DJAM KARET - Island in the Red Night Sky
Kosmisch landschap waarin je kunt wegdromen maar ook op je hoede moet zijn.
5   KLAUS SCHULZE - Deus Arrakis
Ontroerende zwanenzang van deze pionier van de elektronische muziek.

 

WAT EEN WEEK ... CD

PINK FLOYD - Animals (Remix 2018, 2022)
 

Een aanzienlijke verbetering ...            
     

 ... deze remix door James Guthrie van 'Animals' van Pink Floyd, het album dat in 1977 verscheen, in 2018 wederom een opknapbeurt kreeg maar door allerlei onverkwikkelijke omstandigheden (Waters en Gilmour leg het eens bij en koester al het moois dat jullie maakten!) pas in 2022 op de markt werd gebracht
Soms denk ik, moet ik zo'n remix kopen? Ik heb de LP, de master CD, de remaster CD, de re-remaster CD en een andere uitgave op vinyl al. Wat voegt het toe, anders dan bevrediging van de verslaving van een Pink Floyd adept? Nou ik verzeker u het voegt wat toe. En niet zo weinig ook. Het geluid is subliem, veel helderder dan het origineel dat ik altijd wat dof vond klinken, de drums, de toetsen en gitaren staan beter in de mix, zo ook de dierengeluiden, en Waters en Gilmour lijken bij je in de kamer te staan. Kortom, het komt binnen zeg!
Ook de hoes heeft een upgrade gekregen - wanhoop niet, het origineel zit in het mooie boekwerk - met een prachtige foto van Battersea Power Station in Zuid-Londen terwijl het wordt gerenoveerd. Met uiteraard Algie op haar vertrouwde locatie, dit keer echter zonder te ontsnappen.
De re-release ging gepaard met een uitgebreid PR-programma tot aan projecties op gebouwen in Londen en natuurlijk op het power station aan toe. Ik ben verheugd met deze uitgave, het beluisteren is een audio feest! Harry de Vries (wat een week 11)