ProgLog AFTERglow

Motorpsycho -
The Death Defying Unicorn (2012)

Label: Psychobabble
Bandsite: http://motorpsycho.fix.no/
Running Time: 41:21 + 42:28
Reviewer: Henk Vermeulen
Score: (max. score)

Motorpsycho is een bijzondere band. De heterogene stijlen die dit Noorse gezelschap sinds 1998 telkens weer weet te integreren in een uniek authentiek geluid, vormt hun voornaamste handelsmerk. Op dubbelaar 'The Death Defying Unicorn' gaat de band nog een stap verder via samenwerking met jazztoetsenist Ståle Storløkken, het Trondheim Jazz Orchestra, het strijkoctet Trondheimsolistene en diverse gasten. De lezer zou nu de indruk kunnen krijgen dat sprake is van veel bombast. Temeer omdat het project ook nog eens als musical wordt gepresenteerd, gebaseerd op een verhaal over de schipbreuk van een walvisvaarder in de Noorse kustwateren in de 19de eeuw. Van bombast is echter geen sprake omdat de voor rockbegrippen onconventionele blaas - en strijkwerkexplosies telkens precies op tijd terugkeren naar de typische Motorpsycho kenmerken: lange uitgesponnen symfonische stukken die naar een orgastische climax toe denderen om dan even later af te dalen naar oase-achtige rustpunten. Een klassieker die als prototype voor dit handelsmerk van Motorpsycho zou kunnen dienen is 'The Gates of Delirium' van Yes (1974).
Ik hou niet van musicals: ik beschouw dergelijke als visueel-auditief spektakel bedoelde projecten als mislukte kruisingen van muziek en toneel c.q. een hybride mengelmoes. Gelukkig is het visuele aspect hier afwezig. Daarom kan ik genieten van de hoge klasse van het auditieve spektakel.
Het album is wederom gekenmerkt door een grote stijlvariatie. Hadden we op de veertien vorige studio albums al vernomen hoe Motorpsycho traditionele rock combineert met jazz, folk, country, avant garde, industrial, metal, grunge, Indie, psychedelica en zelfs met gemakkelijk in het gehoor liggende popdeuntjes, op dit album komt daar nog eens klassieke barokmuziek bij.
Men start met een experimenteel blaaswerkje dat na drie minuten geleidelijk aan overgaat in een prachtige progsong waarin akoestische folk en prachtige harmonieën uitmonden in een zich eindeloos herhalend thema waaromheen avontuurlijke melodieën met veel afwisseling geweven zijn, zowel wat betreft sound, contrast en ritme. De rode draad wordt telkens gevormd door de herkenbare samenzang van bassist Bent Saether en gitarist Hans Magnus Ryan.
Na 'The Hollow Lands' volgt het sterkste stuk: het ruim zestien minuten durende 'Through the Veil'. IJzersterk met een evenwichtige integratie van Storløkken's jazz met het authentieke Motorpsycho geluid: oorverdovend spektakel afgewisseld met intense tederheid waarin psychedelica nooit ver weg is. In het bijna elf minuten durende 'Into the Gyre' horen we zelfs Canterbury-invloed.
De veelzijdigheid wordt nog eens extra geaccentueerd met de opener van de tweede schijf 'Oh Proteus-a Prayer'. De begintonen doen aanvankelijk vermoeden dat de verkeerde CD in de speler is gekomen. Het is namelijk onmogelijk geen associaties te krijgen met Bach of Telemann. Na zo’n dikke drie minuten in barokke sferen verkeerd te hebben ontstaat nog meer verwarring: doet Animal Collective ook mee? Al snel daarna wordt duidelijk dat het toch Motorpsycho is: het zwaar psychedelische met 'distortion' geladen basspel van Bent Saether laat daar geen enkele twijfel over bestaan!
Het moge duidelijk zijn dat 'The Death Defying Unicorn' hoge ogen gaat gooien in de jaarlijsten van 2012, musical of niet! Henk Vermeulen (03-2012)

Personnel:
Bent Saether - bass, vocals
Hans Magnus Ryan - guitar, vocals
Kenneth Kapstadt - drums

Discography:
Lobotomizer (1991)
Soothe (1992)
Demon Box (1993)
Timothy’s Monster (1994)
Blissard (1996)
Angels and Daemons at Play (1997)
Trust Us (1998)
Let them eat Cake (2000)
Phanerothyme (2001)
It's A Love Cult (2002)
Black Hole/Blank Canvas (2006)
Little Lucid Moments (2008)
Child Of The Future (2009)
Heavy Metal Fruit (2010)
The Death Defying Unicorn (2012)
And various live-albums.