ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

STEVEN WILSON - Grace for Drowning (2011)

Een verademing ...

... het beluisteren van 'A Grace for Drowning', het tweede solo-project van Steven Wilson na het zwaar tegenvallende debuut 'Insurgentes'. Wilson’s andere projecten hebben laten zien dat hij extreem hoge kwaliteit ('Fear of a Blank Planet') afwisselt met abominabel werk. Dat laatste wordt vaak veroorzaakt door te ambitieuze doelstellingen ('The Incident') of juist door een gebrek er aan (Blackfield's 'Welcome to my DNA').
Wilson is in staat om zeer originele geluidsklanken te fabriceren die hij zodanig weet te integreren dat het resultaat vaak mysterieus en/of sprook- jesachtig klinkt en bovenal glashelder. Hij wordt dan ook regelmatig gevraagd als producer: door Opeth en onlangs nog door King Crimson voor het remix-project.
Het lijkt er op dat het werken aan dat laatste project hem heeft geïnspi- reerd tot het maken van 'A Grace for Drowning'. Mellotrongeluiden, gelar- deerd met prachtig, betoverend fluitspel, vormen namelijk de meest opvallende aspecten. Het blaaswerk van Theo Travis doet regelmatig denken aan King Crimson-familielid Mel Collins.
Waar de geluidscollages op 'Insurgentes' gekenmerkt werden door een dodelijke monotonie zijn ze hier avontuurlijk, spannend, afwisselend en boeiend. De handelsmerken, originele klanktapijten, geflankeerd door zijn lijzige telefoonstem, vormen ook hier de basis. Maar i.t.t. het debuut, hebben ze een functie in de compositie-opbouw. De aandacht wordt voortdurend opgeeist, je blijft nieuwsgierig en de als 'Gregoriaans' overkomende achtergrondklanken en -zang hebben een spiritueel effect. Zelfs het aanvankelijk taaie, ruim 23 minuten durende 'Raider II' blijkt een groeibriljant. Hoewel deze track te veel fragmenten bevat die op filmmu- ziek lijken. Zonder bijbehorende beelden fungeren zij echter onbedoeld als ruis. Die dissonanten wegen echter niet op tegen de schoonheid en de kracht van de rest van het album. Henk Vermeulen (wat een week 38)