WAT EEN WEEK ... CD             

 

JOHN CALE  - No Mercy (2024) 
 

Hoezo oude man ...            
    

 

 ... weliswaar bijna 83 jaar, maar staat nog midden in het leven en komt dus ook gewoon met een nieuw album, bijgestaan door jonggedienden als Animal Collective, Weyes Blood, Sylvan Esso en Dev Hynes: John Cale dus. Die natuurlijk lid was van The Velvet Underground, samenwerkte met o.a. Patty Smith, Lou Reed en Brian Eno en die een lijst met geweldige albums op zijn naam heeft staan waarbij 'Fear' (1974) en 'Slow Dazzle' en 'Helen of Troy' (beide uit 1975) mijn absolute favorieten zijn.
En nu dus 'No Mercy', een mix van R&B, ambient en soms een vleugje rock, gedomineerd door keyboards, soundscapes en vreemde geluiden waar doorheen de karakteristieke, donkere stem van Cale is gevlochten. Verwacht niet al te veel warmte, Cale is altijd al kritisch geweest op menselijke verhoudingen, op relaties en op de stand van de wereld. Ook hier. Wat te denken, indachtig geopolitieke discussies over de Noord- en de Zuidpool, van een tekst als "Who is the legal owner of ice?' (in 'The Legal Status of Ice'). En dan is er ook nog een huiveringwekkende track als 'Story of Blood'. En ik geef toe een titel als 'Marilyn Monroe's Legs' klinkt gedateerd maar de muziek is dat allerminst en je zal er maar aan moeten denken aan die benen. Godfried Bomans - ook een echo uit vroeger tijden - zei ooit over de benen van Marlene Dietrich "had mijn vrouw maar één zo'n been". Dus ja, ook vervlogen vrouwenbenen blijven blijkbaar tot de verbeelding spreken.
John Cale heeft op zijn oude dag een album uitgebracht dat er mag zijn en eigentijds klinkt. Ik hoop niet dat 'No Mercy' zijn zwanenzang is want volgens mij zit er nog veel meer inspiratie in zijn mars.
Harry de Vries (wat een week 02)


WAT EEN WEEK ... CD             

 

BENJAMIN CROFT  - We Are Here To Help 2024) 
 

Een voor mij onbekende naam ...            
    

 

... Benjamin Croft, die o.a. samenwerkte met The Temptations en Belinda Carlisle. Sterk beinvloed door Keith Emerson en Rick Wakeman begaf hij zich gelukkig ook in de regionen van de progrock. En daarin vindt ook 'We Are Here To Help' zijn plaats.
Deze virtuose keyboardspeler wordt hier bijgestaan door niet de minsten zoals o.a. Marco Minnemann (drums), Billy Sheehan (bass),
Greg Howe en Frank Gambale (guitar) en Simon Phillips (drums). De muziek typeer ik als redelijk stevige progrock met wat metalinvloed waarbij het progelement vooral bestaat uit de toetspartijen. Ook wel fijn dat het niet alleen gaat om soleren maar dat ook de melodie binnen de acht tracks niet wordt vergeten. De vocalisten, Jeff Scott Soto (Yngwie Malmsteen, Journey) en Lynsey Ward (Lifesigns), verdienen extra lof want die kwijten zich uitstekend van hun taak. De stem van de laatste doet mij denken aan Sharon den Adel (Within Temptation) en Anneke van Giersbergen (vh The Gathering).
Revolutionair? Nee, voor zover dat immers nog kan in de muziek, alles is al gedaan. Maar dit tweede album van Benjamin Croft draait gewoon lekker weg. Harry de Vries (wat een week 01)

WAT ER NAGLOEIT : JAARLIJST 2023

TOP 5 HARRY 'JoJo' DE VRIES


 
 
1   STEVEN WILSON The Harmony Codex 

2   PETER GABRIEL i/o 
 
3   HELD BY TREES Solace/Eventide Live

4   EINAR SOLBERG 16

5   GERT EMMENS Mysteries of a Dawn


WAT EEN WEEK ... CD             

 

RICHARD WRIGHT  - Wet Dream (1978/ 2023) 
 

Een welverdiend eerbetoon ...            
    

 

... deze remaster van Steven Wilson van Richard Wright's eerste soloalbum 'Wet Dream' uit 1978. De kinderen van de in 2008 helaas overleden toetsenist van Pink Floyd hebben zich hier terecht hard voor gemaakt.
Ik heb 'Wet Dream' altijd een heerlijk album gevonden en vond al jaren dat het qua geluid en hoes wel een update mocht krijgen. Een onderschat werkstuk dat nog maar eens duidelijk maakte in die tijd hoe belangrijk de introverte en te weinig assertieve Wright was voor het geluid van Pink Floyd. Of zoals David Gilmour bij zijn overlijden zei "he played unwillingly the second fiddle behind the pushier chaps in the band". Waters, Gilmour en Mason dus, ook in die volgorde.
En wat een eerbetoon heeft Steven Wilson er qua geluid van gemaakt: helder, harder, alle instrumenten komen veel meer tot hun recht en vooral de toetsen van Wright en de gitaar van Snowy White knallen uit de speakers en staan heerlijk in de mix. Ik weet wel een volgende klus voor Wilson: Wright's tweede en prima soloalbum 'Broken China' uit 1996. Ik kan niet wachten!
Harry de Vries (wat een week 18)


WAT EEN WEEK ... CD             

 

PETER GABRIEL  - i/o (2023) 
 

Het werd wel eens tijd  ...            
    

 

... want de opmerkingen van Peter Gabriel het laatste decennium dat hij het zo druk had ontlokten bij mij permanent de reactie "waarmee dan?'. Ook voor een reünie met Genesis kon hij geen gaatje vinden in zijn overvolle agenda. Of was er sprake van een gebrek aan inspiratie of nog erger een 'writers block'? 
Hoe het ook zij, en wat er ook speelde, er ligt nu een nieuw album 'i/o' oftewel 'input/output'. En ik kan volmondig zeggen een indrukwekkend werkstuk. Indrukwekkend qua composities, qua teksten en qua muzikaal-technisch kunnen. Met naast Gabriel o.a. zijn trouwe kompanen Tony Levin (bas), David Rhodes (gitaar) en Manu Katché (drums) maar ook Brian Eno verleent zijn medewerking. Het is herkenbaar, op Gabriel's stem zit geen sleet en hij weet zoals altijd veel emotie te leggen in de akkoorden en in de teksten. O.a. in het prachtige 'And Still' dat hij schreef nadat zijn moeder overleed. Het zijn 12 hoogtepunten maar opener 'Panopticum' (overigens een bouwstijl voor gevangenissen), 'The Court dat een heel klein beetje doet denken aan 'Sledgehammer', en 'Four Kinds of Horses' springen er voor mij uit. Dan heb ik het over de 'Bright Side'. CD 2 bevat de 'Dark Side Mix' maar de verschillen zijn minimaal. Speciale vermelding verdient het prachtige art work, voor iedere track een eigen kunstwerk.
Peter Gabriel is volledig terug, in alle toonaarden, en als ik anderen moet geloven ook live. En daar ben ik blij om. Hij is immers een muzikale held uit één van mijn favoriete bands die het geluid van mijn puberjaren bepaalden.
Harry de Vries (wat een week 17)


WAT EEN WEEK ... CD             

 

STEVEN WILSON - The Harmony Codex (2023) 
 

De verwachtingen vooraf ...            
    

 

... waren hooggespannen door een uitgekiende PR-campagne van Steven Wilson. Met 'teasers', podcasts, luistersessies voor journalisten en berichten van muzikanten die meedoen zoals Guy Pratt. 'The Harmony Codex' moest wel een meesterwerk zijn. Is dat het ook?
Het exemplaar dat ik hier recenseer is de dubbel-LP met oranje 'vinyl'. Dat maakt het om tot een integrale sensatie te komen niet gemakkelijker aangezien iedere plaatkant maximaal een kwartier duurt dus dat is vaak opstaan en onderbroken worden in je luisterervaring. Het werkstuk had ook gewoon op een enkele LP gekund.
Maar als ik daar letterlijk en figuurlijk overheen stap dan kan ik niet anders concluderen dat het in mijn oren Wilson's beste solowerkstuk is. Het is filmische muziek of zoals Wilson zelf zegt "a cinema for the ear". Met veel emotie, ook in de teksten, en afwisseling. Van relatief rustig, zelfs wat ambient zo her en der, tot heftiger. De laatste categorie refereert dan aan Porcupine Tree, de wat rustiger tracks aan Blackfield. Waarbij de tien minuten van 'Impossible Tightrope', het titelnummer en 'Time is Running Out' van de 10 tracks mijn favorieten zijn. Bovendien doen er nogal wat topmuzikanten mee, dat helpt ook want muzikaal-technisch wordt een hoog niveau gehaald. Tenslotte is de produktie werkelijk perfect, glashelder met veel dynamiek. Daar is overduidelijk veel tijd aan besteed.
Ik las ergens, ik dacht in het mooie blad iO Pages, dat de recensent 'The Harmony Codex'. bestempelde als Wilson's 'Darkside of the Moon'. Dat gaat mij te ver, dat soort vergelijkingen gaan snel mank, al zijn er zeker Floyd invloeden te horen. Maar is het een meesterwerk? Na behoorlijk wat luisterbeurten via de koptelefoon en met tussendoor noodzakelijkerwijs vaak opstaan zeg ik "ja"! En nummer 1 in de komende Jaarlijst. 

Harry de Vries (wat een week 16)


WAT EEN WEEK ... CD             


COLIN EDWIN & ROBERT JÜRJENDAL 
- 

The Weight of a Shadow (2023) 
 

Bassist Colin Edwin ...            
    

... kennen we uiteraard van vele jaren trouwe dienst bij Porcupine Tree.Toen Steven Wilson besloot om de Tree in 2020 weer nieuw leven in te blazen, te gaan toeren en met 'Closure/Continuation' een nieuw album uit te brengen, schitterde Edwin door afwezigheid. Ik heb mij daarover verbaasd maar Wilson zal daar zijn redenen voor hebben gehad. Zo speelt hij zelf bas op 'C/C' en vond hij dat Edwin wel wat vaker contact had kunnen opnemen tijdens het interbellum van de band. "En jij dan Steven Wilson?" denk ik dan. 
In ieder geval is Edwin niet bij de pakken neer gaan zitten, hij toerde met zijn band O.R.k., maakte een aantal solo-albums, werkte o.a. samen met Jon Durant en nu dus ook met de Estlandse gitarist Robert Jürjendal met wie hij eerder het album 'Another World' maakte. 
'The Weight of a Shadow' is een heerlijk album met ambient soundscapes, atmosferische, melodische lijnen en mooie gitaarpartijen die echter altijd worden gefundeerd op sterke ritmes en baslijnen. De twaalf tracks draaien aangenaam weg maar allerlei erupties zorgen ervoor dat de luisteraar 58 minuten bij de les blijft.  
Harry de Vries (wat een week 15)

WAT EEN WEEK ... CD             👍


HELD BY TREES
- Solace/Eventide Live (2023)
 
 

Wat een prachtig werkstuk...            
    

 

... heeft Held By Trees afgeleverd met de heropname van het eerder uitgegeven 'Solace' en het nieuwe 'Eventide', beide opgenomen in de Real World Studios van Peter Gabriel. Deze 6 mansband, onder leiding van gitarist Robbie McIntosh (o.a. Paul McCartney, The Pretenders) en projectleider David Joseph, heeft een indrukwekkend instrumenteel album gemaakt met 10 epische en toch minimalistische tracks, gezet in een uitstekende, mooie en glasheldere produktie.
Een deel van de muzikanten was ooit betrokken bij Talk Talk en dat is goed te horen. Vooral de sfeer van de latere albums van die ikonische band vinden we hier terug. Maar ook invloed van Pink Floyd. Luister eens naar de geweldige gitaarsolo van McIntosh in het nummer 'The Tree Life', je zou toch zweren dat David Gilmour even in de studio was. 
Opvallend is dat op mijn promo-exemplaar David Joseph aan het eind gesproken commentaar geeft op iedere track. Voor mij een novum, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Het geeft een inkijkje in het waarom, het wat en het hoe.
Hoe dan ook, het is heerlijk wegdromen op deze muziek van Held By Trees. Kom maar door met de volgende albums! Harry de Vries (wat een week 14)