WAT EEN WEEK ... LP            

 

BRIAN ENO  - Foreverandevernomore (2022) 
 

Grondlegger van ...            
    

 

 ... de ambient music, zo mogen we producer en muzikant Brian Eno toch wel noemen. Op z;n minst één van de grondleggers met o.a. zijn 'Music for Airports' en 'Music for Films' beide uit 1978.
Het album 'Foreverandevernomore' - zijn 28ste werkstuk - had ik al een aantal keren in handen gehad maar de prijs van de LP schrok mij af. Uiteindeljjk als adept van Brian Eno toch aangeschaft en dat stelt mij niet teleur. Eno schildert nog steeds met klanken. Muziek om weg te dromen, na te denken over de geneugten en minder mooie kanten van het leven op aarde. Eno zingt zelf op dit album - een unicum - op een dromerige, uitstekend bij de muziek passende wijze en wordt op vocalen bijgestaan door o.a. zijn dochter. Van de 10 tracks springen vooral het prachtige met viool gelardeerde 'Inclusion', het met een mystieke sfeer gezegende 'These Small Noises' en afsluiter 'Making Gardens Out of Silence' eruit.
De teksten handelen over Eno's zorgen over het klimaat en het milieu. Een terechte zorg. Om dat kracht bij te zetten treedt hij regelmatig op tijdens bijeenkomsten aangaande het klimaat. Bovendien is de LP gemaakt van gerecycled vinyl, de prachtige hoes van hergebruikt papier en het folie omhulsel van 'compostable' materiaal. Lovenswaardig zoals ook de muziek op dit album lovenswaardig is. Brian Eno doet er nog steeds toe! Harry de Vries (wat een week 04)

WAT EEN WEEK ... CD             

 

YES  - Talk (1994/2024) 
 

Het 'vergeten' album ...            
    

 

 ... of het 'verloren' album wordt 'Talk' ook wel genoemd. Na het succes van '90125' en een zeer matige opvolger ('Big Generator') was de aandacht voor Yes tanende.Ook bij mij. Zelfs in die mate dat ik 'Talk' aan mij voorbij heb laten gaan. Onterecht want dit eerste digitaal opgenomen werkstuk van deze ikonische band mag er zijn. Het wordt gezien als het beste album uit de 'Trevor Rabin periode' en Jon Anderson noemt het "Glorious! It was like a renaissance of Yes to me".
Naast de genoemden maken uiteraard Chris Squire en Alan White deel uit van deze incarnatie alsook oudgediende Tony Kaye. En ik kan mij voorstellen dat Anderson het als een wedergeboorte heeft ervaren: het grijpt terug op de Yes sound van begin jaren '70, hoewel de digitale jas wel een state-of-the-art draai aan het geluid geeft, en Anderson zingt als vanouds. Al lijkt hij hier wat steviger aan te zetten dan gewoonlijk. Wat mij betreft zitten er geen zwakke broeders tussen de 7 tracks maar wel uitschieters zoals opener 'The Calling' en het uit drie delen bestaande magnus opus 'Endless Dream' dat kan wedijveren met de vroegere epische tracks van Yes.
Kortom, een terechte reissue van dit min of meer tussen de wielen geraakte album dat naast de CD uitgave ook verkrijgbaar is in een box met drie liveconcerten uit 1994.  Harry de Vries (wat een week 03)

 

SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases

 

Emerson, Lake & Powell    
Complete Collection (2024)

Label Manticore/Cherry Red Records
Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Eerlijk gezegd heb ik het album 'Emerson, Lake & Powell (1986) altijd links laten liggen. Ik vond het als 'die hard fan' van het eerste uur maar niets dat men doorging zonder Carl Palmer, die het toen te druk had met Asia, en hem tijdelijk verving door de overigens uitstekende drummer Cozy Powell (Rainbow, Whitesnake).
Met de release van de 3CD box 'Complete Collection' vond ik dat ik veertig jaar nadien het album toch maar eens moest gaan beluisteren. Wijsheid komt met de jaren want ik heb het studioalbum onterecht in de ban gedaan. We horen op deze remaster een energiek driemanschap dat steviger klinkt dan voorheen met nog steeds een virtuose Emerson en een uitstekend drummende Powell. De stem van Lake staat wat dof in de mix en hij zingt soms wat 'over the top' maar zijn stem is onvervangbaar. Nieuwe tracks zoals opener 'The Score', 'Lay Down Your Guns'en 'Mars, the Bringer Of War' mogen er zijn. De box is verder aangevuld met 'The Sprocket Sessions' op CD 2 en een live concert in Florida uit 1986 op CD 3. Op beide schijven zijn ook tracks van het oorspronkelijke trio te horen zoals 'Knife Edge'. 'Tarkus' en 'Karn Evil 9'.
Deze box is in positieve zin een 'eye opener' voor mij. Beter laat dan nooit. Wel confronterend mij te realiseren dat zowel Keith Emerson, Greg Lake als Cozy Powell niet meer onder ons zijn.

Steve Hackett  
The Circus and the Nightwhale (2024)

Label Sony Music        
Score 4 (out of 5 JoJo's)

 
 

Ik heb altijd een zwak gehad voor gitarist Steve Hackett die na zijn vertrek bij Genesis half jaren '70 gestaag zijn eigen weg heeft gekozen en vanaf zijn debuut 'Voyage of the Acolyte' (1975) zijn eigen, herkenbare geluid heeft opgebouwd waarin uiteraard zo af en toe associaties met Genesis zijn waar te nemen. Met de tijd is de sound echter wel steviger geworden.
Op 'The Circus and the Nightwhale'- circus blijft een favoriet onderwerp van Hackett - horen we 13 ijzersterke tracks met veel dynamiek en afwisseling waarin ook de akoestische invalshoek niet wordt vergeten zoals in 'Found and Lost'. De tracks vertellen het verhaal van Travla maar het is per saldo Hackett's eigen levensverhaal. Zo meen ik toch dat 'Breakout' over zijn vertrek uit Genesis gaat: "Finally Travla manages to break free from the circus". Mijn favorieten zijn de imposante tracks 'Enter the Ring' en 'Get me Out' waarin alle symfonische registers opengaan.
Jammer vind ik dat Nad Sylvan slechts op een enkele track zingt en Hackett - overigens zeer verdienstelijk - het merendeel van de zang voor zijn rekening neemt. Maar dat doet niets af aan de hoge kwaliteit van dit album. Een absolute aanrader!

Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (05-2024)

WAT EEN WEEK ... CD             

 

JOHN CALE  - No Mercy (2024) 
 

Hoezo oude man ...            
    

 

 ... weliswaar bijna 83 jaar, maar staat nog midden in het leven en komt dus ook gewoon met een nieuw album, bijgestaan door jonggedienden als Animal Collective, Weyes Blood, Sylvan Esso en Dev Hynes: John Cale dus. Die natuurlijk lid was van The Velvet Underground, samenwerkte met o.a. Patty Smith, Lou Reed en Brian Eno en die een lijst met geweldige albums op zijn naam heeft staan waarbij 'Fear' (1974) en 'Slow Dazzle' en 'Helen of Troy' (beide uit 1975) mijn absolute favorieten zijn.
En nu dus 'No Mercy', een mix van R&B, ambient en soms een vleugje rock, gedomineerd door keyboards, soundscapes en vreemde geluiden waar doorheen de karakteristieke, donkere stem van Cale is gevlochten. Verwacht niet al te veel warmte, Cale is altijd al kritisch geweest op menselijke verhoudingen, op relaties en op de stand van de wereld. Ook hier. Wat te denken, indachtig geopolitieke discussies over de Noord- en de Zuidpool, van een tekst als "Who is the legal owner of ice?' (in 'The Legal Status of Ice'). En dan is er ook nog een huiveringwekkende track als 'Story of Blood'. En ik geef toe een titel als 'Marilyn Monroe's Legs' klinkt gedateerd maar de muziek is dat allerminst en je zal er maar aan moeten denken aan die benen. Godfried Bomans - ook een echo uit vroeger tijden - zei ooit over de benen van Marlene Dietrich "had mijn vrouw maar één zo'n been". Dus ja, ook vervlogen vrouwenbenen blijven blijkbaar tot de verbeelding spreken.
John Cale heeft op zijn oude dag een album uitgebracht dat er mag zijn en eigentijds klinkt. Ik hoop niet dat 'No Mercy' zijn zwanenzang is want volgens mij zit er nog veel meer inspiratie in zijn mars. Harry de Vries (wat een week 02)

WAT EEN WEEK ... CD             

 

BENJAMIN CROFT  - We Are Here To Help 2024) 
 

Een voor mij onbekende naam ...            
    

 

... Benjamin Croft, die o.a. samenwerkte met The Temptations en Belinda Carlisle. Sterk beinvloed door Keith Emerson en Rick Wakeman begaf hij zich gelukkig ook in de regionen van de progrock. En daarin vindt ook 'We Are Here To Help' zijn plaats.
Deze virtuose keyboardspeler wordt hier bijgestaan door niet de minsten zoals o.a. Marco Minnemann (drums), Billy Sheehan (bass), Greg Howe en Frank Gambale (guitar) en Simon Phillips (drums). De muziek typeer ik als redelijk stevige progrock met wat metalinvloed waarbij het progelement vooral bestaat uit de toetspartijen. Ook wel fijn dat het niet alleen gaat om soleren maar dat ook de melodie binnen de acht tracks niet wordt vergeten. De vocalisten, Jeff Scott Soto (Yngwie Malmsteen, Journey) en Lynsey Ward (Lifesigns), verdienen extra lof want die kwijten zich uitstekend van hun taak. De stem van de laatste doet mij denken aan Sharon den Adel (Within Temptation) en Anneke van Giersbergen (vh The Gathering).
Revolutionair? Nee, voor zover dat immers nog kan in de muziek, alles is al gedaan. Maar dit tweede album van Benjamin Croft draait gewoon lekker weg. Harry de Vries (wat een week 01)

WAT ER NAGLOEIT : JAARLIJST 2023

TOP 5 HARRY 'JoJo' DE VRIES

 

 

1   STEVEN WILSON The Harmony Codex 

2   PETER GABRIEL i/o 

 

3   HELD BY TREES Solace/Eventide Live

4   EINAR SOLBERG 16

5   GERT EMMENS Mysteries of a Dawn

WAT EEN WEEK ... CD             

 

RICHARD WRIGHT  - Wet Dream (1978/ 2023) 
 

Een welverdiend eerbetoon ...            
    

 

... deze remaster van Steven Wilson van Richard Wright's eerste soloalbum 'Wet Dream' uit 1978. De kinderen van de in 2008 helaas overleden toetsenist van Pink Floyd hebben zich hier terecht hard voor gemaakt.
Ik heb 'Wet Dream' altijd een heerlijk album gevonden en vond al jaren dat het qua geluid en hoes wel een update mocht krijgen. Een onderschat werkstuk dat nog maar eens duidelijk maakte in die tijd hoe belangrijk de introverte en te weinig assertieve Wright was voor het geluid van Pink Floyd. Of zoals David Gilmour bij zijn overlijden zei "he played unwillingly the second fiddle behind the pushier chaps in the band". Waters, Gilmour en Mason dus, ook in die volgorde.
En wat een eerbetoon heeft Steven Wilson er qua geluid van gemaakt: helder, harder, alle instrumenten komen veel meer tot hun recht en vooral de toetsen van Wright en de gitaar van Snowy White knallen uit de speakers en staan heerlijk in de mix. Ik weet wel een volgende klus voor Wilson: Wright's tweede en prima soloalbum 'Broken China' uit 1996. Ik kan niet wachten! Harry de Vries (wat een week 18)

WAT EEN WEEK ... CD             

 

PETER GABRIEL  - i/o (2023) 
 

Het werd wel eens tijd  ...            
    

 

... want de opmerkingen van Peter Gabriel het laatste decennium dat hij het zo druk had ontlokten bij mij permanent de reactie "waarmee dan?'. Ook voor een reünie met Genesis kon hij geen gaatje vinden in zijn overvolle agenda. Of was er sprake van een gebrek aan inspiratie of nog erger een 'writers block'? 
Hoe het ook zij, en wat er ook speelde, er ligt nu een nieuw album 'i/o' oftewel 'input/output'. En ik kan volmondig zeggen een indrukwekkend werkstuk. Indrukwekkend qua composities, qua teksten en qua muzikaal-technisch kunnen. Met naast Gabriel o.a. zijn trouwe kompanen Tony Levin (bas), David Rhodes (gitaar) en Manu Katché (drums) maar ook Brian Eno verleent zijn medewerking. Het is herkenbaar, op Gabriel's stem zit geen sleet en hij weet zoals altijd veel emotie te leggen in de akkoorden en in de teksten. O.a. in het prachtige 'And Still' dat hij schreef nadat zijn moeder overleed. Het zijn 12 hoogtepunten maar opener 'Panopticum' (overigens een bouwstijl voor gevangenissen), 'The Court dat een heel klein beetje doet denken aan 'Sledgehammer', en 'Four Kinds of Horses' springen er voor mij uit. Dan heb ik het over de 'Bright Side'. CD 2 bevat de 'Dark Side Mix' maar de verschillen zijn minimaal. Speciale vermelding verdient het prachtige art work, voor iedere track een eigen kunstwerk.
Peter Gabriel is volledig terug, in alle toonaarden, en als ik anderen moet geloven ook live. En daar ben ik blij om. Hij is immers een muzikale held uit één van mijn favoriete bands die het geluid van mijn puberjaren bepaalden. Harry de Vries (wat een week 17)