SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases
Drukte aan het release- en promofront. Niet alles wat er binnenkomt en wordt uitgebracht en onder de noemer van deze site valt kan direct worden gerecenseerd. Vandaar een inhaalslag met een korte en een wat langere impressie .
Score 4 (out of 5 JoJo's)
Voor de liefhebbers van Canterbury Rock (vooral Hatfield and the North, Egg) met een vleugje Zappa zit je bij Ryan W. Stevenson alias Zopp uitermate goed. Sterke composities, die wel even tijd nodig hebben, prima technische vaardigheden, de zang kan wat sterker maar de ondersteuning van Sally Minnear (inderdaad de dochter van ...) brengt vocaal balans aan.
Gert Emmens - Mysteries of Dawn (2023)
Score 4 (out of 5 JoJo's)
De elektronische muziek van Gert Emmens staat altijd garant voor mooie synths, sterke sequences en majeur en vooral mineur akkoorden die mij kunnen ontroeren. Op deze dubbel CD gebeurt dat vele malen in de 11 tracks. Alles overigens met aanstekelijke ritmes, ik neem aan elektronische drums hoewel ik over dat laatste twijfel. Een veeldraaier!
Score 3 (out of 5 JoJo's)
Mainstream prog zou ik de muziek van Cairo willen noemen op hun tweede album Nemesis. Veel invloeden vanuit de symfo, neo prog, progmetal, folk en ambient worden in de mixer gegooid waardoor de 10 tracks in eerste instantie wat eenvormig aandoen, zonder uitschieters. Maar meerdere laserbeurten onthullen toch meer diepgang in de composities en de samenzang tussen zangeres Rachel Hill en toetsenist en frontman Rob Cottingham is uitstekend.
Funus - Mono (2023)
Score 3 (out of 5 JoJo's)
Funus is een eenmansband van de multi-instrumentalist Ruben Vermeulen die op een enkele track wordt bijgestaan door zangeres Sabina Knol. Op 'Mono' horen we geen vrolijke muziek maar donkere, sombere, ijle composities die doorgaans handelen over de minder leuke kanten van het leven. Ik word daar juist opgewekt van, het moet wat mij betreft in muziek niet te gezellig worden. De 7 tracks worden smaakvol en technisch vaardig uitgevoerd, de zang gaat mooi in de dromerigheid mee en ook de hoes mag er zijn.
Jethro Tull - RökFlöte (2023)
Score 4 (out of 5 JoJo's)
Jethro Tull is er zowat mijn hele leven al. Bijna alle releases zijn hier op vinyl dan wel CD aanwezig. Ik heb bovendien een zwak voor Ian Anderson, de intelligente, slimme, zakelijke bandleider die compositorisch en muzikaal-technisch nog steeds zijn mannetje staat. De enige grote smet vind ik de animositeit tussen voormalig gitarist en oud-gediende Martin Barre en hem. Het is nooit duidelijk geworden wat er speelt maar het zou mij niet verbazen als het ego van Ian iets te groot werd.
RökFlöte' is het 23ste (!!) studioalbum van Jethro Tull. De twaalf tracks handelen over Noorse goden en alles wat daarmee samenhangt. Het was de bedoeling dat het een instrumentaal album zou worden waarop het fluitspel van Anderson een prominente rol zou gaan spelen. Dat laatste is zeker het geval. Hij soleert virtuoos, het speeksel horen we door de dwarsfluit schieten, en zo hoort het ook bij Ian. De band met de inmiddels bekende bezetting (Goodier, O'Hara, Hammond) wordt hier aangevuld met de uitstekende jonge gitarist Joe Parrish-James.die alle registers van het gitaarspel beheerst, van stevig tot ingetogen al kan hij Barre nooit doen vergeten. Die last draagt hij met zich mee.
Instrumentaal is het album echter niet geworden want Ian Anderson neemt gewoon de vocalen voor zijn rekening. Zijn stem is de laatste jaren regelmatig onderwerp van kritiek, vooral live. Er lijkt inderdaad wat sleet op te zitten, mag het als je een respectabele leeftijd hebt, maar het is zeker acceptabel. Wat mij enigszins hindert is dat hij in veel tracks meer declameert dan zingt. Waarschijnlijk om zijn licht vocale beperking te maskeren.
Jethro Tull heeft gewoon weer een uitstekend album afgeleverd zoals we van de band en hun leider gewend zijn. Vergelijken met vroeger werk heeft geen zin. Vroeger was alles beter of in ieder geval anders ....
Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (07-2023)
