Steven Wilson - Insurgentes (2009)
Label: KScope
Bandsite: http://www.swhq.co.uk/
Duur: 55:26
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Waardering: 
(uit max. 5 JoJo's)
Steven Wilson kan bij mij een potje breken. Zijn doorgaans sublieme werk met Porcupine Tree, de intrigerende werkstukken die hij met No-Man af- scheidt, de emotie die hij raakt met Blackfield en de vele vaak hoogwaar- dige sideprojects die hij het licht laat zien, zijn de oorzaak van mijn bewon- dering.
Maar deze 'workaholic' kan op gezette tijden ook op mijn kritiek reke- nen. Dat hoort te kunnen bij 'vrienden'. Zo schreef ik ooit een open brief (die hij nooit gelezen zal hebben, zo ondankbaar is de taak van de recensent) naar aanleiding van het tegenvallende Porcupine Tree album 'Deadwing'. Ik beschuldigde hem van overdaad en adviseerde hem gratis en, overigens zoals verwacht onverrichterzake, om eens een 'sabbatical year' te nemen, bij te tanken, de route te verleggen. Ook nu, bij beluisteren van zijn eerste soloalbum 'Insurgentes', frons ik de wenkbrauwen.
Waarom deze bedenkelijke blik? Dit album voegt niets, maar dan ook helemaal niets toe aan wat Wilson ons overdadig heeft voorgeschoteld de laatste jaren. Wilson biedt op 'Insurgentes' een staalkaart van zijn mogelijk- heden maar die mogelijkheden waren mij al overbekend. Ik hoor veel Porcu- pine Tree, zowel in de wat meer psychedelische als harde passages, ik hoor de melodielijnen waarop hij in Blackfield patent heeft, en de laid-back passages die we van zijn samenwerking met Tim Bowness in No Man kennen, ik hoor de ambientexperimenten van Bass Communion en de gekkigheid van I.E.M.
Maar ik hoor niets nieuws, zelfs nog geen lichte verlegging van het bekende Wilson-laantje. Sterker nog, steeds vaker denk ik "deze passage ken ik van ....". Nu kun je je afvragen "Is dat erg?''. Welnee, de wereld ver- gaat niet en herkenbaarheid biedt houvast in deze moeilijke tijden. Maar jammer is het wel. Ik verwacht van Wilson andere dan gebaande paden, al baande hij ze dan zelf.
Is er dan niets te genieten? Jawel, het is vijftig minuten genieten waarbij vooral opener 'Harmony Korine' mij zeer aanspreekt. Maar het is genieten van een gerecht wat je al (te?) vaak gegeten hebt. En dan komt het mo- ment dat je denkt "nu even niet". En dat dacht ik al snel, na een keer of vijf beluisteren besloot ik al tot periodieke Wilson-onthouding.
Uit mijn hart gegrepen is wel zijn op het eerste gezicht ludieke maar op het tweede gezicht bloedserieuze aanklacht tegen de bijna autistische manier waarop de jeugd naar muziek luistert. Men noemt zich al fan als men slechts de bekendste track van Radiohead legaal of illegaal heeft ge- download, het album bestaat niet meer door iPod's die naar believen de tracks door elkaar husselen en men zappt van de ene muzikale hype naar de andere, niet gehinderd door enige achtergrondkennis van de betreffende bands. Grappig zijn dan ook Wilson's filmpjes op de DVD-schijf bij dit album waarin hij diverse manieren toont van 'iPod Destruction' (voor een voorbeeld ... click upper right frame op ProgVideo).
'Insurgentes' is een hoogwaardig maar overbodig album. Als Wilson dit album tien jaar geleden had afgescheiden was het een meesterwerk ge- weest. Nu is het meer van hetzelfde en dus modaal. Dat komt dan ook tot uiting in mijn gulden-middenweg-score. Maar mijn 'vriend' kan daar wel mee omgaan denk ik, zoals goede vrienden nu eenmaal tegen kritiek kunnen. Harry 'JoJo' de Vries (03-2009)
Bezetting:
Steven Wilson - lead vocal, guitars, keyboards, drumprogramming, bass, percussion
Gavin Harrison - drums
Theo Travis - flute, clarinet
Dirk Serries - guitar
Jordan Rudess - piano
Sand Snowman - guitar, recorders, percussion
Mike Outram - guitar
Tony Levin - bass
Clodagh Simmonds - vocals
Susana Moyaho - vocals
Michiyo Yagi - bass koto
Discografie (solo):
Insurgentes (2009)
