ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

MANNING - Number Ten (2009)

Zijn meest progressieve album ...

... tot op heden, dit tiende werkstuk van Guy Manning dat niet erg origi- neel maar wel toepasselijk 'Number Ten' heet. Manning is ook lid van The Tangent, de band van zijn vriend Andy Tillison die ook hier weer mee- speelt, maar ik ken hem toch met name van zijn prima solo-albums waar- van 'The View from my Window' uit 2003 mij zeer bekoorde.
Manning speelt progressieve rock in de stijl van Parallel or 90 Degrees en The Tangent maar dan toch wat ingetogener en doorspekt met folkelemen- ten waardoor ook Jethro Tull opduikt. Hij heeft zo'n stem die je bevalt of niet, een tussenweg is nauwelijks mogelijk zoals velen dat ook bij de stem van Peter Hammill hebben. Het is geen topzanger, zeker niet in de up-tempo progstukken, maar met de zachtere passages en tracks kan hij heel goed uit de voeten zoals in 'Ordinary Day': een prachtige, rustige song met een melancholische melodielijn.
Ironie en cynisme zijn hem ook niet vreemd, dat bevalt mij wel. 'Bloody Holiday' is daarmee getooid als Manning zijn aversie tegen het 'shabby' reizen per vliegtuig beschrijft en bezingt inclusief het lange wachten, bureaucratische papiermassa's, irritante veiligheidsmaatregelen, "the seat back in my face" en niet te vergeten "plastic chicken". Hoogtepunt van het album vormen het breekbare en emotievolle 'Valentine's Night' en de vijftien minuten van 'The House on the Hill' met heerlijke saxpartijen, keys, (digi- tale?) mellotron en veel muzikale en melodische wendingen.
'Number Ten' is een verrassend goed album geworden dat veel prog- en symfoliefhebbers zal bevallen en dat blind kan worden gekocht. Dat deed ik immers ook. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 11)