ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

CLAIRE HAMILL - Love in the Afternoon (1990)

Een tweede 'Annie Haslam' ...

... heb ik Claire Hamill - geen familie want anders geschreven - altijd ge- vonden. Mijn eerste kennismaking met haar prachtige stem dateert uit de jaren zeventig toen ik het album 'October' kocht, aangetrokken door het feit dat Yes' Alan White de drumstokken beroerde. Een feeëriek album met folky elementen en een licht progressieve toets.
Nu zijn er van haar catalogus remasters door Esoteric Recordings op de markt gebracht; ook van 'Love in the Afternoon'. Ondersteund door o.a. Nick Magnus (bekend van Steve Hackett) op keyboards en Tim Renwick (o.a. Pink Floyd) op gitaar, horen we hier bijna pastorale muziek die je als luisteraar in een 'flow' van dagdromen brengt en het typische Engelse, door heuvels en beekjes gedomineerde, landschap visualiseert. Met als favo- rieten het melodische 'Glastonbury' - dat zo van een Renaissance-album zou kunnen komen - 'Liverpool Theme' en het instrumentale 'The Beauty of England'.
Vermeldenswaardig is ook de titeltrack die zij samen met Robert Fripp, tijdens een kortstondige liefdesverhouding, schreef. Verwacht geen King Crimson. Het is een liedje gemaakt door twee mensen die verblind waren door verliefdheid, de kritische blik even uit het oog waren verloren en daardoor een mierzoete compositie het licht lieten zien.
Claire Hamill is een interessante artieste die nog steeds, zei het be- hoedzaam en zeer gedoseerd, werk uitbrengt. Soms progressief, soms folky met af en toe zelfs een New-Age album tussendoor. Goed dat Esoteric Recordings werk van minder 'in the spotlights' staande artiesten als Hamill opnieuw uitbrengt. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 12)