ProgLog AFTERglow

GARY WINDO - Deep Water (1987/2013) 

Label: Gonzo Multimedia
Bandsite: http://calyx.perso.neuf.fr/mus/windo_gary.html
Running Time: 46:57
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 Jojo's)

 
Al eerder besteedde ik aandacht aan saxofonist Gary Windo via het album 'Steam Radio Tapes'. Ik gaf toen al aan dat Gonzo ook albums van Windo opnieuw had uitgebracht waaronder 'Deep Water' uit 1987. Bewoog eerstgenoemd album zich enigszins in de Canterbury Scene, met 'Deep Water' zijn we in de psychedelische jazz-rock aanbeland, al noemt hij het zelf 'rock-a-bop-a-psychedelic'.
De in 1992 aan astma overleden Windo wordt regelmatig aan Pink Floyd gelinkt en dat heeft te maken met het feit dat Windo ooit opnames maakte in Floyd's Brittannia Row studio. Een belangrijk deel daarvan staat op 'Steam Radio Tapes'. Een overgebleven track, 'Ginkie', staat op 'Deep Water'.
De sound is fenomenaal. Het is alsof Windo en zijn kompanen in de huiskamer staan. Zijn sax staat vol in het geluidsspectrum, zeker ook doordat Windo geen houten maar een metalen rietje in zijn sax gebruikte. Het speeksel van Windo druipt bij wijze van spreken uit de speakers. De overige instrumenten klinken helder en de mix is uitstekend.
Het predikaat 'uitstekend' geldt ook de negen tracks. Ieder nummer heeft een door Windo in het boekje beschreven thema dat terugslaat op zijn eigen leven. Zo heeft hij de periode in New York waarin hij aan drugs verslaafd was en veel op straat leefde muzikaal verbeeld in 'Breakfast in Bed'. De monotonie in de muziek en de emotie in de sax laten ervaren hoe moeilijk dat leven was. Het prachtige 'Clean Machine' gaat over zijn obsessie voor machines en 'Don't Bite Too Hard (Your Teeth Are Too Sharp') over een bijtgrage vriendin die hij ooit had.
De tracks bewegen zich in het jazz-rock idioom waarbij de psychedelische 'touch' wordt aangebracht door de mystieke sound, de stem van Windo, de geluidjes, o.a. voortgebracht door de cello van Ann Sheldon en de golvende bastonen van Jack Robinson, en de persoonlijke verhalen. Het geheel heeft door de manier van zingen van Windo ook een referentie aan de new wave, misschien ook wel doordat gitarist Chandler ooit bij Depeche Mode betrokken was.
Gary Windo maakte muziek die niet bedoeld was voor een groot publiek. Dat klinkt elitair en het grote publiek had hij natuurlijk best willen bereiken maar daarvoor is de muziek te extravagant. Juist dat underground aspect maakt zijn albums, in ieder geval voor mij, interessant. De re-release door Gonzo Multimedia is dan ook een terecht eerbetoon aan een bijzondere saxofonist. Harry de Vries (07-2014)

Personnel:
Gary Windo - saxophones, vocals, bass clarinet
Knox Chandler - guitars
Jack Robinson - bass guitar
Steve Moses - drums, T-bone
Ann Sheldon - cello

Discography:
Dogface (1982)
Deep Water (1987)
His Master's Bones (1996)
Anglo American (2004)
Avant Gardeners (with Pam Windo) (2007)
Steam Radio Tapes (2013)