ProgLog AFTERglow

The Prog Collective - Epilogue (2013)
 
Label: Purple Pyramid
Bandsite: -
Running Time: 64:52
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 Jojo's)


Het is nogal wat als je leest welke namen Billy Sherwood, de aanvoerder van The Prog Collective (verschrikkelijke bandnaam), bij elkaar heeft weten te schrapen voor 'Epilogue'. Ik noem enkelen van de 25 (!) zoals Rick Wakeman, John Wetton, Chris Squire, Alan Parsons, Tony Kaye, Jordan Rudess, Steve Hillage, Gary Green, Mel Collins en Patrick Moraz. Knap hoor, om deze mensen te strikken.
Hoewel, bij elkaar brengen? U denkt toch niet waarde lezer dat deze illustere en legendarische muzikanten bij elkaar in een studio zijn geweest? Dat er een interpersoonlijke actie-reactie in de studio is ontstaan die een compositie en de muzikaal-technische uitvoering daarvan tot een nog grotere hoogte bracht? Welnee, en daar ligt direct het zwakke punt van veel van dit soort uitgaven. Het is knip- en plakwerk, door Sherwood uitgevoerd achter de digitale snijtafel, op basis van per 'We Transfer' toegestuurde partijen van al deze grote jongens en een enkel meisje (Sonja Kristina). En dat is nog te horen ook. Het klopt vaak niet, het bekt niet, de synergie is er niet. Ik denk regelmatig "als je met elkaar in de studio zou hebben gezeten zou je dit nooit zo gespeeld hebben". Vooral in de drukkere, complexere composities en passages wreekt zich dat. In de wat rustiger stukken valt het wel mee en blijft het overzichtelijker. Maar in alle negen composities ontbreekt de ziel, 1 plus 1 is geen 3 geworden, sterker nog het geheel is minder dan de som der delen en daar zit ik niet op te wachten. 
Sherwood houdt zich tegenwoordig ledig met dit soort projecten. Ik besprak op ProgLog AFTERglow al eerder een vergelijkbare eruptie die ook al niet beviel en dat was The Fusion Syndicate. U zult, mocht u die review herlezen, veel overeenkomsten ontdekken met deze review.
De progressieve en symfonische historie wordt via 'name dropping' uitgemolken. Zo zag ik dat dit soort gezelschappen ook al rondtrekt met een schip voor een Prog Cruise. Ja u leest het goed, u kunt boeken voor een Prog Cruise. Het moet niet gekker worden. Kortom, ik kan kort zijn, een matig album dat bestaat uit puzzelstukjes die niet passen omdat ze uit verschillende puzzels komen. Ondanks het koketteren met al die namen. Harry de Vries (11-2013)

Personnel:
Too many to mention

Discography:
Epiloque (2013)