ProgLog AFTERglow

Moraine - Metamorphic Rock (2011)

Label: Moonjune Records
Bandsite: www.moraineband.com
Running Time: 68:43
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score: (out of 5 JoJo's)

Jazz-rock is een stroming die wat in het ongerede was geraakt de laatste twintig jaar. Terwijl je vroeger over de bands struikelde met pendanten van dit segment als de latere Soft Machine, Brand X, Return to Forever en het Nederlandse Scope. De fundamenten werden ooit gelegd door Miles Davis en de laatste tijd zijn er weer bands die op die oude fundamenten verder bouwen zoals Soma Planet, Helmet of Gnats en zeker ook het Ameri- kaanse Moraine. Hun nieuwe album 'Metamorphic Rock, Live at Nearfest 2010' is daarvan het overtuigende bewijs.
Moraine werd al eerder belicht op ProgLog AFTERglow via een review van het goede studio-album 'manifest deNsity' (2009). Nu dus een live-regi- stratie tijdens Nearfest met een staalkaart van hun kunnen en van hun nog beperkte catalogus, aangevuld met nieuwe tracks. Moraine staat onder leiding van de virtuoze gitarist Dennis Rea maar live speelt zeker ook de elektrische viool van Alicia DeJoie een vooraanstaande rol. Ik vind haar eerlijk gezegd live ook veel beter tot haar recht komen dan in de studio doordat zij meer ruimte krijgt (of neemt?) van haar bandgenoten. Bovendien vond ik haar in de studio, curieus genoeg, niet altijd zuiver klinken. Haar geluid refereert aan de grote progviolisten zoals Geoff Richardson (Caravan), Eddie Jobson (UK) en Darryl Way (Curved Air).
De belangrijkste invloeden zijn zeer zeker Soft Machine ten tijde van Allan Holdsworth en John Etheridge en in wat mindere mate Brand X, af en toe gelardeerd met wat exotische 'world music' elementen die, gezien zijn interesse daarin, duidelijk uit de koker van Rea komen. Die invloed is al direct te horen in de overweldigende opener 'Irreducible Complexity' en de tweede track 'Manifest Density' waarin de band strakke jazz-rock speelt, puntig uitgevoerd zonder al te veel uitweidingen en zijpaden, een euvel waaraan veel jazz-rock immers lijdt. Dat soort uitweidingen hoeven zeker niet verkeerd af te lopen maar verklaren wellicht waarom in mijn kring dit soort muziek vroeger 'pipo-muziek' werd genoemd, refererend aan de springerige en gestresste aard van de jazz-rock.
In de elf minuten durende 'Disoriental Suite' worden die zijpaden wel degelijk bewandeld, de titel van de track doet dat al vermoeden, maar Moraine blijft goed binnen de lijntjes kleuren en dwaalt in de drie 'parts' nooit ver af van de rode draad van de compositie. Ook hier strak gespeelde fragmenten met een sterke, goed op elkaar ingespeelde ritmesectie, bestaande uit Kevin Millard op bass en Stephen Cavit op drums.
Moraine heeft mij met de live-uitvoering van de elf voor mij bekende en deels nieuwe tracks definitief overtuigd. Aan de reacties van het publiek is ook hun enthousiasme af te lezen. Mocht een recensent over dertig jaar, zoals ik aan het begin van deze review, terugkijkend een schouw maken van de stand van de jazz-rock dan kan hij of zij niet om Moraine heen. De echte jazz-rock fan kan dat nu al niet. Aanschaffen dat album! Harry 'JoJo' de Vries (11-2011)

Personnel:
Dennis Rea - electric guitar
Alicia DeJoie - electric violin
James DeJoie - saxophone, flute, effects
Kevin Millard - bass
Stephen Cavit - drums

Discography:
manifest deNsity (2009)
Metamorphic Rock, Live at Nearfest 2010 (2011)