ProgLog AFTERglow

 

SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases






 
Dave Kerzner - Breakdown (2019)

Label RecPlay
Score 4 (out of 5 JoJo's)
                                                                               

Dubbelalbum 'Breakdown' is 'A Compilation 1995-2019' van de carrière van producer, toetsenist en zanger Dave Kerzner. Een prachtig en sterk overzicht. Deels studionummers, deels live tracks en alternatieve uitvoeringen van zijn werk als solo-artiest maar ook van zijn deelname aan Sound of Contact, Lo-fi Resistance, Mantra Vega en In Continuum. De man is immers een workaholic dus heeft nogal een palmares.
Ondersteund door een keur aan grote - o.a. Steve Hackett, Durga McBroom, Marco Minnemann, Nick 'd Virgilio - en kleinere namen hoor ik alleen maar sterke composities en perfecte studio- en liveuitvoeringen in progressieve rock sferen waarbij ook nog goed is nagedacht over de volgorde van de tracks en de opbouw van de verzamelaar. Daardoor vormen de twee schijven een logisch geheel.
Voor de introducee op Dave Kerzner's werk vormt 'Breakdown' een uitstekend begin. Maar ook voor de liefhebbers die hem beter kennen is het genieten want ik kan mij niet voorstellen dat een ieder alle albums heeft van genoemde bands. 


Earthworks- Heavenly Bodies (2019)

Label Summerfold Records
Score 4 (out of 5 JoJo's)


Toen topdrummer Bill Bruford in de loop van de jaren '80 besloot de progressieve en symfonische rock vaarwel te zeggen en op te schuiven naar de jazz - want dan wel weer te plaatsen was want zijn soloalbums kennen her en der jazzreferenties - was ik in eerste instantie teleurgesteld. De eerste albums van Earthworks beluisterde ik dan ook met scepsis en dat heeft mijn waardering toen zeker geen goed gedaan.
Al luisterend naar 'Heavenly Bodies, The Expanded Collection' - een selectie van de omvangrijke box 'Earthworks Complete' - besef ik dat ik Bruford tekort heb gedaan. Hoewel ik bij een enkele track van CD 1 - de Bruford, Bates, Bellamy samenwerking - nog steeds twijfel omdat ik die composities fragmentarisch vind en daardoor te freakerig jazzy - is het vooral CD 2 - de samenwerking met Patrick Clahar (sax), Steve Hamilton (piano) en Mark Hodgson (bass) - die indruk maakt. Misschien wel omdat daar ik associaties heb met zijn eerste soloabum 'Feels Good to Me' (1977) en ik referenties hoor met favoriet Weather Report.
'Heavenly Bodies' geeft voor de kleinere beurs die de box niet kan aanschaffen een prachtig overzicht van de kwaliteit die Bill Bruford's Earthworks te bieden heeft. Sorry Bill dat ik daar zo laat - ruim dertig jaar nadien - achter kom.

 
Frank Wyatt & Friends - Zeitgeist (2019)

Label FW Music
Score 4 (out of 5 JoJo's)
                                        

Frank Wyatt  kennen we als toetsenist van de uitstekende Amerikaanse band Happy The Man. Een band die lange tijd een cultstatus had omdat hun werk lastig te krijgen was. Met de intrede van de cd kwam het imposante werk van de band beter beschikbaar. Het is nu al lange tijd stil rond dit gezelschap.
Wyatt besloot die radiostilte te doorbreken met 'Zeitgeist' waarop hij een reunie organiseert met collega's uit het verleden zoals oprichter van Happy The Man Kit Watkins, Stan Whitaker en Rick Kennell. En hoe want dit album staat als een huis en laat in de eerste zes tracks die bijzondere sfeer van hun roots band horen. Wat mij betreft is dit gewoon Happy The Man: progressieve rockcomposities met een jazzrafeltje waarbij de toetsen domineren. Vooral het titelnummer en 'Twelve Jumps' zijn daar uitstekende voorbeelden van.
Wyatt koos ervoor het album af te sluiten met de 'Perelandra Symphony in D-flat Major', een uit vier delen bestaande bijna klassieke, orkestrale symfonie. Prachtig maar wat mij betreft had Wyatt er nog vier tracks tegenaan gegooid in de sfeer van de eerste zes. In de hoestekst geeft hij zelf ook aan gewtijfeld te hebben of de symfonie wel op dit album thuishoort. Dat is dan wel weer eerlijk. Maar een kniesoor die daarover zeurt. 'Zeitgeist' is gewoon een prima album dat zo mee kan in de Happy The Man catalogus.

 
Fernando Perdomo - Crimson Guitar (2019)

Label Forward Motion
Score 2 (out of 5 JoJo's)
                                          

Fernando Perdomo is een begenadigd gitarist en aardige zanger die o.a. bij Dave Kerzner zijn sporen verdient. En hij is een bewonderaar van King Crimson. Wie niet. Daarom besloot hij tien tracks uit hun discografie om te zetten naar akoestische gitaar. Dat had hij wat mij betreft achterwege kunnen laten.
Perdomo maakt van de oorspronkelijke omvangrijke composities miniatuurtjes waardoor de spanning van de bron verloren gaat. Op die manier komen o.a. 'Peace', 'Formentera Lady', 'Starless' en zelfs 'In the Court of the Crimson King' uitgekleed voorbij. Hij speelt geweldig akoestisch gitaar maar dat kan de geforceerdheid van de uitvoeringen niet verhullen. Bovendien lijken de nummers onaf, ik mis soms een couplet als ik het origineel volg - wat natuurlijk kan, het is immers een bewerking - en sommige tracks eindigen abrupt.
Het geheel heeft de sfeer van iemand die op vakantie zijn gitaar meeneemt om 's avonds bij het kampvuur zijn favoriete nummers te spelen. Ik ben wel een beetje klaar met al die tributes en covers. Laat het origineel het origineel of laat desnoods de oorspronkelijke band ermee stoeien. Die treden immers nog volop op. 'The Crimson Guitar' is dan ook een overbodige en matige release.
Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (01-2020)