Wat een week ... CD

OAK - False Memory Archive (2018) 

Ik val niet vaak  ...


... meer van mijn stoel bij een nieuwe release maar bij beluistering van het tweede album van de Noren van OAK, 'False Memory Archive', kon ik mij tijdens de val nog maar ternauwernood oprichten. Want wat ik hoorde was een absolute auditieve hersenspoeling, die alleen nog maar toenam bij de volgende luistersessies.
Het drietal van OAK kreeg de laatste jaren steun van gitarist Bjorn Riis (Airbag) en ook hier draagt hij op 'Causes' een steentje bij. OAK maakt echter vele malen spannender muziek dan Airbag. Er doemen bij mij eerder associaties op met Porcupine Tree, vooral door de vervreemdende toetspartijen. En de band blinkt uit in zang - dat kunnen we in de progrock niet altijd zeggen - en samenzang. De negen composities zijn allen even sterk al springen opener 'We, The Drowned', door het sterke ritme en de prachtige, gelaagde  melodielijnen, het op Debussy geïnspireerde 'Claire de Lune' en het titelnummer er voor mij uit. Weldadige gelaagdheid waardoor het album steeds meer verrassingen prijsgeeft, is sowieso een kenmerk van dit werkstuk.
Hun eersteling 'Lighthouse' (2016) ken ik niet. False Memory Archive' is in ieder geval een meesterwerk en smeekt om aankoop van het debuut. Een band die zo'n meesterstuk weet te maken kan immers op vorige albums niet tegenvallen. Ik schat in de nummer 1 in de Eindejaarslijst 2018. Het lijkt mij sterk dat dat nog wordt overtroffen in de komende twee maanden. Harry de Vries (wat een week 26)