ProgLog AFTERglow

 

SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases







Dave Kerzner - Static (2017)

Label  Dave Kerzner
Score  3 (out of 5 JoJo's)
                                                                               
    

Het meesterschap ligt in de dosering, in 'de kunst van het weglaten'. Die competentie beheerst Dave Kerzner (Sound of Contact) op het conceptalbum 'Static' slechts zelden. Met o.a. Nick D'Virgilio, Colin Edwin, Durga McBroom en Steve Hackett (geweldige solo in 'Dirty Soap Box'), verzandt Kerzner regelmatig in volledig 'over the top' prog, met als ultieme, diffuse geluidsmuur 'The Truth Behind'. Nu is dat ook een verbeelding van onze hectische maatschappij maar een paar tandjes minder (productioneel, muzikaal en qua lengte) was nodig geweest. Hij zegt zelf dat de combi van "nieuwe prog met retro prog" hem aanstaat. Ik hoor echter weinig nieuws. Is er dan niets te genieten? Ja hoor er zijn sterke momenten in 'Hypocrites', virtuose soli op de keyboards en prima melodische lijnen. Maar het is allemaal veel, meer dan 'veel' dus 'teveel'.   

Keith Emerson Plays Emerson (2002/2017)

Label Cherry Red Records 
Score 4 (out of 5 JoJo's)


 
Nog steeds kan ik niet wennen aan het idee dat Keith Emerson en Greg Lake er niet meer zijn. Gelukkig leeft hun muziek voort. Nu via de remaster van 'Emerson Plays Emerson'. Het is een allegaartje - met klassieke composities voor piano, filmmuziek, jazzy stukken, covers. ragtime, boogie woogie en pastorale, bijna ambient muziek - maar het geeft nogmaals een mooi inkijkje in wat deze gigant allemaal kon op de keyboards. Een voorbeeld voor velen. Dit soort uitgaven zijn geen veeldraaiers. Het zijn voor de fans stukjes die de puzzel 'Emerson' compleet maken. Het stelt het beeld van deze artiest nog scherper.

WRS - Lighthouse (2017)
 
Label Moonjune Records
Score 3 (out of 5 JoJo's)



Voorganger 'The Stonehouse' (2017) van Wingfield, Reuter, Sirkis beviel mij wel. Dat geldt, in iets mindere mate, ook voor 'Lighthouse' (mooie hoes!). De geïmproviseerde jazz-rock met fragmentjes late King Crimson, is dreigend, spannend en onverwacht. De touch-guitar van Reuter doet de keyboards vergeten. Luister maar eens naar de sterke opener 'Zinc'. Toch enige kritiek. Meer rustpunten zouden welkom zijn binnen het vermoeiende geheel van 7 tracks die soms ook nog bijna een kwartier duren. En als muzikant moet je ook tijdig een punt durven zetten achter de improvisaties. 'Magnetic' begint namelijk sterk maar ontspoort gaandeweg volledig en loopt uit in een 'over-the-top' kakafonie waarin ik de weg geheel kwijt ben. Improviseren is ook doseren heren! Goed maar toch iets minder dan het debuut.