MARK WINGFIELD - Proof of Light (2015)
Label: Moonjune Records
Bandsite: http://www.markwingfield.com
Running Time: 53:09
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 Jojo's)
De Britse gitarist Mark Wingfield kan in eerste instantie gepositioneerd worden in de jazzmuziek. Daar liggen zijn 'roots'. Maar Wingfield denkt niet in hokjes. Zo is hij actief in de klassieke hoek, staat open voor invloeden vanuit allerlei culturen en, richting de progsferen, heeft samengespeeld met o.a. Peter Gabriel en Todd Rundgren. Vandaar wellicht dat op 'Proof of Light' sprake is van 'fusion' geplaatst in een enigszins etherische muzikale context. Dit laatste vooral door de ruimtelijke produktie. Zijn gitaarspel refereert aan Pat Metheny - zeker waar hij de gitaarsynth, althans zo klinkt het, gebruikt - en, wat verder weg, aan Allan Holdsworth.
Het album opent sterk met het relatief rockende 'Mark Saffron', waarin hij prachtige solo's en ondersteunende partijen speelt op een gitaarsynth (?). Ook valt direct de kwaliteit van zijn kompanen op: Asaf Sirkis op drums (o.a. Larry Coryell, Jeff Berlin) en Yaron Stavi op bass (o.a. David Gilmour, Robert Wyatt, Phil; Manzanera). De hoestekst meldt dat Wingfield geen onderscheid maakt tussen improviseren en componeren. Dat is een continuüm: "improvising is composing in real time and composing is improvising slowed down with a 'undo' function". Daar zit wat in. En zo zal dit album dan ook tot stand zijn gekomen. Waarbij hij gitaar speelt volgens de 'vocale benadering'. Dat wil zeggen het moet klinken alsof er iemand praat en zingt. Als je dat weet luister je natuurlijk anders en dan gaat het je ook opvallen.
'The Way to Etretat' spreekt mij zeer aan. Wellicht omdat ik ooit een lange wandeling naar die plaats in Bretagne maakte. Maar ook door de verrassende wendingen die alle emoties tijdens zo'n tocht goed weergeven, al zit de bassolo tegen vals aan, maar dat zal ongetwijfeld de bedoeling zijn dus dan heet het 'a-tonaal'.
'A Conservation We Had' gaat door in hetzelfde ingetogen, enigszins laid-back jazzidioom, zo ook 'A Thousand Faces' waardoor bij mij de concentratie wat wegloopt. Dat is ook een punt van kritiek. Het veelbelovende progressieve en rockende openingsnummer krijgt nauwelijks navolging, met uitzondering dan in het experimentele en intrigerende 'Voltaic' en in het afsluitende titelnummer. Dat is jammer want op die momenten, in die drie tracks, vind ik dit trio het meest avontuurlijk en boeiend. Harry de Vries (02-2015)
Personnel:
Mark Wingfield - guitar
Yaron Stavi - bass
Discography:
Sedan's Maskh (2001)
Sleeper Street (2010)
I Walked into the Silver Darkness (2011)
An IIustrated Science (2012)
Cinema Obscura (2012)
In Stories (2014)
Proof of Light (2015)
