Haken - The Mountain (2013)
Label: Inside Out Music
Bandsite: http://www.haken.fr/
Running Time: 62:15
Reviewer: Henk Vermeulen
Score:
(maximum score)
Haken is een in 2010 opgerichte band uit Londen die met 'The Mountain' een derde album aflevert. En wat voor een: een topalbum! En daarmee is niets te veel gezegd! Het beluisteren van dit conceptalbum is één groot opwindend avontuur dat door de grote variatie en afwisseling werkelijk geen milliseconde verveelt.
In de eerste plaats door de enorme hoeveelheid stijlen en genres waarmee de band zich vertrouwd voelt en die men integreert. Jazz, fusion, symfo, progrock, metal, folk, Canterbury, a capella en Gregoriaanse zang zijn zomaar wat elementen die dit briljante album kenmerken. De originele wijze waarop de band deze diversiteit weet te verenigen wordt het best geïllustreerd in het bijna elf minuten durende 'Pareidolia', waarin snoeiharde metal en vertederende folk samensmelten tot een elektrische uitvoering van de Griekse sirtaki.
Ten tweede is de muziek gekenmerkt door een grote mate van virtuositeit met verrukkelijke tempowisselingen en variaties á la King Crimson. Alleen al om die reden is het begrijpelijk dat dit werk, hoe vaak ook afgespeeld, waarschijnlijk nooit zal gaan vervelen. Integendeel, elke luisterbeurt levert nieuwe ontdekkingen op. In die zin zou de titel als een metafoor voor het luistergenot kunnen gelden: een ontdekkingsreis op een berg.
De brille van deze schijf wordt ook gevormd door de prachtige stem van Ross Jennings. Volgens het boekje is hij de enige zanger dus de a capella partijen moeten in de studio tot stand zijn gekomen door o.a. overdubs. De vraag is dan ook hoe Haken live tot zijn recht zal komen. Maar die vraag doet niets af aan de instrumentele en compositorische virtuositeit en het muzikale genot.
Zijn stemgeluid kent vele varianten. Zo doet rustieke opener 'The Path' ontegenzeggelijk denken aan Bruce Soord (The Pineapple Thief). Op het schitterende 'Cockroach King' lijken we Richard Sinclair (Caravan, Hatfield & the North) te horen. Maar er doemen vooral loepzuivere associaties met Gentle Giant op die in de zeventiger jaren als eerste en één van de weinigen hebben geëxperimenteerd met dissonante meerstemmigheid en zang. Geflankeerd door een enorme instrumentale complexiteit waar de fijnproever van bleef smullen. Het is vooral die complexiteit, de tegenritmes en afwisseling, naast de zang van Jennings, waardoor ik het meest aan die band van de gebroeders Shulman moest denken.
"Aha retro dus", hoor ik u denken. Inderdaad, maar van een bijzonder soort door de lardering met de meest uiteenlopende stijlen uit de progressieve rock. Niet alleen referenties aan Gentle Giant en Hatfield and the North maar ook flarden King Crimson, Dream Theater en zelfs een vleugje Pink Floyd. Met elkaar verweven en op een uiterst knappe wijze geïntegreerd tot één geheel dat - paradoxaler kan het niet – als een uniek geluid imponeert. Henk Vermeulen (01-2014)
Personnel:
Ross Jennings - vocals
Richard Henshall - guitar, keyboards
Charles Griffiths - guitar
Thomas MacLean - bass guitar
Raymond Hearne - drums
Diego Tejeida - keyboards
Discography:
Aquarius (2010)
Visions (2011)
The Mountain (2013)
Wat een week ... CD
THE WORLD OF DUST - Bhava (2013)
Indrukwekkende kennismaking ...
… via 'Bhava' (Wedergeboorte') met The World of Dust, een project van Stefan Breuer (o.a. I Am Oak, Subhuman). Een album dat bedoeld is voor 38 minuten integrale beluistering en dat geduld kon ik al vele malen opbrengen want de kwaliteit is erg hoog.
Ondersteund door onder anderen Noel Hofman (The Gathering) verbeeldt Breuer, via gedoseerde zang en uitstekende muziek, in dertien stukken de zoektocht naar innerlijke rust en zelfs de geschiedenis van het heelal. Zonder in new age-achtige sferen te verzanden maar met overtuigende, aan progrock (hij noemt het zelf 'lo-fi prog') rakende composities. Het geheel doet mij denken aan John Zorn's 'Film Works-cyclus' en er komen herinneringen boven aan Mike Oldfield en Bo Hansson, maar dan wel gehuld in een moderne jas.
Deze release is ondersteund door een boek met ruim veertig pagina's collages, genummerd en gelimiteerd tot 100 stuks. Bezoek zeker ook de site want die bevat prachtige afbeeldingen. Maar als ik mij hier beperk tot de muziek dan is 'Bhava' een overweldigend en imponerend werkstuk dat meer aandacht verdient. Ik kan nu al zeggen, al is het jaar nog jong, dat dit album in de Eindejaarslijst 2014 zal staan! Harry de Vries (wat een week 04)
Boek: Jaap van Eik – Focus
Wereldsucces, ego’s en machtsstrijd
Jaap van Eik stond na een succesvolle carrière als bassist aan de wieg van MusicMaker, hét blad voor de popmuzikant. Sindsdien is hij niet meer uit de bladen weggeweest en heeft hij zich ontwikkeld tot een prima muziekjournalist (Aloha, Revolver, Lust For Life). Door zijn achtergrond hebben zijn stukken een zekere meerwaarde en weet hij de lezer moeiteloos mee te voeren naar de sfeervolle glorietijd van de Nederlandse rock.
In de muziekboekenreeks ‘Rockklassiekers’ schreef van Eik de geschiedenis van Focus op. De prettige schrijfstijl en de aantrekkelijke vormgeving zorgen ervoor dat je het boek, eenmaal opgepakt, niet snel meer weglegt. We volgen Focus vanaf de oprichting tot aan de huidige formatie. De nadruk ligt uiteraard op de topjaren 1973 en 1974, waarin Focus furore maakte in vooral Engeland en de VS. De jaren waarin Jan Akkerman in Engeland verkozen werd tot ’s werelds beste gitarist, waarin de magistrale albums ‘Moving Waves’ en ‘Focus 3’ wereldwijd hoge hitnoteringen scoorden én waarin de band in Nederland niet of nauwelijks te zien was! Waarom dit laatste niet anders gekund had, is me na het lezen van het boek nog steeds niet helemaal duidelijk.
Wat voor mij ook niet opgehelderd wordt is het hoe en waarom van de aantrekkingskracht tussen Thijs van Leer en Jan Akkerman. Wel veel aandacht voor de, inmiddels overbekende, fricties en afstoting tussen de heren, in vele variaties op hetzelfde thema. Op de website van Progwereld is een aardig interview met Jaap van Eik te lezen, waarin hij spreekt over het werken aan het boek. Veelzeggend zijn de zinnen “Toen ik eraan begon, had ik totaal geen zin om over die ruzies te schrijven. Ik dacht, laat ik nou eens proberen uit te leggen wat die band uniek maakte. Maar ik merkte snel dat dat op niets uitliep!” Dus aandacht voor de personele problemen in het boek was onvermijdelijk. Maar neem nu de tracks 2 en 3 van ‘Focus 3’: ‘Love Remembered’ met een prachtige dwarsfluitmelodie, geschreven door gitarist Jan Akkerman, gevolgd door het ultieme gitaarnummer ‘Sylvia’, geschreven door ‘fluitist’ Thijs van leer. De samenwerking leverde, ondanks die fricties, toch imponerende composities op.
Jaap van Eik wees in de oprichtingsfase de vraag af om als bassist tot de groep toe te treden, waarop Akkerman reageerde met “daar krijg je spijt van!” Het is jammer dat zelfs voor een insider kennelijk niet alle deuren zijn opengegaan, want veel licht op de positieve magie tussen beide ego’s wordt niet geworpen. Duidelijker wordt dan weer wel de, vaak ingewikkelde, positie van de overige leden van de diverse groepsbezettingen. Met name de worsteling van de even getalenteerde als sensitieve drummer Pierre van der Linden komt goed uit de verf.
Kortom: een fijn boek dat een goed overzicht geeft van de geschiedenis van één onzer meest succesvolle rockbands, maar dat helaas (voor Focus-fans tenminste) weinig nieuwe inzichten oplevert. Peter Swart (01-2014)
Vrolijke noot van de Redactie: Peter Swart is, na enige tijd te hebben droog gestaan, als reviewer weer terug aan het front van ProgLog AFTERglow. Welkom terug!
Wat een week ... CD
MANNING - The Root, The Leaf & The Bone (2013)
Het spoor ...
… van Guy Manning, verkort tot 'Manning', ging ik vijftien jaar terug volgen door Parallel or 90 Degrees, de band waar hij deel van uitmaakte. Sindsdien zijn de meeste albums van zijn hand, veertien in aantal, aangeschaft en dat heeft nog nooit tot een teleurstelling geleid. Ook nu niet met zijn nieuwste 'The Root, The Leaf & The Bone'.
Manning maakt progressieve rock met een folktouch, andersom kan ook, waarin door de woodwind arrangementen zelfs jazzinvloed is te horen en waarin de melodische lijn altijd goed verzorgd is. Door het veelvuldig gebruik van de dwarsfluit ligt een vergelijking met Jethro Tull voor de hand zoals in het prima 'The Huntsman & The Poacher'.
De vijf mannen en een vrouw trekken sterk van leer met het openende titelnummer en weten die spanning en dynamiek tot het einde van track 9 vol te houden. De stem van Guy Manning moet je liggen, het 'Peter Hammill-effect' zal ik maar zeggen: je houdt ervan of niet, de middenweg is er niet. Ik hou ervan en Manning heeft een sterk werk afgeleverd dat nog regelmatig de weg naar de speler zal vinden. Harry de Vries (wat een week 03)
Wat een week ... CD
FUNGUS - The Face of Evil (2013)
Nee, dit zijn ...
… geen Nederlandse folkrockers maar Italianen die progressieve rock met een psychedelische inslag maken. 'The Face of Evil' is een heerlijk plaatje dat lekker wegdraait, goede puntige, afwisselende composities bevat en waarop met spelplezier en kundigheid door Fungus wordt gemusiceerd.
Dit vijftal refereert, en die vergelijking maken we niet zo snel als het om progrock gaat, met The Doors maar ook met Nick Cave. De muziek kent die sfeer en ook de zang van Dorian Deminstrel - mooie naam voor een zanger - zorgt daarvoor. Binnen het in een prima produktie gestoken geheel valt vooral het titelnummer op, het intrigerende 'Share Your Suicide III' en het opgewekte en hoopvolle 'The Sun'.
Dit album boeit van begin tot einde, is niet wereldschokkend, maar dat kan ook bijna niet als de keuze wordt gemaakt om met name in het muziekhistorische verleden te graven, en heeft al vele malen de huiskamer onveilig gemaakt. Een aanrader deze uitgave. Harry de Vries (wat een week 02)
Brand X Four Releases of Rare CD's
Brand X werd gezien als het speeltje van drummer Phil Collins. Logisch gezien zijn bekendheid via Genesis.Toch zijn de bijdragen van gitarist John Goodsall, bassist Percy Jones en in iets mindere mate van toetsenist Robin Lumley qua composities groter in aantal dan die van Collins. Dat hij in de progfusion van Brand X een uitlaatklep vond naast zijn drukke werk met Genesis is wel zeker. Met terugwerkende kracht lijkt Brand X, niet qua muziek maar qua loopbaanplanning, een overgang te zijn tussen Genesis en zijn latere solowerk.
Hoewel ik gehoopt had op een reissue van de studioalbums, want die moeten het nog steeds doen met een enigszins armoedige, eerste generatie CD-release, koos Gonzo Multimedia ervoor om een aantal inmiddels zeldzame uitgaven van Brand X (opnieuw) te vermarkten. Plus een heruitgave van een solo-album van Percy Jones.
Brand X - Missing Period (1997/'13)
Label: Gonzo Multimedia
Bandsite: -
Running Time: 50:40
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 Jojo's)
Familieleden gaven Goodsall ooit een verhuisdoos die men op zolder vond. Daarin bleken naast allerlei memorabilia ook verloren gewaande tapes uit de begintijd van de band te zitten, gemaakt in 1975 en 1976, voorafgaand aan het sterke debuut 'Unorthodox Behaviour'. Goodsall en Jones concludeerden beiden dat de kwaliteit, zowel technisch als productioneel, zo goed was dat een uitgave voor de hand lag. En inderdaad het is prima wat we hier horen en bovendien illustreert het goed hoe de composities tot stand kwamen en evolueerden tot de tracks die uiteindelijk op de studio-albums terecht kwamen. Aangevuld met Preston Heyman (percussion) luisteren we naar de oerversie van 'Born Ugly', hier genoemd 'Dead Pretty', van het latere debuut. En vormt 'Miserable Virgin' de voorloper van 'Malaga Virgin', te vinden op 'Moroccan Roll' uit 1977. Naast drie andere tracks ook de 'eerste' take van 'Why Won't You Lend Me Yours?' van 'Morrocan Roll' en die take is wat mij betreft geweldig. Het sterke thema wordt heerlijk uitgesponnen en is hier al net zo goed als de uiteindelijke compositie.
Niet alleen in het licht van een complete geschiedschrijving van de band maar ook gehoord de kwaliteit van het gebodene is 'Missing Period' absoluut een waardevolle uitgave.
Brand X - Is There Anything About? (1982)
Label: Gonzo Multimedia
Bandsite: -
Running Time: 34:13
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 Jojo's)
Na het studioalbum 'Do They Hurt?' uit 1980 viel Brand X uit elkaar. Men had echter aan een contractuele verplichting te voldoen: nog een album. De heren vonden de oplossing in een verzamelaar van 'rarities' en nog niet uitgebracht materiaal. Dat was niet eenvoudig want er was niet veel. Maar na veel puzzelwerk wist Lumley zes tracks uit de beschikbare tapes te persen, in totaal slechts 34 minuten.
Dat dit proces vooral produktioneel lastig was is te horen op 'Is There Anything About?', het laatste werk met Collins op drums. Het geluid klinkt namelijk nogal blikkerig en iel. De zes composities zijn okay maar duidelijk wordt wel waarom ze eerder zijn afgevallen. Het is wat meer 'easy listening' dan we van Brand X gewend zijn, luister maar naar opener 'Ipanaemia'. Hoewel 'A Longer April' de van de band bekende spanning laat horen. 'Modern Noisy and Effective' bestaat vooral uit geweldig synthspel van ik neem aan Lumley en vormt een mysterieus geheel. Verder zijn er in de tracks elementen en passages te horen die naar mijn mening al eerder in composities werden gebuikt. Een album dat de verzameling Brand X completeert maar niet onmisbaar is.
Brand X - Live at the Roxy LA (1995/2013)
Label: Gonzo Multimedia
Bandsite: -
Running Time:
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 Jojo's)
Op 23 september 1979, ten tijde van het vierde studioalbum 'Product', gaf de band een concert in het Roxy Theatre in LA in de in de inleiding genoemde bezetting, aangevuld met de vaker binnen de band actief zijnde tweede toetsenist Peter Robinson. We horen hier zes tracks afkomstig van de tot op dat moment uitgebrachte albums.
Ik heb mij zeer vermaakt met deze live-uitvoeringen van 'Disco Suicide', 'Algon', 'Dance of the Illegal Aliens', mijn favoriete 'Malaga Virgen', '... And so to F ...' en het wervelende 'Nuclear Burn'. Hoewel het officiele live-album 'Livestock' een klasse beter is qua productie is het geluid goed te noemen. De opnames zijn gemaakt direct vanaf het soundboard dus dat scheelt aanmerkelijk. Het laat de band op hun top horen, er wordt zeer goed gemusiceerd waarbij niet alleen het virtuose drummen van Collins opvalt maar sowieso het technische kunnen van deze mannen. Met een bonus voor Robin Lumley die toch een zeer bijzonder geluid uit zijn synths wist te toveren. Voor de Brand X-fan een niet te missen release dit 'Live at the Roxy LA'.
Percy Jones - Cape Catastrophe (1989/2013)
Label: Gonzo Multimedia
Bandsite: http://www.percyjones.net/
Running Time: 63:27
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 Jojo's)
Na zijn eerste Brand X periode verhuisde Percy Jones naar New York waar hij in 1988 en 1989 in East Harlem het album 'Cape Catastrophe' opnam. Hij gebruikte daarbij naast zijn bas vooral synthesizers en elektronische drums. Verwacht hier niet de fusion c.q. jazz-rock van Brand X. Er is op z'n hoogste sprake van min of meer geabstraheerde Brand X-muziek maar ik zou het liever willen omschrijven als instrumentale techno-funk.
Het album heeft mij verrast en het is terecht dat Gonzo het opnieuw heeft uitgebracht. De in een kristalheldere produktie gegoten muziek knalt werkelijk de huiskamer en de gehoorgang in. Ruim een uur techno-funk is wel even doorbijten maar de ritmes zijn ijzersterk, het ploppende, ploffende en borrelende basspel van Jones is ongeëvenaard, hoewel Tony Levin minstens zo goed is, en er gebeurt veel in de 8 composities. De muziek doet mij regelmatig denken aan de solo-albums van Patrick O'Hearn, een vroegere bassist van Zappa, al gaat Jones beduidend harder en intenser te werk dan O'Hearn. Voor de fans van virtuoos basspel is dit uit de vergetelheid gerukte solo-album van Percy Jones een aanrader. Harry 'JoJo' de Vries (01-2014)
Discography Brand X:
Unorthodox Behaviour (1976)
Moroccan Roll (1977)
Livestock (1977)
Masques (1978)
Product (1979)
Do They Hurt? (1980)
Is There Anything About? (1982/2013)
X Communication (1992)
Live at the Roxy LA (1995/2013)
Manifest Destiny (1997)
Missing Period (1997/2013)
Timeline (1999)
Discography Percy Jones:
Cape Catastrophy (1989/2013)
Propeller Music (1990)
Nooit uitgebrachte live-opnames van unieke band, wervelend!
