ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

KEITH EMERSON BAND - Three Fates (2012)

"Without doubt ...

... I consider this to be the most important album since the ELP days”, zegt Emerson zelf. Op de CD-sticker staat "performed by the Keith Emerson Band & the Munchner Rundfunkorchester”. Op het boekje staan echter de namen van Emerson, Bonilla en Mikkelsen vermeld. Waarschijnlijk een conflictvermijdende truc inzake het eigenaarschap van 'Three Fates'.
Ik begrijp best dat Emerson trots is op dit product waarop hij samen met zijn band en een groot klassiek orkest een aantal ELP-composities ten gehore brengt, aangevuld met KEB-werk. Ik ben nogal sceptisch als rockartiesten hun werk door een groot orkest laten 'verklassieken'. Het gevaar van bombast ligt namelijk levensgroot op de loer. Hier valt het echter alleszins mee.
Het album telt 11 nummers, waarvan 6 ELP-stukken. De tracks zijn in twee categorieën te verdelen: die waarin de gitaar van Bonilla zo goed als afwezig is en die waarin zijn geluid domineert. De laatste categorie is aan mij niet besteed. Daarom keek ik reikhalzend uit naar de integrale uitvoering van 'Tarkus'. Benieuwd hoe de bombast van een groot orkest uit zou pakken op het van zichzelf al bombastische 'Tarkus'. Maar juist hier bekroop mij het 'vlees- noch-vis-gevoel' dat zo kenmerkend is voor klassieke bewerkingen van rockcomposities. De irritante gierende gitaargeluidjes van Bonilla verpesten het geheel nog verder.
Daar tegenover staan interessante georchestreerde uitvoeringen van 'The Endless Enima', 'Fanfare For The Common Man' en vooral 'Abaddon’s Bolero' plus enkele KEB-werken die de moeite waard zijn. Om die reden mag Keith wat toch best trots zijn op dit product.
Henk Vermeulen (wat een week 45)