ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

HOGARTH/BARBIERI - Not the Weapon but ... (2012)

Verrassend sterk ...

... dit album van Marillion's Steve Hogarth en Richard Barbieri, waar het gelegenheidsduo vele jaren over deed voordat het recent werd uitgebracht. 'Verrassend', niet omdat Barbieri kwaliteit levert want dat kennen we van zijn solowerk, van Japan en natuurlijk van Porcupine Tree. Ik ben verbaasd omdat ik Hogarth een vrij matige zanger vind, met de jaren wordt het er niet beter op, terwijl hij bij deze dromerige muziek prima overeind blijft. Zijn lispelende, bijna declamerende zang komt hier erg goed tot z'n recht.
'Not the Weapon but the Hand' refereert aan Barbieri's solo-albums zoals 'Things Buried' maar associeert zeker ook met No-Man. Vrij rustige progressieve muziek met een ambientrandje. Andersom mag ook. Gezet in een volle, heldere produktie waar de bas, zoals in 'A Cat with Seven Souls', in de woonkamer lijkt te staan.
Opener 'Red Kite' geeft mij kippenvel. Niet alleen de tekst, vliegers maken mij namelijk altijd sentimenteel, maar ook de emotievolle zang van Hogarth waaromheen Barbieri prachtige keyboards zet. Een juweeltje. En dat geldt ook voor de andere zeven tracks met soms wat relatief steviger fragmenten zoals in 'Naked' en 'Crack', maar doorgaans volhardt het duo toch in de dromerige, landerige tot filosoferen aanzettende sfeer.
Richard Barbieri en Steve Hogarth hebben een ijzersterk en bijzonder werk neergezet dat lang mee kan. En lang mee moet schat ik in want ik zie de heren niet zo snel met een tweede worp komen. Daar ontbreekt de tijd voor. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 14)