Crippled Black Phoenix -
(Mankind) The Crafty Ape (2012)
Label: Cool Green Recordings
Bandsite: www.crippledblackphoenix.co.uk
Running Time: 86:08
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score: 
(out of max. 5 JoJo's)
Ik vraag mij zo af en toe af wat er loos is in progrockland als het gaat om het beoordelen van nieuwe albums. Natuurlijk, recenseren is en blijft subjectief en er zullen altijd oordelen worden uitgesproken waar een deel van de lezersgroep het mee eens is en een ander deel niet. Dat zal ongetwijfeld ook de reviewers van deze site ten deel vallen. Maar er lijkt ook een ernstig gebrek te zijn ontstaan in het geven van kritiek, wat mij betreft in het beargumenteerd neersabelen van een album.
Zelfs het door mij zeer gewaardeerde blad iO Pages maakt zich er met enige regelmaat schuldig aan. Zo werd ook daar het nieuwe dubbelalbum '(Mankind) The Crafty Ape' van Crippled Black Phoenix de hemel in geprezen. Maar als je je een beetje verdiept in de benodigde kwaliteit van composities en de vereiste technische vaardigheid van muzikanten, dan kan het toch niet zo zijn dat dit wangedrocht een hoge waardering krijgt? Armoedige en slaapverwekkende composities zonder kop en staart, daar waar de composities nog wel de toets der kritiek doorstaan zijn ze te zeer gebaseerd op bestaand materiaal van anderen zoals Pink Floyd en David Gilmour, krakemikkig spel vooral van de drummer die de weg soms volledig kwijt is en een abominabele zanger. 'Last but not least' een vreemde produktie waarvan je het ene moment denkt "klinkt best aardig" en het andere moment "zou die zanger nou nog slechter klinken door dat waardeloze geluid?" Een lichtpuntje is de creatieve hoes maar daar heb ik al luisterend nu eenmaal weinig aan.
Wat zit er achter zo'n hoge waardering? Onkunde van de recensent als het gaat om inzicht in de elementaire benodigdheden voor een goede compositie en techniek? Een redactioneel beleid om niet te negatief te zijn over de te bespreken bands? Hetgeen in mijn ogen verwerpelijk zou zijn. Angst om het Nederlandse (....) platenlabel tegen je in het harnas te jagen? Hetgeen onterechte angst zou zijn want de labels zijn in dit voor hen dramatische tijdsgewricht blij met iedere aandacht, zelfs de negatieve. Vrees om een collega die de band wel goed vindt voor het hoofd te stoten? Zorg voor dalende verkopen van bands die het toch al niet zo gemakkelijk hebben? Ik weet het niet. Vreemd is het allemaal wel. Er zijn meer voorbeelden te noemen.
Ik laat het hier maar bij. De band schrijft zelf "Faced with Complete Failure, Utter Defiance is the Only Response". Dat heb ik hier dan ook gedaan. Bespreking van dit dubbelalbum van Crippled Black Phoenix lijkt mij na het vorenstaande niet meer nodig. Bagger voor in de vuilnisbak. Harry 'JoJo' de Vries (03-2012)
Personnel:
Justin Greaves – electric & acoustic guitar, drums, saw, keyboard, banjo, effects, samples
Karl Demata – electric guitar, dobro, slide guitar
Christian Heilmann – bass guitar
Mark Furnevall – synthesizer, keyboard
Mark Ophidian – synthesizer, keyboard
Miriam Wolf – piano, vocals
Discography:
A Love of Shared Disasters (2006)
200 Tons of Bad Luck (2009)
The Resurrectionists/Night Raider(2009)
I, Vigilante (2010)
(Mankind) The Crafty Ape (2012)
