Wat een week ... CD

YES - In the Present/Live from Lyon (2011)

Muzikaal erg goed ...

... maar deze dubbelaar van Yes maakt ook pijnlijk duidelijk dat zanger Benoit David het niet haalt bij Jon Anderson, er vocaal soms zelfs naast zit en in de samenzang steekjes laat vallen. Op andere momenten blijft David wel overeind maar per saldo hindert de zangt me. Vooral omdat het muzikaal-technisch en qua spelvreugde zonder twijfel het beste live-album sinds 'Yessongs' (1973) is. Ter verdediging van David: dit album werd opgenomen toen hij nog maar net bij de band zat dus wellicht niet represen- tatief voor zijn huidige staat van zingen.
Op dit album worden veel Yes-klassiekers gespeeld en via o.a. 'Machine Messiah' en 'Tempus Fugit' ook aandacht voor 'Drama'. Dat kan zonder Anderson. Die weigert dat immers te zingen. De 14-delige tracklist wordt gespeeld op een frisse, energieke en indrukwekkende wijze die je niet verwacht van een band die al zo lang bestaat. Iedereen schittert: Squire via zijn ploppende Rickenbacker baswerk en karakteristieke achter- grondzang, White via het verbindende drumwerk, Wakeman via zijn virtuoze toetsenwerk, zeker net zo goed als zijn vader maar gevarieerder spelend zoals hij mooi uitlegt in de bijgevoegde documentaire, en 'last but not least' Howe via zijn briljante gitaarspel. Wat speelt die man makkelijk en zelden heb ik hem zo los horen gaan met nieuwe partijen in 'oude' nummers.
Jammer dat men 'Awaken' niet speelt maar verder een geweldige live-registratie van een band die zich nog steeds in de hoogste regionen van de progrock beweegt en met het recente studiowerk 'Fly from Here' zelfs menige eindlijst sierde. Het art-work van Roger Dean is het toefje op de taart. Soms wat minder, meestal groots zoals hier. Een beeldmerk dat op ieders netvlies gebrand staat. Kortom, Yes is terug, als ze ooit al weg waren. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 04)