Wat een week ... CD

GOAD - Masquerade (2011)

Eerder schreef ProgLog AFTERglow ...

... over 'In the House of the Dark Shining Dreams'(2007), het vorige album van Goad: het klinkt als "een soort ontspoorde Van der Graaf Generator die toch nog tegen het stootblok dat King Crimson, Wagner of Pachelbel heet tot stilstand komt". Het nieuwste album 'Masquerade' heeft deze trekjes zeker ook.
De al decennia bestaande, obscure band heeft een uitgebreide disco- grafie. Het grote publiek hebben zij nooit bereikt. Daar is de muziek veel te complex en te eclectisch voor. Het is dan ook hard werken, zelfs voor een volleerd progluisteraar als ondergetekende, om door de 77 minuten van dit nieuwe album heen te komen. Soms lijkt de synergie tussen de instru- menten zoek, op andere momenten zoals in de opener 'Fever Called Living' dacht ik dat er twee tracks door elkaar heen werden gespeeld en a-tonisch, anderen zullen zeggen 'vals', is een muziekterm die regelmatig door het hoofd speelt. Dat zal allemaal de bedoeling zijn, zo zouden de heren zelf zeggen, en dat geloof ik ook wel. Op het vorige album gebeurde dat namelijk ook al.
De soms als Peter Hammill, soms als Fish klinkende zanger Maurilio Rossi schreeuwt er lustig op los in het sterke 'Eldorado', 'The Valley of Unrest' klinkt in tegenstelling tot de naam zo waar relatief rustig en het dertien minuten durende titelnummer geeft veel prijs over wat de band in huis heeft. Nogmaals, doorzettingsvermogen is vereist, velen zullen afhaken, ik haakte uiteindelijk toch aan. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 03)