STEVEN WILSON - The Harmony Codex (2023)
De verwachtingen vooraf ...
... waren hooggespannen door een uitgekiende PR-campagne van Steven Wilson. Met 'teasers', podcasts, luistersessies voor journalisten en berichten van muzikanten die meedoen zoals Guy Pratt. 'The Harmony Codex' moest wel een meesterwerk zijn. Is dat het ook?
Het exemplaar dat ik hier recenseer is de dubbel-LP met oranje 'vinyl'. Dat maakt het om tot een integrale sensatie te komen niet gemakkelijker aangezien iedere plaatkant maximaal een kwartier duurt dus dat is vaak opstaan en onderbroken worden in je luisterervaring. Het werkstuk had ook gewoon op een enkele LP gekund.
Maar als ik daar letterlijk en figuurlijk overheen stap dan kan ik niet anders concluderen dat het in mijn oren Wilson's beste solowerkstuk is. Het is filmische muziek of zoals Wilson zelf zegt "a cinema for the ear". Met veel emotie, ook in de teksten, en afwisseling. Van relatief rustig, zelfs wat ambient zo her en der, tot heftiger. De laatste categorie refereert dan aan Porcupine Tree, de wat rustiger tracks aan Blackfield. Waarbij de tien minuten van 'Impossible Tightrope', het titelnummer en 'Time is Running Out' van de 10 tracks mijn favorieten zijn. Bovendien doen er nogal wat topmuzikanten mee, dat helpt ook want muzikaal-technisch wordt een hoog niveau gehaald. Tenslotte is de produktie werkelijk perfect, glashelder met veel dynamiek. Daar is overduidelijk veel tijd aan besteed.
Ik las ergens, ik dacht in het mooie blad iO Pages, dat de recensent 'The Harmony Codex'. bestempelde als Wilson's 'Darkside of the Moon'. Dat gaat mij te ver, dat soort vergelijkingen gaan snel mank, al zijn er zeker Floyd invloeden te horen. Maar is het een meesterwerk? Na behoorlijk wat luisterbeurten via de koptelefoon en met tussendoor noodzakelijkerwijs vaak opstaan zeg ik "ja"! En nummer 1 in de komende Jaarlijst.
Harry de Vries (wat een week 16)
