PETER GABRIEL - i/o (2023)
Het werd wel eens tijd ...
... want de opmerkingen van Peter Gabriel het laatste decennium dat hij het zo druk had ontlokten bij mij permanent de reactie "waarmee dan?'. Ook voor een reünie met Genesis kon hij geen gaatje vinden in zijn overvolle agenda. Of was er sprake van een gebrek aan inspiratie of nog erger een 'writers block'?
Hoe het ook zij, en wat er ook speelde, er ligt nu een nieuw album 'i/o' oftewel 'input/output'. En ik kan volmondig zeggen een indrukwekkend werkstuk. Indrukwekkend qua composities, qua teksten en qua muzikaal-technisch kunnen. Met naast Gabriel o.a. zijn trouwe kompanen Tony Levin (bas), David Rhodes (gitaar) en Manu Katché (drums) maar ook Brian Eno verleent zijn medewerking. Het is herkenbaar, op Gabriel's stem zit geen sleet en hij weet zoals altijd veel emotie te leggen in de akkoorden en in de teksten. O.a. in het prachtige 'And Still' dat hij schreef nadat zijn moeder overleed. Het zijn 12 hoogtepunten maar opener 'Panopticum' (overigens een bouwstijl voor gevangenissen), 'The Court dat een heel klein beetje doet denken aan 'Sledgehammer', en 'Four Kinds of Horses' springen er voor mij uit. Dan heb ik het over de 'Bright Side'. CD 2 bevat de 'Dark Side Mix' maar de verschillen zijn minimaal. Speciale vermelding verdient het prachtige art work, voor iedere track een eigen kunstwerk.
Peter Gabriel is volledig terug, in alle toonaarden, en als ik anderen moet geloven ook live. En daar ben ik blij om. Hij is immers een muzikale held uit één van mijn favoriete bands die het geluid van mijn puberjaren bepaalden. Harry de Vries (wat een week 17)
