ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

FLEETWOOD MAC - Future Games (1971)

Grateful Mac ...

... dat is de associatie die ik kreeg toen ik 'Future Games', het vijfde studio album van de dan nog Britse groep Fleetwood Mac, weer eens beluisterde. Hoewel de Amerikaan Bob Welch gitarist Jeremy Spencer, één van de mannen van het eerste Fleetwood-uur, al had vervangen.
Die Amerikaanse uitbreiding is de reden dat ik al luisterend aan Grateful Dead moest denken. Er bestond in die tijd geen band die psychedelischer en Amerikaanser klonk. Het gitaarspel van Welch is overduidelijk geïnspireerd door Jerry Garcia c.s. Bovendien neemt hij zijn bandgenoten op overtuigende wijze mee in zijn spel waardoor dit album als een vergeten meesterwerk geldt dat een plaats verdient in het rijtje van belangrijkste psychedelische albums. Het markeert tevens de overgang tussen het blues- en rockgeoriënteerde werk met oprichter Peter Green als spil en de periode waarin vooral commercie de boventoon voerde door de inbreng van de dames McVie en Nicks en door Buckingham.
Na het veelzijdige 'Then Play On' (1970) was het de vraag hoe het verder zou gaan omdat Peter Green was vertrokken. Opvolger 'Kiln House' (1970) gaf geen duidelijkheid omdat het op twee gedachten hinkte: enerzijds traditionele, door Buddy Holly geïnspireerde, rock & roll en anderzijds het sterk verdunde oude Mac-geluid. 'Future Games' bleek daarom een aangename verrassing vanwege de opmerkelijke frisheid maar ook omdat duidelijk een nieuwe weg was ingeslagen, vooral door de inbreng van Welch. Christine McVie, ook nieuw, beperkte zich gelukkig nog nog tot het bespelen van keyboards. Later ging ze helaas zingen. 'Future Games' laat goed horen waarom het te betreuren valt dat het die kant is opgegaan. Henk Vermeulen (wat een week 39)