ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

ANIMA MUNDI - The Way (2010)

Een heerlijke symfonische traktatie ...

... is het derde album van het Cubaanse gezelschap Anima Mundi en het betekent hun doorbraak in de wereld van de progrock. Laat je echter niet op het verkeerde been zetten door de afkomst, want we kunnen luisteren naar onversneden symforock in de beste Europese traditie. Van de muzikale invloeden is die van Yes het duidelijkst hoorbaar in de gitaarfills van opperhoofd Roberto Diaz en het basspel van Yaroski Corredera. Daarnaast laat Virginia Peraza in 'Flying to the Sun' een minutenlange kerkorgelpartij horen die herinneringen oproept aan Rick Wakeman's spel in 'Awaken'.
Het album telt vier nummers, waarbij de twee langste en meest complexe composities het begin vormen. De zang is sterk, maar de stukken ontlenen hun charme vooral aan de prachtige instrumentale gedeelten. Veel afwisse- ling tussen gitaar en toetsen, tussen gedrevenheid en kalmte, immer melodieus. In algemene zin valt verder de opnamekwaliteit op en daarin vooral de robuustheid van het toetsengeluid. Eindelijk eens synthesizers in hun volle glorie.
Opener 'Time to Understand' is steviger van opzet dan het grootse 'Spring Knocks on the Door of Man'. Dit is de muzikale verbeelding van een fantasy-achtige legende, waarvan de eerste minuten een klassiek stempel krijgen en dan ... bij mijlpaal 11.40 begint Diaz rustig aan een gitaarsolo, die zich langzaam ontvouwt tot bij 13.54 Peraza haar synths er aan toevoegt. De hemel breekt open bij 14.18, waarna de twee om elkaar heenstrengelen in liefdevolle extase. Zo! Dat is voor het eerst in lange tijd dat symfonische rock bij mij de rillingen over het lijf doet lopen en de tranen zich merkbaar achter de ogen roeren. Het nummer dooft uit, krijgt een doorstart en dit proces herhaalt zich alsof de band er maar geen einde aan wil maken. En geef ze eens ongelijk.
Slotnummer 'Cosmic Man' is toegankelijker en dan denk je 'jammer', maar het eindigt gelukzalig in een symfonisch thema dat Diaz zeven keer herhaalt, terwijl het makkelijk tot in de eeuwigheid zou kunnen doorklinken. Heerlijk! Peter Swart (wat een week 51)