ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

PENDRAGON - Passion (2011)

Ben je al vernieuwend ...

... als je in je openings- en titelnummer kortstondig een hip-hop ritme verwerkt? Want Pendragon wordt steeds maar neergezet in de scene als 'vernieuwend' en gezegend met een 'modern geluid'. "Nee" is het antwoord, dat is niet voldoende. Wel kan worden gezegd dat het huidige Pendragon fris klinkt en daardoor de fans, en ook nieuwe fans, aan zich weet te binden. En dat is knap na zoveel jaren actieve dienst. Die frisheid in componeren en produktie is ingezet met het prima album 'Believe' in 2005, dat door die wending de tongen nogal losmaakte.
Nick Barrett en zijn kompanen Nolan, Gee en Higham hebben met 'Passion' een uitstekend album gemaakt vol met progressieve rock met een sterk symfonisch accent. Gedegen uitgevoerd waarbij ik Barrett als gitarist steeds meer vind gaan lijken op Steve Hackett: lange uithalen, warme strepen. Vooral in 'Empathy' is dat te horen, waarvan ik het 'eerste deel overigens een draak vind maar waar ik bij het langere 'tweede deel' opveer o.a. door Barrett's gitaarspel.
Pendragon kan op deze wijze, met het aanbrengen van lichte accentverschuivingen en het gebruik van produktionele foefjes, natuurlijk wel altijd op basis van sterk componeren, haar frisheid behouden en dus nog jaren mee. 'Passion' is daarvan na 'Believe' (2005) en 'Pure' (2008) wederom een prima voorbeeld. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 16)