ProgLog AFTERglow

The Decemberists - The King is Dead (2010)

Label: Rough Trade Records
Bandsite: http://decemberists.com/
Running Time: 40:40
Reviewer: Henk Vermeulen
Score: (uit max. 5 JoJo’s)

Ik val direct met de deur in huis: ‘The King is Dead’ van The Decemberists is geen progrockalbum. Waarom dan toch een review op ProgLog AFTER- glow? Ik voel mij bij het stellen van deze vraag onbehaaglijk. Ten eerste omdat er een gevoel van ‘ter verantwoording geroepen worden’ bij naar boven komt. Bovendien heb ik mijn hele leven al last van oppositionele neigingen, vooral als muziek in hokjes moet worden ingedeeld. Muziek is goed of niet, punt uit!
Ik realiseer mij echter ook dat de lezer van deze site vooral geïnteres- seerd is in muziek met kenmerken als: eigenzinnig, afwisselend, melo- dieus, ritmisch, teder, keihard, contrastrijk, gevoelig, spannend, episch, onvoorspelbaar maar toch ook voorspelbaar, experimenteel, teruggrijpend naar klassieke met name symfonische muziek of naar traditionele volksmu- ziek (folk). Op ‘The King is Dead’ grijpen The Decemberists honderd procent terug op folk, om precies te zijn Amerikaanse folk of Americana (ook weer zo’n etiket).
De reden waarom dit album hier toch wordt behandeld volgt ook uit de progrockgeschiedenis van de band. Voorganger ‘The Hazards of Love (2009) was namelijk een progrockalbum, waarop bijna alle hiervoor genoem- de kenmerken waren vertegenwoordigd. Het album viel tegen omdat het een te pretentieus project was waarbij de kracht van de band verloren ging. Hun kracht ligt namelijk in de perfecte integratie van de (sea-shanty-achtige) stem van frontman Colin Meloy met het bijzondere folky geluid dat de instrumentalisten weten te creëren en waarop de classificatie ‘progrock’ van toepassing is. Het beste voorbeeld is het drieluik ‘The Island’ op mees- terwerk 'The Crane Wife' (2006) dat werkelijk voor kippenvel zorgt.
Een ander progkenmerk van The Decemberist is dat bijna al hun compo- sities episch van aard zijn: er worden korte of langere verhalen verteld of gezongen. Ook op ‘The King is Dead’ kunnen we van tien prettig in het gehoor liggende verhalen genieten die een sfeer oproepen die muzikaal doet denken aan o.a. Springsteen, R.E.M, Flying Burrito Brothers, Neil Young, Jayhawks , The Waterboys en zelfs Fairport Convention. De karakteristieke stem van Meloy laat echter voortdurend weten dat we met The Decemberists van doen hebben. De titel van het album verwijst overigens naar ‘The Queen is Dead’, een song van The Smiths, één van de favoriete bands van Colin Meloy.
‘The King is Dead’ is een mooi album geworden met zoals gezegd goed in het gehoor liggende songs, vooral voor hen die houden van één der pijlers van de progressieve rock: folk. Ik vat het album dan ook op als een zeer geslaagd uitstapje. Een uitstapje vanuit hun gebruikelijke, meer experimen- teel en onconventioneel getinte, progressieve stijl. Ik ben benieuwd welke weg The Decemberists inslaan bij hun volgende album. Henk Vermeulen (02-2011)

Bezetting:
Colin Meloy - acoustic guitar, voice and other instruments
John Moen - drums and other percussion
Chris Funk - all kind of guitars
Jenny Conlee - keyboards
Nate Query - bass

Discografie:
Castaways and cut-outs (2002)
Hey Majesty (2003)
Picaresque (2005)
The Crane Wife (2007)
The Hazards of Love (2009)
The King is Dead (2011)