ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

ALEX CARPANI - The Sanctuary (2010)

Heerlijke verrassing ...

... dit album van de Italiaanse toetsenist Alex Carpani. Een verrassing die vlak voor Kerst binnenkwam en dus net te laat voor de eindejaarslijsten. Al werd na eerste beluistering al duidelijk dat we hier weliswaar niet te maken hebben met een grensverleggend album maar wel met een 'oorstreler' die de laatste weken herhaaldelijk de laser sierde.
Carpani timmert al jaren aan de weg. Zijn vorige album 'Waterline' uit 2004 mocht er ook zijn. Ik veronderstel dat Keith Emerson zijn grote voorbeeld is. Hij doet niet voor deze legende onder: beiden virtuoos en technisch perfect, al heeft Emerson natuurlijk veel meer invloed gehad op de ontwikkeling van de progressieve rock. De composities zijn melodieus, niet alleen door de zang, maar zeker ook door de arrangementen. In die elementen kan dan ook een vergelijking worden getrokken met Genesis ten tijde van 'Trick of the Tail' en 'Wind & Wuthering'.
Ondersteund door leden van The Watch en Mangala Vallis gaat Carpani wervelend van start in 'Burning Braziers', het begin van het concept-verhaal over een man die van de buitenwereld wordt gescheiden door het betreden van 'the sanctuary'. Ook 'Entering the Sanctuary is een favoriet, maar het album kent per saldo geen zwakke momenten.
Carpani maakt ook new age en meer klassiek georiënteerde albums. Die zijn mij niet bekend. De symfonische rock die hij laat horen op 'The Sanctuary' - gestoken in een mooie door Paul Whitehead ontworpen hoes - staat in ieder geval als een huis en is een absolute aanrader voor iedere toetsenfreak. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 01)