ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

TAME IMPALA - Innerspeaker (2010)

Jonge honden ...

... deze gasten uit Australië die nog een hoop moeten leren maar goed op weg zijn op het pad van de psychedelische rock met een zgn. 'hypno-groove'. Dat laatste refereert aan een ritme dat door zijn herhaling hypnoti- serend is, een repeterend ritme zoals we dat ook kennen van Krautrock- bands als Neu! en vooral Can.
Sprekend over psychedelische rock kunnen we natuurlijk bij Tame Impala niet heen om invloeden van Floyd uit de Barrett-periode. Maar er is ook veel Beatle-invloed te horen in de composities. Alsof de psychedeli- sche en door drugs gedomineerde elementen uit de Beatle-catalogus onder een vergrootglas zijn gelegd. Aangevuld met de meerstemmige vocalen bepaalt dat de Tame Impala sound. De mooiste en beste voorbeelden hiervan zijn het imponerende en snel beklijvende openingsnummer 'It Is Not Meant to Be' en 'Runway, Houses, City, Clouds', met zeven minuten tevens de langste track.
De band moet zoals gezegd nog veel leren. Zo klinkt het album weliswaar melodieus maar het gevaar van eenvormigheid is groot en ik heb moeite de tracks uit elkaar te houden. De produktie is nogal rafelig, maar dat is helemaal 'in' tegenwoordig, en baadt in 'reverb', 'delay' en vooral veel 'echo'. Dat had wel een tandje minder gemogen.
Al met al hebben we hier te maken met een veelbelovend debuut. Als Tame Impala de kanttekeningen, die ook elders gemaakt worden, ter harte neemt ligt er een mooie toekomst in het verschiet. Geweldige hoes trouwens! Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 02)