ProgLog AFTERglow

Seventh Wonder - The Great Escape (2010)

Label: Lion Music
Bandsite: www.seventhwonder.nu
Playing time: 67:58
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score: (uit max. 5 JoJo's)

Het papegaaien is weer begonnen in de progscene. Er roept iemand iets over een 'nieuwe' band uit Zweden, Seventh Wonder, en kritiekloos kwijlt iedereen er weer achteraan.
Mijn lijfblad iO Pages bombardeert het werk zelfs tot een 'Vette Krent' omdat de leden van Seventh Wonder progmetallisten zijn die in het geweld zo goed de melodie overeind weten te houden. De opmerking dat zij zelfs Dream Theater naar de kroon kunnen steken is volledig bezijden de waar- heid, voor zover er waarheid bestaat bij het luisteren naar en beoordelen van muziek. Ik ben dan wel geen op-en-top Dream Theater fan maar heb toch voldoende van deze band in de kast staan om te kunnen concluderen dat dat toch echt een andere kwaliteitscategorie is.
Je begint bij de stortvloed aan loftuitingen potdomme aan jezelf te twijfe- len. Veertig jaar ervaring met prog, symfo, progmetal en aanverwante stromingen lijkt bij al die euforie als sneeuw voor de zon te verdwijnen, te verschrompelen tot te lang geroerbakte spinazie, ineen te kakken als een soufflé door een te vroeg geopende oven. Zit ik er dan zo naast? Heb ik een progressieve burn-out en is het ingelasten van een muzikale sabbatical het beste? Of is een deel van de recensenten verworden tot kuddedieren waar de massapsychologie zich nog jarenlang mee kan vermaken? Sorry, colle- ga's maar ik hou het uit lijfsbehoud toch echt op het laatste.
Ik heb zelden een album gehoord dat zo de hemel in werd geprezen maar tegelijkertijd een stuitende aaneenschakeling van hardrock- en progmetal- clichés laat horen waar je onpasselijk van wordt. Een volkomen gebrek aan originaliteit en creativiteit teistert de oren. Met een tsunami aan gemeen- plaatsen en stereotiepe akkoorden kan dat ook moeilijk anders. En melo- die? Er komen inderdaad passages voorbij die uitnodigen tot meeneuriën maar dat doet de nieuwe van Jantje Smit helaas ook. Dus wat zegt dat?! Bovendien, zo melodieus klinken de dertien-in-een-dozijn composities van Seventh Wonder niet.
Is er dan niets goed aan dit album? De mannen zijn prima ingespeeld, beheersen hun instrument tot in de perfectie en Karevik bezit een goede strot. En toegegeven, het half uur titelnummer is aardig doordat het minder clichématig is en er behoorlijk wat afwisseling is tussen 'druk' en 'rustig'. Maar de andere zes tracks? Klinische koekoek ene dreun.
Ik denk dat de mannen van Seventh Wonder zo overtuigd zijn van zich- zelf - wat wil je als iedereen je neerzet als 'supercategorie'- dat ze het zelf niet eens meer doorhebben. Zoals recensenten het ook niet meer vatten. Wellicht dat mijn bescheiden aanval op hun kritiekarme gekwijl iets uit- haalt. Een Gelukkig Nieuwjaar gewenst! Ondanks alles. Harry 'JoJo' de Vries (01-2011)