ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

THE ENID - Journey's End (2010)

Robert-John Godfrey is terug ...

... het vorige studioalbum van The Enid, 'The White Goddess', stamt immers alweer uit 1997, met nieuweling 'Journey's End'. En hoe!
Het beste bewijs dat symfonische rock is gebaseerd op de klassieke muziek levert sinds half jaren '70 The Enid, met als absoluut hoogtepunt het album 'Aerie Faerie Nonsense' uit 1978. De zware arrangementen en toetsen van Godfrey zijn een belangrijke uiting van deze klassieke 'roots' en vormen het handelsmerk van de band. Dat was zo en is zo gebleven.
Toch zijn er verschillen. Er is veel meer plaats voor zang gekomen, hier van Max Read. En de band stapt soms voorzichtig op het pad van meer toegankelijkheid zoals in 'Terra Firma' en in 'Space Surfing', twee enigszins Enid-vreemde composities. Toch schemert ook daarin het bekende handels- merk door. Het ultieme voorbeeld van wat de band was en is vormt het ruim twaalf minuten durende 'Malacandra': een volle, immense, orkestrale track met veel afwisseling en dynamiek.
The Enid is back! Godfrey ziet er nog net zo oud uit als toendertijd, dat is het voordeel van een klassieke kop, je lijkt niet ouder te worden, en de kwaliteit op 'Journey's End' is nog steeds hoog. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 31)