ProgLog AFTERglow

MGMT – Congratulations (2010)

Label: Columbia
Bandsite: www.whoismgmt.com
Duur: 43:43
Reviewer: Henk Vermeulen
Waardering: (max. score)

Na het geniale debuutalbum ‘Oracular Spectacular’ van het New Yorkse multi-instrumentalisten-duo Ben Goldwasser en Andrew VanWyngarden alias MGMT (voorheen The Management), keken de fans vol verwachting uit naar het doorgaans ‘moeilijke’ tweede album. Immers, bij een succesvol debuut moet je altijd maar afwachten of een band in staat is een kwalitatief passend vervolg te bieden. Hetzelfde gold voor generatie- en stadgenoot Yeasayer die onlangs het bewijs leverde hiertoe in staat te zijn en boven- dien niet voor commerciële zekerheid koos maar een totaal andere muzi- kale richting insloeg.
‘Congratulations’ van MGMT is wederom van hoge, zo niet hogere kwali- teit. En net als Yeasayer grijpt ook MGMT terug op muzikale stromingen van decennia geleden. Yeasayers’ Odd Blood is een sterk vernieuwende ode aan de 70-er jaren disco. MGMT grijpt terug op de muziek van een decennium eerder namelijk de experimentele, psychedelisch georiënteerde muziek van de jaren ‘60. Zo is het mij onmogelijk om niet terug te denken aan (het Britse) Kaleidoscope, The Pretty Things, Syd Barrett en de vroege Pink Floyd, de vroege Soft Machine, Roky Erickson & The 13th Floor Ele- vators, The Electric Prunes, The Doors,The Beach Boys, Tomorrow, the Collectors, Love etc.
Lagen de meeste nummers op ‘Oracular Spectacular’ nog gemakkelijk in het gehoor, enkele waren zelfs single-waardig (‘Time to Pretend’), ‘Congra- tulations’ is een album dat ik vooral waardeer om de tweede laag van de songs. Hier is geen sprake van melodieën die meteen pakken, maar van songs die hun kracht vooral ontlenen aan drie kenmerken van de psychede-lische 60-er jaren muziek: de prachtige vocalen en de onheilspellende en tegelijkertijd sprookjesachtige geluidseffecten, waarbij voortdurend het Hammondorgel á la Ray Manzarek (The Doors) of Howard Reitzes (Iron Butterfly) zich op de achtergrond roert.
Toch is ‘Congratulations’ geen retro-album. Daarvoor klinken de gepro- duceerde samples te geavanceerd. Voorheen was de technologie er ge- woonweg niet om dit soort geluiden te produceren. En daar ligt de kracht van MGMT: met behulp van moderne technologie en instrumenten een sfeer creëren die te beschouwen is als een reïncarnatie van het geluid van hun inspiratoren.
Dit album bestaat uit negen songs die gemiddeld zo’n vier minuten in beslag nemen met een uitzondering voor ‘Siberian Breaks’, dat een dikke 12 minuten duurt, waar vooral het predikaat ‘Progressive Rock’ op van toepassing is en door de band ‘A Pop Surf Opera’ wordt genoemd. Een prachtige gevarieerde compositie met een ingetogen intro en verschillende delen die zeer van elkaar verschillen. De outro doet sterk denken aan ‘Out-Bloody-Rageous’ van Soft Machine.
Verder valt op dat drie titels verwijzen naar bekende muzikale persoonlijk- heden: ‘Song for Dan Treacy’, ‘Brian Eno’ en ‘Lady Dada’s Nightmare’. Overigens wordt niet altijd duidelijk wat de titels met de inhoud van de teksten te maken hebben. De zangkwaliteiten van met name Goldwasser compenseren de inhoudsvreemde teksten echter volledig. Al zou hij in het Opperlands zingen dan nog zou ik kippenvel krijgen bij zijn door achter- grondvocalen begeleide stem. Bovendien zorgen de zeer originele geluids- samples en - effecten ervoor dat elke melodie een sfeer creërt die benoemd kan worden als geheimzinnig, onheilspellend, sprookjesachtig en bovenal spannend.
De teksten zijn dit keer in een overigens prachtige mini LP-sleeve uitvoe- ring op een apart vel bijgevoegd. Het lezen ervan helpt overigens niet om vat te krijgen op de diepere betekenis van de meeste teksten. Daarvoor lijken de zieleroerselen van Goldwasser en VanWynGarden te bizar. Ook dat is een kenmerk van 60-er jaren psychedelica.
Hoewel de enige instrumental van dit album, ‘Lady Dada’s Nightmare’, enigszins als dissonant fungeert valt 'Congratulations' voor een die hard psychedelica liefhebber binnen de categorie ‘meesterwerken’. Henk Vermeulen (05-2010)

Bezetting:
Andrew VanWyngarden - vocals, guitar, synthesisers, bass, piano, drums, harmonica, electric sitar, percussion
Ben Goldwasser - synthesisers and samples, organ, piano, additional vocals, percussion
met:
James Richardson - guitar, synthesisers, casio guitar, synthesiser drums, glockenspiel, sax, pan pipes, additional vocals, percussion
Matt Asti - guitars, bass, piano, additional vocals, field recordings, treatments, percussion
Will Berman - drums, guitars, bass, additional vocals, percussions, synthesisers
Sonic Boom - master of ceremonies, modular synthesisers, harmonica and percussion,
treatments, first documented use of the EMT 250 reverb ‘glitch’, gakken-sx 150
Britta Philips - additional vocals
Jennifer Herrema - additional vocals
Gillian Rivers - strings
Dave Kadden - oboe and sundries

Discografie:
Climbing to New Lows (2005, als The Management)
We (don’t) Care (2005, EP als The Management)
Oracular Spectacular (2008)
Time to Pretend (2008, EP)
Metanoia (2008, EP)
Congratulations (2010)