ProgLog AFTERglow

Yeasayer - Odd Blood (2010)

Label: Mute
Bandsite: www.yeasayer.net
Duur: 39:43
Reviewer: Henk Vermeulen
Waardering: (max. score aan JoJo’s)

Na het ijzersterke debuut van Yeasayer met ‘All Hour Cymballs’ was het lang wachten op het vervolg. Vanwege de kwaliteit en originaliteit van dat debuut waren de verwachtingen zeer hoog gespannen. Op 5 februari 2010 was het dan zo ver: de Nederlandse release van ‘Odd Blood’, het tweede album. En het op de proef gestelde geduld is het volledig waard: het is namelijk een meesterwerk.
Op ‘Odd Blood’ is wederom een enorme dosis creativiteit en originaliteit waarneembaar. Het album is echter qua stijl mijlenver verwijderd van zijn voorganger. En daar ligt nu juist de genialiteit van het gezelschap uit Brook- lyn. Men blijkt zich niets te hebben aangetrokken van de wensen van het publiek ten aanzien van een vervolg op de originele, psychedelische, alter- natieve multi-culturele wereldmuziek van ‘All Hour Cymballs’. Integendeel, de band blijft trouw aan de creatieve vernieuwingsdrang door een tweede album te produceren dat, hoewel even verfrissend, totaal anders klinkt dan het succesvolle debuut.
Toch is er ook een overeenkomst: de fascinerende diversiteit en hetero- geniteit aan muzikale stijlen die, op complexe wijze door elkaar heen ver- vlochten, fungeren als bouwstenen van een geluid dat zeer herkenbaar is als de typische Yeasayer-sound.
Waarschijnlijk zijn er liefhebbers die afhaken bij 'Odd Blood’. De huive- ringwekkende, schitterende etnische melodieën ontbreken namelijk (terwijl er wel degelijk wereldse tribale klanken en sferen naar boven komen). Zij zijn vervangen door bij vlagen bonkende en dreunende elektronische disco-beats die zo uit de jaren ‘70 lijken te komen. Ja, u leest het goed: disco beats! Het is de band gelukt om een geheel nieuwe interpretatie van dit genre te ontwikkelen, waarin psychedelische klanktapijten gevuld met bizarre, sprookjesachtige ‘weirde’ geluiden de context vormen. Disco is een genre dat - eufemistisch uitgedrukt - niet bij elke lezer van dit platform geliefd is. Toch wil ik diegenen vragen om niet te stoppen met lezen want behalve een verwijzing naar disco zijn er nog meer spannende stromingen te horen zoals jazz, soul, funk, folk en ook symfo.
Zo begint opener ‘The Children’ met een kakofonie aan onheilspellende electronische ‘noise’, welke - met name ook door de monotone krachtige drumbeats - sterk aan de vroegste solo-albums van Peter Gabriel doen denken. Dit nummer loopt vervolgens prachtig naadloos over in ‘Ambling Alp’ waar voor het eerst, na de ‘voice distortion’ van het vorige nummer, de kraakheldere stem van Chris Keating te horen is. Met hem heeft het gezel- schap een ijzersterke troef in handen. De andere bandleden zijn bovendien in staat om samen schitterende harmonieën te ontwikkelen die de ene keer sterk op de voorgrond treden en de andere keer, tezamen met de uit per- cussie, ‘noise’ en electronica samengestelde klanken, als geluidsmuren fungeren voor de prachtige stem van Keating.
Ik doe het album te kort als ik de andere invloeden niet zou noemen. Zo is het onmogelijk om niet aan Animal Collective te denken. Deze twee bands zijn samen met stadgenoot MGMT en die andere vreemde band the Flaming Lips, als enigen in staat uit te drukken wat de hogepriester van de psychedelica, Syd Barrett, ooit bedoelde met zijn muziek. Zowel Yeasayer als Animal Collective noemen hun stijl overigens “New Weird America”. Het begrip ‘weird’ is zeker van toepassing. Luister maar naar ‘Rome’, het gek- ste nummer: het lijkt of de Apaches met monotoon tromgeroffel The Beegees aan het begeleiden zijn in een regendans. Ook zijn bouwstenen te horen van grootheden als The Moody Blues (‘Madder Red’), Yes (van- wege de complexiteit), Phil Collins (de drumbeats), Runrig (folk), The Beatles (de surrealistische geluiden van ‘Sgt. Pepper’) en The Pet Shop Boys (‘Love me Girl').
Na het verschijnen van ‘Odd Blood’ is één ding zeker: Yeasayer heeft zich definitief gevestigd als topband van de 21ste eeuw. De nieuwsgierig- heid naar de vervolgwerken neemt nu alleen nog maar toe. Eerst maar ge- nieten want elke luisterbeurt levert weer nieuwe ontdekkingen op, precies zoals dat bij ‘All Hour Cymballs’ het geval was. Henk Vermeulen (03-2010)

Bezetting:
Anaud Wilder
Chris Keating
Ira Wolf Tuton
Luke Fasano

Discografie:
All Hour Cymballs (2007)
Odd Blood (2010)