ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

STRAWBS - Dancing to the Devil's Beat (2009)

Een gloedvolle derde jeugd ...

... daar zijn de Strawbs een aantal jaren terug aan begonnen. En hoe. 'The Broken Hearted Bride' prijkte zelfs op mijn Jaarlijst 2008 en nu ligt Dancing to the Devil's Beat' voor. In bijna de oorspronkelijke bezetting van eind jaren 60 met Dave Cousins, Chas Cronk, Rod Coombes, Dave Lambert en in plaats van vader Rick nu Oliver Wakeman die, zo laat de hoes zien, nog geboren moest worden. Hij tekende, uiteraard, voor de keyboards maar ook voor de sterke, symfonische arrangementen.
Wat een genot moet het zijn als je dik in de zestig bent en je merkt dat de bron van creativiteit nog steeds niet is opgedroogd en dat je zelfs nog openstaat voor nieuwe wegen. Want zo symfonisch en folky hebben de Strawbs nog nooit geklonken. De teksten zijn scherp en geëngageerd en tonen een ervaren blik op 's mens ondoorgrondelijke wegen.
Opener 'Revenge (Can Be So Sweet)' is een schoonheid en toont, ook produktioneel, 'jeugdig' elan waarbij het volle symfonische arrangement snel beklijft. Melodieuze en gelaagde arrangementen horen we ook in het indrukwekkende 'Where Shadows Fall' en in het tekstueel wat mysterieu- ze 'The Man Who Would Never Leave Grimsby' (geweldige titel!). De uit drie delen bestaande 'Pro Patria Suite' is een klein meesterwerkje in eposvorm.
De twee wat mindere tracks - de rocker 'Beneath the Angry Sky' en het bluesy 'The Ballad of Jay and Rose Mary' - doen niets af aan de hoge kwaliteit van de zeven overige nummers. Nee, afgezien van die twee tracks leveren de Strawbs wederom een zeer sterk werkstuk af dat nog vele malen zal worden beluisterd. Op naar de vierde jeugd. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 11)