ProgLog AFTERglow

Barbara Rubin - Under the Ice (2009)

Label: btf.it
Bandsite: www.myspace.com/barbararubinmusic
Duur: 33:13
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Waardering: (uit max. 5 JoJo's)

Hoewel de glad en commercïeel ogende hoes anders doet vermoeden, is hier toch sprake van muziek met een progressieve achtergrond. 'Under the Ice' betreft namelijk het solodebuut van de violiste van de Italiaanse prog- band Arcansiel, Barbara Rubin. Zij speelde o.a. mee op 'Swimming in the Sand' uit 2004.
Barbara Rubin heeft een klassieke achtergrond met haar opleiding viool aan het Conservatorium in Piacenza. Naast haar ervaring in de progres- sieve en zelfs metalscene heeft zij een duidelijke voorkeur voor rock in het 'mainstream' segment. En dat zijn de drie elementen - klassiek, prog en, vooruit, pop - die in mijn oren op 'Under the Ice' prima zijn samenge- voegd tot een sterk bouwwerk. De uitstekende, heldere en warme produktie van Rubin en Simone Morandotti en de onverwacht goede zang van Rubin - zowel ingetogen als uitbundig en grotendeels in Engels vrijwel zonder accent - zijn het veilige dak op het huis. En niet te vergeten haar goede pianospel en mooie vioolklanken.
De titeltrack opent en vormt een illustratie van die verschillende ingrediën- ten. Een mooie melodie in een track die is opgebouwd met onverwachte aan de progrock refererende wendingen. Het intermezzo 'The Land (inter- lude)' en 'Angel Heartbeat' vind ik beide ijzersterk en maken veel emotie los. Door de pianoklanken, de melodie, de melancholische ondertoon en de emotie in de stem van Rubin. Prachtig, met qua sfeer lichte associaties aan Kate Bush.
'A Place that Nobody Knows' is een rocknummer met van die klassieke door strijkers gevulde intermezzi en arrangementen en gaandeweg een korte synthsolo van Morandotti, een eruptie zoals we die kennen uit de prog en symfo. 'Stupid Day' vind ik het hoogtepunt van dit album. Een ambient sfeer door synths, piano, viool en cello en prima bij elkaar passende stemmen van Rubin, Giolo en Ravetto. Volgens mij kunnen alleen Italianen op die manier de gevoelige snaar raken. Jammer dat het abrupt wordt 'uitgefade'. Het begin van 'Liar' lijkt overigens op een freakende Keith Emerson en wordt daarna een op Anouk gelijkend en door Rubin kwaad gezongen nummer. Maar wat wil je als het over een leugenaar hebt?!
Het in het Italiaans gezongen 'Ero e Sono' spreekt mij minder aan maar 'Music and Love' zit weer goed in elkaar en 'Orange Roses' is zoet maar bevat weer een knap thema op piano en viool. En sluit daarmee een album af dat een prima synergie laat horen tussen progressieve pop met een klassieke onderlaag.
Toch een nuancering na deze positieve woorden. Het album is te kort: er had wel een kwartiertje aan de 33 minuten mogen worden toegevoegd. En je moet er van houden, van muziek met weliswaar progressieve invloeden maar op het randje van pop. Zou die gladde hoes met deze prachtige vrouw dan toch een poging zijn het grote publiek te bereiken? Het zou mij niet eens verbazen als dat gaat lukken. De popmuziek zou er in ieder geval in kwalitatieve zin 'een boost' door krijgen. Het is Barbara Rubin gegund. Harry 'JoJo' de Vries (02-2010)

Bezetting:
Barbara Rubin - lead and backing vocals, violin, viola, piano and synth-pad
Andrea Giolo - backing vocals and lead vocals (Stupid Day)
Marianna Caltavuturo - backing vocals (Angel Heartbeat)
Alberto Rondano - guitar
Paolo Baltaro - acoustic guitar 6 and 12 strings
Andrea Garavelli - fretless bass
Antonella Morrone - bass (Liar)
Sara Morandotti - flute
Claudia Ravetto - cello
Simone Morandotti - drums, guitar, lead synth and Hammond organ

Discografie:
Under the Ice (2010)
Met Arcansiel:
Swimming in the Sand (2004)