ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

SPIROGYRA - Bells, Boots & Shambles (1973/2001)

Het vlees was zwak ...

... toen Dave Stewart (o.a. Hatfield) en Barbara Gaskin begin jaren tachtig de hitparade opgingen met gladde synthpop die de progliefhebber zowel links en rechts beter kan laten liggen. Het schoorsteentje moest immers roken en alle principes werden in het licht van de portemonnee opzij gezet. Jammer. Maar voor die foute periode maakten beiden prachtige muziek. Zo deed Barbara Gaskin dat als fluwelen zangeres in de wat obscure folk- band met een Canterbury-accent Spirogyra.
Het album 'Bells, Boots and Shambles' uit 1973, dat voorligt in een heruit- gave van Repertoire Records uit 2001, mag gerust een juweeltje worden genoemd. We spreken hier over de derde bezetting van Spirogyra op ook al een derde album. Prachtige, uitgebalanceerde, relatief rustige progres- sieve folk met in een aantal tracks zoals 'The Furthest Point' en het uit vier delen bestaande 'In the Western World', een gelaagdheid en complexiteit die de term 'progressief' recht doet.
Over die twee tracks gesproken. Wat een schoonheid in opener 'The Furthest Point' met name gerealiseerd door de trompet van Henry Lowther en de piano en viool van Julian Cusack, de melancholieke sfeer en de intrigerende melodie. En dan de dertien minuten van afsluiter 'In the Wes- tern World': een muziekstuk met een kop, romp en een staart waarin het lyrische thema uit de kop zich in de staart repeteert en mysterieus aandoet door bijna stiltes en een ghost-akkoord in wat vroeger de uitloopgroef heette. Een meesterwerkje.
Ik liep bij toeval tegen deze uitgave aan, al kende ik de band wel. Blij verrast en na veelvuldige beluistering verbaasd over al dat moois. Hoe kun je als Gaskin na dit soort werk commerciële pop gaan maken? Gelukkig is ze daarna weer wat wijzer geworden. Ook is er weer een bezetting van Spi- rogyra actief maar vooralsnog focus ik mij op het oude werk. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 31)