ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

YES - Time And A Word (1970)

Het inhuren van een orkest was hip ...

... in de tijd dat Yes werkte aan de opvolger van hun debuutalbum (zie WeekCD 2009-5). Zo dachten Anderson en Squire er ook over en de toevoeging levert een prachtig intro op van de bewerking van Stephen Stills' 'Everydays'.
Het leverde ook de eerste scheuring op in de veelbelovende Britse band. Want gitarist Peter Banks was er faliekant op tegen. Het kwam voor dat Jon Anderson botweg Banks meedeelde dat de gitaarpatij overgenomen werd door de violen (ja, het was vanaf het begin aan duidelijk wie bij Yes de dienst uitmaakte). Nog voor de release van het album was het vervol- gens exit Banks en op de gekuiste USA-hoes verscheen zelfs zijn opvol- ger Steve Howe in beeld. En dat terwijl het gitaarwerk op 'Time And A Word' buitengewoon smaakvol is en gespeeld in een stijl waarop Howe goed kon voortborduren.
Naast de bijdragen van Banks is ook het orgelspel van Tony Kaye indruk- wekkend. Samen met de hechte ritmesectie Bruford/Squire produceerde Kaye de herkenbare, compacte en stevige Yes-basis. Maar de lat lag hoog in die jaren, Tony Kaye mocht slechts één plaat langer meedoen dan Banks.
'Time And A Word' biedt veel variatie, van complexe ritmische stukken tot de rust van een zuinig begeleide Anderson. En toch alles al typisch Yes. De echte doorbraak bleef echter uit en het experiment met een or- kest zou pas herhaald worden in 2001 op Magnification (zie WeekCD 2008-27), maar dan op een volwassen manier. Peter Swart (wat een week 31)