ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

DELIRIUM - Il Nome Del Vento (2009)

Italiaanse symfo in een oude traditie ...

... dat is wat de legendarische band Delirium op ons bord uitserveert met het nieuwe album 'Il Nome Del Vento'. Een typering die al direct aangeeft dat geen uit de band springende, grenzen opzoekende en overschrijdende progressieve rock mag worden verwacht. Dus geen lounge restaurant met in neon meekleurende tafels en 'fingerfood' maar een klassiek restaurant met Anti-Pasti en Vittelo Tonato.
Is dat erg? Nee, niet als het smaakvol en sfeervol wordt uitgevoerd zoals Delirium dat doet, met een spanningsboog die gespannen staat van het voorgerecht - 'Intro (dio Del Silenzio Reprise)' - tot het dessert van 'Cuore Sacro'. En als het dan ook nog uitermate sterk in vaktechnische zin wordt opgediend ben ik blij. En, geef toe, zo vaak hebbend de koks van Deli- rium zich niet laten gelden de afgelopen decennia.
Het fluitspel van Martin Grice is prachtig en geeft dat typische symfosfeer- tje zoals we dat ook van PFM kennen, de toetsen van Ettore Vigo smeden alle ingrediënten aaneen en de stem van gitarist Roberto Solinas had niet anders kunnen klinken c.q. past naadloos bij deze warme muziek waar zo af en toe wat Van der Graaf Generator invloed in doorklinkt.
Wat mij wel verbaast is de toevoeging aan de naam Delirium: 'Internatio- nal Progressive Group'. Wat is dat nou toch voor onzin? Het is als het suikerpotje waar 'suiker' op staat en de theepot waar 'thee' op staat: over- bodige toevoegingen.
Delirium is helemaal terug met een weinig revolutionair maar sterk album waar geen enkele symfofan zich een buil aan kan vallen. Kopen dus! Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 26)