ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

SOFT HEAP - Soft Heap (1979/2009)

Alle vier dood ...

... toetsenist Alan Gowen al in 1981, drummer Pip Pyle en saxofonist Elton Dean in 2006 en in 2009, een paar weken terug, bassist Hugh Hopper. Ongelooflijk, en zo oud waren ze niet. Wat dan weer 'mooi' is bij de dood van muzikanten is dat hun onsterfelijkheid gewaarborgd wordt via het voort- bestaan van hun albums. Bij deze vier door de rijke catalogus van o.a. Soft Machine, National Health, Gilgamesh, Hatfield and the North en dus ook via Soft Heap.
Voor mij ligt de geremasterde versie van het album uit 1979. Met jazz-rock maar toch met name gevuld met jazz. Gezet in een krachtige, helde- re produktie waarbij de sax van Dean klinkt alsof hij in de huiskamer staat. Als we het ongrijpbare naar free jazz neigende A.W.O.L. buiten beschou- wing laten, bestaat dit album uit sterke composities met een duidelijk me- lodisch thema waaromheen lustig gesoleerd wordt.
Vooral het samenspel tussen de toetsen van Gowen en de sax van Dean is ongeëvenaard en bijna mystiek. Zo zegt Hopper daarover in de hoes- tekst "I was knocked out by the improvised wailing duets that crept up from nowhere between Alan's minimoog and Elton's sax. You can't write those things - they have a life of their own and they either appear or they don't".
De track 'Petit 3'S' is briljant. Luister zelf maar eens (klik rechtsboven, rechterframe). Wat een emotie legt Dean daar in zijn spel. Charlie Parker zou hem een staande ovatie geven als hij dit nog zou kunnen horen. Dean lijkt aan de ene kant die traditionele jazz embouchure en stijl te hebben, maar aan de andere kant is het dat ook weer net niet door zijn experiment en improvisatie. Het is een soort 'out of the box playing'. En dat maakte hem wat mij betreft tot een van de besten in dit genre.
Soft Heap heb ik in de hectiek van de jaren zeventig en de stortvloed aan progressieve albums te weinig aandacht gegeven. Met deze heruitgave en review heb ik dat goed gemaakt. Gelukkig maar want de kwaliteit die dit viertal laat horen rechtvaardigt dat volledig. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 24)