ProgLog AFTERglow

Animal Collective - Merriweather Post Pavilion (2009)

Label: Domino/Munich
Bandsite: http://www.myanimalhome.net/
Duur: 55:06
Reviewer: Henk Vermeulen
Waardering: (max. score)

'Merriweather Post Pavilion' is het achtste album van de uit Baltimore afkomstige band Animal Collective. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt door de lovende recensies die verschenen zijn. De waarheid gebiedt te zeggen dat ik deze band niet kende. Inmiddels heb ik ook het genoegen gesmaakt van het beluisteren van het voorlaatste album 'Strawberry Jam'. Hoewel het nieuwe album een stuk toegankelijker klinkt dan zijn voorganger, is sprake van muziek die mij niet onmiddellijk pakte. Pas na vijf, zes keer beluisteren viel het kwartje. Ik ben blij dat ik heb volgehouden want het genot wordt met elke gang naar de cd-speler almaar groter. 'Het grote genieten' is begon- nen. Hoe voltrok zich dit groeiproces?
Toen ik voor het eerst opener 'In the Flowers' hoorde, wist ik werkelijk niet wat ik aan moest met deze aaneenschakeling van vocale harmonieën, verpakt in een kakafonie van electronica, psychedelische geluidseffecten en door merg en been dringende techno-beats. Ik kon niets pakkends herkennen in deze vreemd aandoende geluidsorgie en begon mij een beetje bekocht en verkeerd voorgelicht te voelen.
Maar goed, een oordeel vellen na slechts één nummer is wel erg prema- tuur dus vol goede moed wachtte ik 'My Girls' af. Al snel werd duidelijk dat hier sprake was van hetzelfde laken een pak: langzaam aanzwengelende geluidsgolven gecombineerd met electronica die als techno imponeert om na een halve minuut de (overigens prachtige) vocale harmonieën weer te laten invallen gelardeerd met vreemde 'beats'.
Een tamelijk schizoïde gevoel begon zich van mij meester te maken: ik vond het allemaal nogal monotoon klinken vanwege het ontbreken van een pakkende melodie maar werd mij er tegelijkertijd voorzichtig van bewust dat sprake was van iets bijzonders namelijk het op vreemde, en geheel origi- nele wijze combineren van zang, geluiden, electronica en ritmiek.
Tijdens 'Also Frightened' begon ik een patroon te herkennen in de tot dan toe beluisterde songs. De basis wordt telkens gelegd door prachtige vocale harmonieën die geschreven lijken te zijn voor a capella. De zang is qua klank en kwaliteit te vergelijken met Crosby Stills & Nash, Grateful Dead en The Beach Boys en wat de jongere generatie betreft met The Fleet Foxes, Yeasayer en MGMT. Animal Collective kiest in haar samen- zang echter niet voor de kaalheid van a capella maar omringt het met een decoratieve muur van bijzondere, nimmer vervelende, spannende en vreem- de geluiden, effecten en electronica welke in combinatie sterk psychede- lisch zijn en aan The Flaming Lips doen denken.
'Summertime Clothes' is het eerste nummer van het album dat warempel de structuur van een traditionele song lijkt te hebben, compleet met melo- die en refrein. Het is dan ook een van de weinige nummers van het album die onmiddellijk toegankelijk zijn. De intro van deze song lijkt overigens geleend te zijn van Pink Floyd ( 'Dogs of War') en de solozang aan het begin heeft iets weg van de stem van Syd Barrett.
Het vijfde nummer, 'Daily Routine', zet mij echter weer op het andere spoor. De inmiddels bekende patronen van met geluidsmuren omringde vo- calen zijn daar weer volop aanwezig maar anders ingevuld dan in de vorige nummers. Langzaam wordt mij duidelijk dat ik, ondanks de relatieve ontoe- gangelijkheid, met een bijzonder album van doen heb. Na dit nummer raakte ik gemotiveerd het album echt te gaan leren kennen.
Inmiddels wordt, na zo’n dertig luisterbeurten, het luistergenot almaar groter. Ook de zes overige nummers worden gekenmerkt door genoemde patronen, waarbij geldt dat 'Bluish' mijn persoonlijke favoriet is. Telkens weer bekruipt mij het gevoel dat dit ruim vijf minuten durende meesterwerk- je oneindig lang zou mogen voortduren en dat alle overige muziek overbodig is. Het is de combinatie van de sprookjesachtige geluiden, de schitterende vocalen - zowel solo als in samenzang - het kabbelende orgelspel en het vrolijke ritme dat deze compositie een optimistisch en speels karakter geeft dat ik slechts bij de oude Soft Machine met Robert Wyatt en bij hedendaagse bands als MGMT ben tegengekomen.
Kortom, 'Merriweather Post Pavilion' is een prachtig en waardevol album waarvoor enige moeite gedaan moet worden om er eeuwig van te kunnen blijven genieten; het vergt immers een bepaalde manier van luisteren. In die zin zul je erin moeten investeren. Het is net als met opvoeding: hoe meer je als ouder aan het begin van het leven van je kind investeert, hoe mooier het uiteindelijke resultaat! Henk Vermeulen (02-2009)

Bezetting:
Avey Tare
Panda Bear
Geologist
Ben Allen (engineer, mixing)

Discografie:
Spirit They’re Gone, Spirit They’ve Vanished (2000)
Dance Manatee (2001)
Hollindagain (2002)
Campfire Songs (2003)
Here Comes the Indian (2003)
Sung Tongs (2004)
Prospect Hummer (EP, 2005)
Feels (2005)
Strawberry Jam (2007)
People (EP, 2007)
Water Curses (EP, 2008)
Merriweather Post Pavillion (2009)