ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

PENDRAGON - Pure (2008)

"Still going strong" ...

... dat is mijn gevoel bij dit uitstekende nieuwe album van Pendragon. Barrett en Nolan en consorten draaien natuurlijk al enige decennia mee, hebben succesvolle en mindere tijden gekend en besloten met de release van 'Believe' in 2005 het roer om te gooien. Hoewel dat maar zeer betrek- kelijk was, was wel te horen dat Pendragon moderner wilde klinken, verder af ging staan van de traditionele symfonische rock en zelfs 'samples' intro- duceerde. Deze lijn wordt doorgezet op 'Pure'.
Een ander spoor dat wordt gevolgd is dat Pendragon ook harder en steviger gaat klinken, met name in het gitaarspel van Barrett. Niet dat hij de prachtige, melodische solo's veronachtzaamt. Luister maar naar de zeer sterke opener 'Indigo', een track die alle oude en nieuwe elementen bevat en waarin Barrett minutenlang soleert op een wijze en met een aanslag en 'sustain' die mij doen denken aan Andy Latimer en Camel. Maar daar- naast verwerkt de band her en der ook tegen de metal aanzittende gitaar- riffs en dat hadden we nog niet eerder gehoord. En, niet onbelangrijk, Pendragon weet de aandacht gevangen te houden, en dat was bij eerdere albums weleens anders.
'Pure' is een fris album waar aan de ene kant de ervaring vanaf druipt en aan de andere kant de drang om niet stil te blijven staan aan is af te lezen. De benadering die ook Marillion volgt. Een verstandige keuze want de band die ophoudt met leren, houdt op te bestaan. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 47)