ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

FRANK VAN BOGAERT - Nomads (2006)

Ongelooflijk dat ...

... een muzikant als Frank van Bogaert niet meer aandacht krijgt in het wereldje dat zich 'progressief' noemt. Komt dat doordat hij met name in de elektronische muziek actief is? In ieder geval doet hij wat mij betreft niet onder voor grote namen op dat gebied die het geluk kenden een hit te scoren (Jean-Michel Jarre) of in een vorig leven al bekend waren (Vangelis met Aphrodite's Child of Patrick O'Hearn bij Zappa).
Met 'Nomads' leverde Van Bogaert zijn zevende album af en naar eigen zeggen zijn meest conceptuele album. Op eerdere albums zoals 'Humans' was al sprake van een geweldige sound maar wat hij hier produktioneel laat horen daar kom ik superlatieven voor te kort. Je gaat onder in het geluid, maakt er deel vanuit, voelt de warmte en emotie om het zelfs na het luiste- ren niet los te kunnen laten. Zijn orkestraties zijn geweldig, de variatie is groot en de ritmes werken aanstekelijk.
Ook compositorisch is dit album rijk. Zoals het stuwende titelnummer met zijn verschillende lagen, voorafgegaan door een veelbeloven- de 'Ouverture', het dramatische 'Aquatopia' met veel piano en het enigszins beangstigende 'Blue Down There'. En 'last but not least' is dit album in een prachtig boekje gestoken, ontworpen door Pablo Magne, maar met een Hipgnosis-achtige schoonheid en mystiek.
Ik omarm de muziek van Frank van Bogaert, zoals ik de elektronische muziek van Klaus Schulze of Patrick O'Hearn omarm. Zij die dat onvol- doende doen weten niet wat ze missen. Wellicht dat ik met deze korte review een bescheiden bijdrage kan leveren aan de verdere ontdekking van deze Belgische muzikant. Harry 'JoJo' de Vries (wat een week 43)