Volume 9:
Pink Floyd - Echoes (1971)
Een signaal van verre oorsprong dringt de Melkweg binnen, bereikt de randen van ons zonnestelsel, trekt voorbij de buitenplaneten, wordt opge- pikt door een ruimtesonde dat het verder geleidt tot in de atmosfeer van de Aarde, alwaar het eindigt
“deep beneath the rolling waves
in labyrinth of coral caves,
the echo of a distant time
comes willowing across the sand.”
Dit is het beeld dat de dvd ‘Live at Pompeï’ oproept tijdens het minutenlan- ge intro van ‘Echoes’. Wellicht een te romantische interpretatie van een song, dat een collage is van losse thema’s en toevallig verkregen geluiden. Zo liepen de heren wat verveeld rond in de studio, zat Rick Wright een beetje te rommelen met een synthesizer en toen zei Roger Waters “speel dat nog eens”. Het was het geluidje uit de opening.
Na het mysterieuze intro volgt de prachtige samenzang van David Gilmour en Rick Wright. Op een manier die Pink Floyd vaker bracht: een trage melodie, mooie woorden, een beetje op de achtergrond, een beetje onbe- grijpelijk (tempo: 1 kwartnoot = 66):
U moet het ritme met vrijheid benaderen, want zangers houden zich nooit precies aan strakke metriek. Het ziet er allemaal zo simpel uit, maar wat een mooie wending aan het eind van zin twee. Wright en Gilmour zingen de originele versie een halve toon lager, maar dan had ik u opgezadeld met zes kruisen en dan had u dagen moeten oefenen om deze progmelodie goed tussen de schuifdeuren uit te laten komen.
Na twee zangcoupletten volgt een klein thema, dat uit een studieboek deel 1 had kunnen komen, maar dat zó effectief is, dat het eindeloos door kan gaan zonder tot verveling te leiden (tempo: 1 kwartnoot = 66): 
Gitaristen en bassisten spelen het thema bij voorkeur een octaaf lager en terwijl de basis intact blijft wordt er, met name door Gilmour en Mason, volop gevarieerd. Tot nu toe stoelt de muziek slechts op een accoord of vier en deze vier blijven gedurende de hele epic doordreunen. Ook dit is kenmer- kend voor Pink Floyd en iets waarmee ze zich wisten te onderscheiden van tijdgenoten als Genesis en Yes. Na vele uitweidingen op deze basis belanden we aan het slot van ‘Echoes’ weer in ruimtesferen en mag de zangmelodie terugkeren voor een passend einde.
Misschien is het ruimteverhaal klinkklare onzin, want “It originally referred to the meeting of two celestial bodies, but perhaps because of Water’s increasing concerns that Pink Floyd was being pigeonholed as a space- rock band, the lyrics were rewritten to use underwater imagery instead.” Maar ach, is dat eigenlijk niet het mooiste dat er bestaat: een muziekstuk componeren, waarbij de luisteraar geprikkeld wordt de eigen fantasie aan te spreken? Peter Swart (10-2008)
Dit artikel verscheen ook in iO Pages nr 82
