SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases







Soft Machine - Hidden Details (2018)

Label Dyad Records
Score 4 (out of 5 JoJo's)
                                                                               

    

Soft Machine is een van de bands die er altijd was vanaf het moment dat ik actief muziek ging beluisteren vanaf eind jaren '60. In wisselende samenstellingen waarbij de eerste line-ups met o.a. Robert Wyatt mij zeer dierbaar zijn. Maar ook de meer op jazz-rock geënte periodes met Holdsworth en Etheridge kunnen mij nog steeds bekoren. En die laatste line-up is op 'Hidden Details' actief met naast Etheridge, John Marshall, Roy Babbington en nieuwgediende Theo Travis.
Het is een sterk album met complexe jazz-rock waarin de echo's van alle levenscycli van de band doorklinken, men tegelijk de sound van o.a. 'Seven' (1973), 'Bundles' (1975) en 'Softs' (1976) weer weet te vangen maar waarop Theo Travis ook iets toevoegt via zijn eigentijdse blaaswerk. De 13 tracks klinken fris, 11 zijn er nieuw en in 2 tracks ('The Man Who Waved At Trains' en 'Out Bloody Rageous Part 1' van Mike Ratledge) wordt er teruggegrepen naar oude composities. Bij afsluiter 'Breathe' - die mij qua sfeer doet denken aan afsluiter 'The Floating World' op 'Bundles' - krijg ik kippenvel. Per saldo geldt dat voor het gehele album. Ga de band zien tijdens hun lopende wereldtoernee! 

Riverside - Wasteland (2018)

Label Sony/Inside Out Music
Score 5 (maximum score)




De Polen van Riverside hebben nogal wat drama ondergaan de afgelopen jaren o.a. door het onverwachte overlijden in 2016 van gitarist Piotr Grudziński. Duda, Kozieradski en Lapaj hebben zich echter vermand en hoe!
Tragische gebeurtenissen hebben vaak ook positieve effecten. Het zet je weer met beide benen op de grond, de emoties bieden momenten van reflectie en projectie die vaak leiden tot verandering. Dat is bij Riverside ook het geval. De 9 tracks op 'Wasteland' hebben onmiskenbaar de Riverside-handtekening waar atmosferische rock, doorspekt met metalinvloeden, deel van uitmaakt. Maar de composities komen, ook door de teksten, melancholischer, doorleefder over en zijn contrastrijk. Dat kan fragmentarisch uitpakken maar dat is hier geenzins het geval. In al zijn contrasten en invloeden vloeit alles samen tot een weldadige zee die alleen maar uitdijt naarmate het aantal luisterbeurten toeneemt. 'Wasteland' is een klassealbum dat mij in al mijn vezels raakt.

Kayak - Seventeen (2017)
 

Label Black Widow Records
Score 4 (out of 5 JoJo's)



Met enige scepsis schafte ik het zeventiende album van Kayak aan. Ik was inmiddels al lang afgehaakt, zo'n beetje na 'Merlin' (1981). De personele wisselingen, het muzikaal hinken op vele gedachten en het overdadige, bijna musical-achtige karakter dat de muziek had gekregen met zangers als Edward Reekers en Bert Heerink, deed mij gedecideerd afhaken. Met terugwerkende kracht heb ik nog weleens wat beluisterd, wat ik hoorde bevestigde dat mijn keuze juist was geweest.
Met 'Seventeen' heeft de band mij weer voor zich gewonnen. Met toetsenist en componist Ton Scherpenzeel als enige oerlid, staat het album als een huis. Ik vind het nog steeds jammer dat het opener geluid dat op de eerste albums te horen was, weg is. Er zit weinig lucht in de uitvoering van de 12 tracks, ieder gaatje lijkt wel opgevuld. En toch, niet in de laatste plaats door de melodielijnen en de mooie produktie, komt ieder nummer bij mij binnen. Met als weldadig rustpunt 'Ripples on the Water' met Andy Latimer op gitaar. In ieder geval ben ik voorlopige weer terug bij Kayak. Benieuwd naar hun liveoptreden in januari in Zoetermeer.
Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (10-2018)