Wat een week ... CD

SONIQ CIRCUS - Soniq Circus (2007)

Aanvankelijke irritatie ...

... over dit album van het Zweedse Soniq Circus is, overigens tergend langzaam, geëvolueerd naar gedogen. Die irritatie ontstond omdat ik deze band zie als een exponent van de diarree aan niet meer uit elkaar te hou- den progbands die het nodig vinden muziek te spelen die al gespeeld is en wordt, die 'koekkoek ene dreun' laten horen en die het bovendien ook nog nodig vinden hun compositorische heil te zoeken bij de zielloze Flower Kings, een band waar overigens het etiket 'diarree' om meerdere redenen niet op zou misstaan. Terugkijken lijkt bij dit soort bands tot kunst ver- heven, terwijl vooruitkijken niet aan de orde is. Dit soort produkten als 'progressief' wegzetten zou dan ook een belediging zijn aan het adres van bands die wel creatief en innovatief bezig zijn.
Ik ben Soniq Circus inmiddels gaan gedogen. Hoewel mijn aanvankelijke ergernissen nog steeds in volle omvang bestaan zijn zij aangevuld met de indruk dat de band ook nog een creatieve bron vond in The Beatles - en dat spreekt dan weer enigszins voor ze - en ook de worsteling laat horen op zoek te zijn naar een eigen geluid. Die worsteling spreekt ook in hun voordeel.
"Het album met al deze bedenkingen dan toch als 'WeekCD' bestem- pelen?", zal de lezer zeggen. Ja, ik moet toch ergens mijn gram halen. Aangezien het schrijven van een review over dit album teveel negatieve energie zou vreten, beperk ik mij dan ook tot een korte indruk via deze rubriek. Leuk hoesje ... dat dan weer wel. JoJo (wat een week 19)