Abigail's Ghost - Selling Insincerity (2007)
Label: Aesperus Music
Bandsite: www.abigailsghost.com
Duur: 56:30
Reviewer: JoJo
Waardering: 
(uit max. 5 JoJo's)
Steven Wilson werd moe door steeds maar weer Porcupine Tree verge- leken te zien worden met Pink Floyd. Wellicht dat de leden van Abigail's Ghost uit de Verenigde Staten het vermoeiend vinden als evenknie van Porcupine Tree te worden gezien. Dat is dan jammer want daar kun je als recensent toch niet om heen. De opbouw van de composities, de afwis- seling tussen metalachtige passages en romantische, melodische songelementen, de sfeer, de manier van zingen en zelfs de wijze van gitaarspelen zitten akelig in de buurt van het grote voorbeeld. Zelfs de hoes en de gekozen typografie zou van Steven Wilson's band kunnen zijn. Opvallend genoeg noemen de bandleden op hun overigens rommelige site niet of nauwelijks deze invloed, terwijl veel andere bands wel worden genoemd. Toch ademt alles de 'porcupine-sfeer'. Is dat erg? Op den duur wel. Maar voor dit album, waarmee de band zich voor het eerst presenteert, kan ik het accepteren. Die acceptatie komt vooral voort uit de speltech- nisch hoge kwaliteit van de heren en de uitzonderlijk knappe songs op dit debuutalbum.
'Selling Insincerity' is in zijn ruwe vorm tot stand gekomen via een twee jaar durende lange-afstands-correspondentie tussen Wilson (Kenneth ... geen familie ... dat zou 'the limit' zijn) en Theriot, later aangevuld met Brett Guillory.Vervolgens waren de geesten blijkbaar zo rijp dat het album in een week kon worden opgenomen in de Axi-studio in New Orleans. Een ware topprestatie als je het resultaat hoort want de produktie staat als een huis. Zo ook de tracks. Na een kort en bescheiden klinkend intro barst de band los in 'Close', op zichzelf een uitstekend nummer maar daar vind ik de Porcupine Tree invloed doorslaan. In de daaropvolgende tracks is deze invloed iets beter gedoseerd. Vooral 'Sellout' vormt een uitschieter door het aanstekelijke refrein.
Hoewel het debuut geen zwakke onderdelen kent, vind ik het tweede deel van het album verreweg het beste. Vanaf track 7 is het, ik kan niet anders zeggen, excellent. Dat tweede deel bestaat o.a. uit 'Monochrome', een briljant en onheilspellend geheel met een pakkend ritme en melodielijn en kippenvel gevende gitaarpartijen en -solo's van Theriot en vooral LeBoeuf. Hier doet Abigail's Ghost lichtjes de jas van Porcupine Tree uit en laat vaker een eigen en veelbelovend gezicht zien: donker, surreëel, melo- dieus, confronterend. En de eigen ramen gaan volledig open in 'Windows' met een heerlijk meezingthema en een sferische begeleiding. 'Cerulean Blue' is weer typisch Porcupine Tree ten tijde van 'Signify' en 'Coma Divine' met zo'n vervormde stem van Theriot, een trucje dat die andere Wilson ook regelmatig uithaalde en een vervreemdend effect geeft. Ook de invloed van het grungen is hier te horen. Afsluiter 'Mother May I?' - prachtige titel overigens - is een stevig nummer met weer van die sferische intermezzi en ... is eigenlijk gewoon Porcupine Tree. Het is echter in alle naden en voegen hoge kwaliteit en dat vergoedt natuurlijk veel.
Abigail's Ghost is zonder meer een grote aanwinst voor de progscene. De band bezit zoveel technische en compositorische competenties, dat moet haast wel goed aflopen. Als in het vervolg het eigen gezicht dat op 'Selling Insincerity' zo her en der doorschemert wat vaker wordt getoond en Porcupine Tree dus wat op de achtergrond raakt, dan ligt er een gouden toekomst in het verschiet voor deze Amerikanen. Porcupine Tree wordt, na een imposante ontwikkeling te hebben doorgemaakt, immers ook nauwelijks meer vergeleken met Pink Floyd. JoJo (11-2007)
Bekijk de rubriek ProgVideo voor een albumpromo (right frame).
Bezetting:
Brett Guillory - keyboards, background vocals
John Rodrigue - drums, percussion
Kenneth Wilson - bass, background vocals
Randy LeBoeuf - rhythm guitars
Joshua Theriot - lead vocals, guitars
Discografie:
Seeping (EP) (2007)
Cerulean Blue (EP) (2007)
Selling Insincerity (2007)
