WAT EEN WEEK ... CD           

FISH   - Weltschmerz (2020) 
 

Door drukte ...            
    

 

 

... met werk en theater en een tekort aan schrijvende handen eindelijk weer eens een recensie. We gaan proberen het tempo er weer een beetje in te brengen. 
Voor sommige muzikanten heb ik een zwak. Dat geldt voor Jon Anderson, Phil Collins en zeker ook voor Fish. Hij mag dan in het verleden wat moeilijk in de omgang zijn geweest maar daar heeft de luisteraar geen last van. Post-Marillion heb ik hem altijd gevolgd. Zijn albums waren wisselend van kwaliteit maar bleven ook op mindere momenten altijd ruim boven de rode streep. Het dubbelalbum 'Weltschmerz' vond ik wat moeilijk te verkrijgen maar recent wist ik er de hand op te leggen. Veel te laat want ik vind het een van zijn beste werken, zo niet zijn beste.
De 10 tracks zijn solide, virtuoos, indrukwekkend qua tekst en muzikaal-technische uitvoering en wat vooral een pré is ten opzichte van eerdere albums: het album is volledig in balans met per saldo alleen uitschieters en geen zwakke broeders. De spanningsboog blijft tot het einde toe gespannen en de concentratie loopt niet weg. En wat een emotie in opener 'The Grace of God' en in 'Rose of Damascus'. En alles komt samen in de bijna 14 minu- ten van' Waverley Steps'. Bij 'C Song' kan ik het nauwelijks droog houden. De prachtige hoes is de slagroom op de taart.
Fish heeft het optreden achter zich gelaten en zich teruggetrokken op zijn pas aangekochte huis op een verlaten Schots eiland. Waar hij zich ledig houdt met het opknappen van het huis, zijn tuin en als ik het goed heb toch ook met het bouwen van een studio. Dat hoop ik maar want wellicht komt er dan nog weleens een studio-album. Zo niet, dan vormt 'Weltschmerz' een imponerend en schitterend slotakkoord van een prachtige carrière. Harry de Vries (wat een week 04)

WAT EEN WEEK ... CD           

SUPERSISTER   - Nancy Never Knew (2025) 
 

Een frisse sound ...            
    

 

 

... kenmerkt het nieuwe album van Supersister. De band bestaat momen- teel uit sterkhouder Robert-Jan Stips (toetsen en zang), Rinus Gerritsen (bas) en Leon Klaasse (drums en percussie). De titel verwijst naar het debuutalbum 'Present from Nancy' (1970) al weet niemand wie Nancy was, ook de bandleden niet. Vandaar 'Nancy Never Knew', de opvolger van de comeback plaat 'Retsis Repus' uit 2019.  
Supersister klinkt op deze nieuwe loot fris, creatief en gedreven. Nog steeds met die typische Supersister sound en een cocktail van psychede- lische rock, jazz, progressieve pop en een vleugje humor maar wel gezet in een hedendaagse verpakking. Ik vind het een sterk werkstuk met 12 tracks. Zo is er de single 'Anywhere the Wind', die na eerste beluistering al in het hoofd blijft zitten, we horen heerlijke toetsen in opener 'Something in Return', mystiek in 'Out of the Darkness' en het door Gerritsen op een heerlijk basritme gezet 'Into the Moving Light'. En er is emotie, zoals in afsluiter 'The Last Chord Open' - cliffhanger om duidelijk te maken 'we zijn nog lang niet klaar?'- waarin Stips gedragen zingt 'It's getting oh so quiet here'. Dat is het lot van ouder worden, familie en vrienden vallen weg en voor Stips uiteraard de overleden Supersister collega's en vrienden Sacha van Geest en Ron van Eck. 
Robert-Jan Stips is een bezige baas die ook nog druk is met The Nits en daarmee recent nog op toernee was en ook pas nog werk uitbracht samen met Jane Goulding. Zoals 'Nancy Never Knew' klinkt kan hij bij leven en welzijn ook nog jaren voort met Supersister, Gelukkig maar. Harry de Vries (wat een week 03)

WAT EEN WEEK ... CD           

NINE STONES CLOSE  -
Adventures in Anhedonia (2024) 
 

Het niet meer kunnen ervaren ...            
    

 

 

 ... van vreugde, dat hoorde ik recent een profvoetballer uitleggen nadat hij gescoord en gewonnen had in de Eredivisie. Hij leed daar al langer aan. Dat noemt men 'anhedonia' en in dat onheilspellende land beleeft Nine Stones Close op dit nieuwe album allerlei avonturen. U zult begrijpen dat die avonturen niet al te vrolijk zijn.
Het is dan ook een donker en somber album geworden dat handelt over angsten, gebrek aan verbinding met anderen, eenzaamheid, terug naar je roots, niet meer kunnen liefhebben. Dat is nogal wat maar vanuit ellende komt vaak prachtige kunst voort. En dat is hier ook het geval. Wat een geweldig album. Kan mij niet voorstellen dat er dit jaar nog een release in de progsferen komt die hier bovenuit zal steken.
Veel emotie en een perfecte afwisseling tussen stevige passages - waarin de gitaar van Adrian Jones huilt en giert - en subtiele passages waarin vooral de mineure piano akkoorden van Brendan Eyre domineren. En niet te vergeten de prima bij deze muziek passende en sterke vocalen van Adrian Shaughnessy en de gedegen bas- en drumbasis.
Het is lang geleden - zoveel interessante progmuziek komt er niet uit, het is meestal een slaapverwekkende herhaling van zetten - dat ik 's ochtends wakker word en direct de aandrang voel om 'Adventures in Anhedonia' te beluisteren. Dat is voor mij het ultieme bewijs dat dit een excellent album is. Harry de Vries (wat een week 02)

WAT EEN WEEK ... CD           

KRISTÓF HAJÓS  - 6:00 PM (2025) 
 

Normaal gesproken ...            
    

 

 

 ... vind ik het onnodig en zelfs ongewenst om te benadrukken - zoals in het promovel - dat een artiest homosexueel is. Als iemand hetero is vermeld je dat toch ook niet? Bij de Hongaarse in Amsterdam gevestigde muzikant en zanger Kristóf Hajós en zijn derde album '6:00 PM' ligt dat toch anders. In directe zin maar ook zijdelings handelen de teksten namelijk over wat het betekent om op te groeien, ouder te worden in 'the queer community'. 
Volgens de ontvangen info van Tiny Room Records - het Nederlandse platenlabel dat grossiert in voor mij onbekende maar vaak kwalitatief goede bands en artiesten - reflecteren de negen tracks o.a. de disco pop van de jaren '80. Ik heb daar blijkbaar een ander beeld bij want die associatie kan ik toch maar moeilijk traceren of het moet in het met een aanstekelijk ritme getooide 'Lazy Heart' zijn. Verder hoor ik prachtige, soms serene muziek die snel beklijft en aangenaam wegdraait en in de instrumentatie wat lichte progrock invloeden heeft. Qua sfeer doet het mij soms denken aan de in prog percelen actieve Tim Bowness (o.a. No-man).
Het geheel is gezet in een kraakheldere produktie en er wordt technisch kundig gemusiceerd. Ik heb het album nu zo'n twee weken in huis en het siert met grote regelmaat de laser. De titeltrack en het dreigende 'Monsters & Sailors' krijgen vaak daarna nog een reprise. Een aanrader dus! Harry de Vries (wat een week 01)

WAT ER NAGLOEIT : JAARLIJST 2024

TOP 5 HARRY 'JoJo' DE VRIES

 

1   DAVID GILMOUR - Luck and Strange  

2   JON ANDERSON & GEEKS -True

 

3   STEVE HACKETT - The Circus and the Nightwhale

4   BRIAN ENO - Eno

5   ALBION - Lakesongs of Elbid

WAT EEN WEEK ... BOX            

JOHN  WETTON  - Concentus (2024) 
 

De Live Collection Volume 1  ...            
    

 

 

 ... van John Wetton bestaat uit 10 CD's met liveconcerten in de periode 1994-1997 o.a. in Japan, Argentinië, USA en ook Nederland en wel in Paradiso Amsterdam (april 1997). De box is prachtig vormgegeven en verzorgd inclusief een uitgebreid boekje met daarin een toelichting op Wetton en zijn optredens.
De box biedt een staalkaart van zijn oeuvre, niet alleen van zijn solowerk maar er zijn ook liveopnames opgenomen met tracks van King Crimson (o.a. 'The Night Watch' en 'Starless'), Asia (o.a. het onvermijdelijke 'Heat of the Moment') en UK (o.a. 'In the Dead of Night' en 'Rendez Vous 6.02', deze laatste al even onvermijdelijk). Het is een omvangrijke verzameling die met name interessant is voor de echte fan van Wetton. Nu ben ik dat zeker maar zit ik te wachten op o.a. 7 live uitvoeringen van 'The Smile Has Left Your Eyes' en 6 uitvoeringen van 'The Heat of The Moment'? Veel andere tracks staan ook in de reprise. Kortom, het is allemaal wat veel. De geluidskwaliteit is redelijk tot goed te noemen al kun je horen dat niet alle concerten even professioneel zijn opgenomen. Waarschijnlijk omdat op dat moment het plan in het geheel niet bestond het uit te geven. Bovendien is er geen remastering overheen gegaan. Ik zou wat dat betreft eerder de box 'An Extraordinary Life' willen aanbevelen met al zijn soloalbums in een geremasterde versie.
'Concentus' is een welverdiend en mooi eerbetoon aan een belangrijke zanger en bassist in de prog- en symfoscene en het zal zijn dierbaren goed doen. Wat mij betreft had de box echter wat minder uitgebreid mogen zijn. En dan is dit nog maar Volume 1 ... Harry de Vries (wat een week 06)

 

DAVID GILMOUR

 

Luck and Strange (2024)

Label Sony Music 
Score 5 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

 

Al decennia heb ik een voorliefde voor de mens David Gilmour. Voor zijn introverte persoonlijkheid, het gegeven dat hij praat via zijn gitaar met dat bijzondere en direct herkenbare geluid, en omdat je hem goed kan volgen via de social media in zijn keuzes en zijn privéleven. Dat zwak voor hem moet ik natuurlijk trachten uit te schakelen bij de beoordeling van zijn muziek en in dit geval van zijn nieuwe album. Al is een review natuurlijk altijd tot op bepaalde hoogte subjectief. 
Dat uitschakelen lukt wel want in het verleden zette ik naast pluspunten ook wat kanttekeningen bij 'On an Island' uit 2006. En het is mij ook nu gelukt: 'Luck and Strange' vind ik een meesterwerk. zowel compositorisch, muzikaal en tekstueel. De composities zijn gelaagd en de intrigerende teksten van Polly Samson brengen nog eens een extra laag aan. Over het verleden, dat de jaren '70 bands en artiesten het geluk hadden dat veel muzikaal gebied in een wonderlijke tijd nog ontgonnen moest worden. Over ouder worden: je voelt in de teksten het besef en de angst van Samson dat haar man ook niet het eeuwige leven heeft. Wat te denken van deze zinnen in mijn favoriete track 'Scattered': "A man stands in the river, pushes against the stream. Time is a tide that disobeys, and it disobeys me". Koude rillingen .... doordat het zo herkenbaar en invoelbaar is.
En dan de muziek van de, met uitzondering uiteraard van bassist Guy Pratt, grotendeels vervangen groep muzikanten. Gilmour wil immers uitgedaagd worden. Alleen maar hoogtepunten. Schitterend gitaarspel van Gilmour en zijn herkenbare stem die wat gruiziger klinkt - kan de leeftijd zijn maar zeker ook het handelsmerk van producer Charlie Andrew (Alt-J) - het subtiele drumwerk van Steve Gadd en de functionele toetsen van Rob Gentry, Roger Eno en Richard Wright (vanuit de Barn Jams uit 2006). Voor mij is een ander hoogtepunt de werkelijk prachtige stem van Romany Gilmour in het sublieme 'Between Two Points (een cover). Live klinkt haar stem nog mooier zoals te horen en te zien valt in de streams van de 'rehearsals'. Dat belooft wat voor de liveconcerten.
David Gilmour is wederom boven zichzelf uitgestegen met 'Luck and Strange'. Hij gaf aan na de komende toernee alweer de studio in te gaan voor een vervolg met deze muzikanten en producer. Laat maar komen, als de tijd hem en mij voorlopig nog gehoorzaamt, ik kan niet wachten!

 

JON ANDERSON & The Band Geeks  
 

True (2024)

Label Frontiers Music        
Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Jon Anderson is in mijn ogen in het verleden niet al te netjes behandeld door zijn kompanen uit Yes. Vooral Steve Howe heeft daar, voor zover ik kan beoordelen, een niet zo frisse rol in gespeeld. Dat had hij beter niet kunnen doen want de incarnaties na het vertrek van Anderson blonken niet uit in hoge kwaliteit en al helemaal niet op de laatste studioalbums van een band die zich toch per saldo geen 'Yes' meer zou mogen noemen.
Anderson neemt op 'True' overtuigend muzikaal wraak. Met uitzondering van de wat zompige produktie - de mix had beter gekund - en de onder de maat hoes, zijn de negen tracks van hoge kwaliteit. Op de stem van Jon lijkt geen sleet te zitten, de composities zitten uitstekend in elkaar en be- klijven na een aantal draaibeurten. Met soms aan Chris Squire herinnerend baswerk via de Rickenbacker van Richie Castellano en de aan Rick Wakeman refererende keyboards van Christopher Clark. Anderson zou zijn Yes verleden verloochenen als er ook niet een lang muzikaal epos op het album zou staan en dat is het inventieve en gevarieerde 'Once Upon A Dream'.
Anderson is een te zachtmoedig persoon om 'True' te presenteren als muzikale wraak. Maar zo zie ik het wel. Prima album van een levende le- gende uit de symfonische of zo u wilt progressieve rock.