DAVID GILMOUR

 

Luck and Strange (2024)

Label Sony Music 
Score 5 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

 

Al decennia heb ik een voorliefde voor de mens David Gilmour. Voor zijn introverte persoonlijkheid, het gegeven dat hij praat via zijn gitaar met dat bijzondere en direct herkenbare geluid, en omdat je hem goed kan volgen via de social media in zijn keuzes en zijn privéleven. Dat zwak voor hem moet ik natuurlijk trachten uit te schakelen bij de beoordeling van zijn muziek en in dit geval van zijn nieuwe album. Al is een review natuurlijk altijd tot op bepaalde hoogte subjectief. 
Dat uitschakelen lukt wel want in het verleden zette ik naast pluspunten ook wat kanttekeningen bij 'On an Island' uit 2006. En het is mij ook nu gelukt: 'Luck and Strange' vind ik een meesterwerk. zowel compositorisch, muzikaal en tekstueel. De composities zijn gelaagd en de intrigerende teksten van Polly Samson brengen nog eens een extra laag aan. Over het verleden, dat de jaren '70 bands en artiesten het geluk hadden dat veel muzikaal gebied in een wonderlijke tijd nog ontgonnen moest worden. Over ouder worden: je voelt in de teksten het besef en de angst van Samson dat haar man ook niet het eeuwige leven heeft. Wat te denken van deze zinnen in mijn favoriete track 'Scattered': "A man stands in the river, pushes against the stream. Time is a tide that disobeys, and it disobeys me". Koude rillingen .... doordat het zo herkenbaar en invoelbaar is.
En dan de muziek van de, met uitzondering uiteraard van bassist Guy Pratt, grotendeels vervangen groep muzikanten. Gilmour wil immers uitgedaagd worden. Alleen maar hoogtepunten. Schitterend gitaarspel van Gilmour en zijn herkenbare stem die wat gruiziger klinkt - kan de leeftijd zijn maar zeker ook het handelsmerk van producer Charlie Andrew (Alt-J) - het subtiele drumwerk van Steve Gadd en de functionele toetsen van Rob Gentry, Roger Eno en Richard Wright (vanuit de Barn Jams uit 2006). Voor mij is een ander hoogtepunt de werkelijk prachtige stem van Romany Gilmour in het sublieme 'Between Two Points (een cover). Live klinkt haar stem nog mooier zoals te horen en te zien valt in de streams van de 'rehearsals'. Dat belooft wat voor de liveconcerten.
David Gilmour is wederom boven zichzelf uitgestegen met 'Luck and Strange'. Hij gaf aan na de komende toernee alweer de studio in te gaan voor een vervolg met deze muzikanten en producer. Laat maar komen, als de tijd hem en mij voorlopig nog gehoorzaamt, ik kan niet wachten!

 

JON ANDERSON & The Band Geeks  
 

True (2024)

Label Frontiers Music        
Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Jon Anderson is in mijn ogen in het verleden niet al te netjes behandeld door zijn kompanen uit Yes. Vooral Steve Howe heeft daar, voor zover ik kan beoordelen, een niet zo frisse rol in gespeeld. Dat had hij beter niet kunnen doen want de incarnaties na het vertrek van Anderson blonken niet uit in hoge kwaliteit en al helemaal niet op de laatste studioalbums van een band die zich toch per saldo geen 'Yes' meer zou mogen noemen.
Anderson neemt op 'True' overtuigend muzikaal wraak. Met uitzondering van de wat zompige produktie - de mix had beter gekund - en de onder de maat hoes, zijn de negen tracks van hoge kwaliteit. Op de stem van Jon lijkt geen sleet te zitten, de composities zitten uitstekend in elkaar en be- klijven na een aantal draaibeurten. Met soms aan Chris Squire herinnerend baswerk via de Rickenbacker van Richie Castellano en de aan Rick Wakeman refererende keyboards van Christopher Clark. Anderson zou zijn Yes verleden verloochenen als er ook niet een lang muzikaal epos op het album zou staan en dat is het inventieve en gevarieerde 'Once Upon A Dream'.
Anderson is een te zachtmoedig persoon om 'True' te presenteren als muzikale wraak. Maar zo zie ik het wel. Prima album van een levende le- gende uit de symfonische of zo u wilt progressieve rock.

WAT EEN WEEK ... CD            

 

FOCUS  - Focus 12 (2024) 
 

Net op tijd voordat ...            
    

 

 ... Focus op een langverwachte toernee naar Amerika ging - samen met Martin Turner's Wishbone Ash en Asia - kwam dit album uit. Een ideale gelegenheid om het nieuwe album te promoten. Het viertal - Thijs van Leer, Pierre van der Linden, Menno Gootjes en Udo Pannekeet - is inmiddels weer terug in eigen land. 
Voor een band die al sinds 1969 bestaat is een twaalfde loot aan de boom niet al teveel. Misschien dat daardoor de inspiratie nog niet op is en men in staat is om een uitstekend werkstuk af te leveren waar geen sleet op zit. De relatieve jongelingen - Menno Gootjes en Udo Pannekeet, die beiden ook de produktie voor hun rekening namen - zouden daar ook weleens een belangrijke oorzaak van kunnen zijn. Die houden de boel vanuit een andere invalshoek scherp.
Het album opent met 'Fjord Focus', een track met die typische Focus sound maar wel steviger aangezet dan we van de band gewend zijn. Ik vind de mix overigens wat rommelig klinken maar dat geldt gelukkig alleen voor deze opener. Integraal wordt er excellent gespeeld: indrukwekkende solo en ondersteunende gitaarpartijen door Gootjes, pompend maar ook subtiel baswerk van Pannekeet, heerlijk toets- en fluitwerk door Van Leer en machtig maar ook ingetogen drumwerk van Van der Linden. De tien tracks bestaan zoals altijd uit een melting pot van rock, vleugje jazz en klassiek. Uitschieters zijn voor mij het deels geimproviseerde en wat psychedelische 'Meta Indifinita', een primeur in de historie van de band, en de fusion in 'All Aboard' al mogen de subtiele, emotievolle Satie-achtige piano composities er ook zijn.
Focus heeft een uitstekend album, getooid in een prachtige Roger Dean hoes, afgeleverd waarvan ik hoop en aanneem dat de band een aantal tracks in de live setlist zal opnemen. Daar kijk ik naar uit. Harry de Vries (wat een week 05)

WAT EEN WEEK ... LP            

 

BRIAN ENO  - Foreverandevernomore (2022) 
 

Grondlegger van ...            
    

 

 ... de ambient music, zo mogen we producer en muzikant Brian Eno toch wel noemen. Op z;n minst één van de grondleggers met o.a. zijn 'Music for Airports' en 'Music for Films' beide uit 1978.
Het album 'Foreverandevernomore' - zijn 28ste werkstuk - had ik al een aantal keren in handen gehad maar de prijs van de LP schrok mij af. Uiteindeljjk als adept van Brian Eno toch aangeschaft en dat stelt mij niet teleur. Eno schildert nog steeds met klanken. Muziek om weg te dromen, na te denken over de geneugten en minder mooie kanten van het leven op aarde. Eno zingt zelf op dit album - een unicum - op een dromerige, uitstekend bij de muziek passende wijze en wordt op vocalen bijgestaan door o.a. zijn dochter. Van de 10 tracks springen vooral het prachtige met viool gelardeerde 'Inclusion', het met een mystieke sfeer gezegende 'These Small Noises' en afsluiter 'Making Gardens Out of Silence' eruit.
De teksten handelen over Eno's zorgen over het klimaat en het milieu. Een terechte zorg. Om dat kracht bij te zetten treedt hij regelmatig op tijdens bijeenkomsten aangaande het klimaat. Bovendien is de LP gemaakt van gerecycled vinyl, de prachtige hoes van hergebruikt papier en het folie omhulsel van 'compostable' materiaal. Lovenswaardig zoals ook de muziek op dit album lovenswaardig is. Brian Eno doet er nog steeds toe! Harry de Vries (wat een week 04)

WAT EEN WEEK ... CD             

 

YES  - Talk (1994/2024) 
 

Het 'vergeten' album ...            
    

 

 ... of het 'verloren' album wordt 'Talk' ook wel genoemd. Na het succes van '90125' en een zeer matige opvolger ('Big Generator') was de aandacht voor Yes tanende.Ook bij mij. Zelfs in die mate dat ik 'Talk' aan mij voorbij heb laten gaan. Onterecht want dit eerste digitaal opgenomen werkstuk van deze ikonische band mag er zijn. Het wordt gezien als het beste album uit de 'Trevor Rabin periode' en Jon Anderson noemt het "Glorious! It was like a renaissance of Yes to me".
Naast de genoemden maken uiteraard Chris Squire en Alan White deel uit van deze incarnatie alsook oudgediende Tony Kaye. En ik kan mij voorstellen dat Anderson het als een wedergeboorte heeft ervaren: het grijpt terug op de Yes sound van begin jaren '70, hoewel de digitale jas wel een state-of-the-art draai aan het geluid geeft, en Anderson zingt als vanouds. Al lijkt hij hier wat steviger aan te zetten dan gewoonlijk. Wat mij betreft zitten er geen zwakke broeders tussen de 7 tracks maar wel uitschieters zoals opener 'The Calling' en het uit drie delen bestaande magnus opus 'Endless Dream' dat kan wedijveren met de vroegere epische tracks van Yes.
Kortom, een terechte reissue van dit min of meer tussen de wielen geraakte album dat naast de CD uitgave ook verkrijgbaar is in een box met drie liveconcerten uit 1994.  Harry de Vries (wat een week 03)

 

SHORTTRACK
Een 'quick scan' van releases

 

Emerson, Lake & Powell    
Complete Collection (2024)

Label Manticore/Cherry Red Records
Score 4 (out of 5 JoJo's)

 

 

 

Eerlijk gezegd heb ik het album 'Emerson, Lake & Powell (1986) altijd links laten liggen. Ik vond het als 'die hard fan' van het eerste uur maar niets dat men doorging zonder Carl Palmer, die het toen te druk had met Asia, en hem tijdelijk verving door de overigens uitstekende drummer Cozy Powell (Rainbow, Whitesnake).
Met de release van de 3CD box 'Complete Collection' vond ik dat ik veertig jaar nadien het album toch maar eens moest gaan beluisteren. Wijsheid komt met de jaren want ik heb het studioalbum onterecht in de ban gedaan. We horen op deze remaster een energiek driemanschap dat steviger klinkt dan voorheen met nog steeds een virtuose Emerson en een uitstekend drummende Powell. De stem van Lake staat wat dof in de mix en hij zingt soms wat 'over the top' maar zijn stem is onvervangbaar. Nieuwe tracks zoals opener 'The Score', 'Lay Down Your Guns'en 'Mars, the Bringer Of War' mogen er zijn. De box is verder aangevuld met 'The Sprocket Sessions' op CD 2 en een live concert in Florida uit 1986 op CD 3. Op beide schijven zijn ook tracks van het oorspronkelijke trio te horen zoals 'Knife Edge'. 'Tarkus' en 'Karn Evil 9'.
Deze box is in positieve zin een 'eye opener' voor mij. Beter laat dan nooit. Wel confronterend mij te realiseren dat zowel Keith Emerson, Greg Lake als Cozy Powell niet meer onder ons zijn.

Steve Hackett  
The Circus and the Nightwhale (2024)

Label Sony Music        
Score 4 (out of 5 JoJo's)

 
 

Ik heb altijd een zwak gehad voor gitarist Steve Hackett die na zijn vertrek bij Genesis half jaren '70 gestaag zijn eigen weg heeft gekozen en vanaf zijn debuut 'Voyage of the Acolyte' (1975) zijn eigen, herkenbare geluid heeft opgebouwd waarin uiteraard zo af en toe associaties met Genesis zijn waar te nemen. Met de tijd is de sound echter wel steviger geworden.
Op 'The Circus and the Nightwhale'- circus blijft een favoriet onderwerp van Hackett - horen we 13 ijzersterke tracks met veel dynamiek en afwisseling waarin ook de akoestische invalshoek niet wordt vergeten zoals in 'Found and Lost'. De tracks vertellen het verhaal van Travla maar het is per saldo Hackett's eigen levensverhaal. Zo meen ik toch dat 'Breakout' over zijn vertrek uit Genesis gaat: "Finally Travla manages to break free from the circus". Mijn favorieten zijn de imposante tracks 'Enter the Ring' en 'Get me Out' waarin alle symfonische registers opengaan.
Jammer vind ik dat Nad Sylvan slechts op een enkele track zingt en Hackett - overigens zeer verdienstelijk - het merendeel van de zang voor zijn rekening neemt. Maar dat doet niets af aan de hoge kwaliteit van dit album. Een absolute aanrader!

Short Track by Harry 'JoJo' de Vries (05-2024)

WAT EEN WEEK ... CD             

 

JOHN CALE  - No Mercy (2024) 
 

Hoezo oude man ...            
    

 

 ... weliswaar bijna 83 jaar, maar staat nog midden in het leven en komt dus ook gewoon met een nieuw album, bijgestaan door jonggedienden als Animal Collective, Weyes Blood, Sylvan Esso en Dev Hynes: John Cale dus. Die natuurlijk lid was van The Velvet Underground, samenwerkte met o.a. Patty Smith, Lou Reed en Brian Eno en die een lijst met geweldige albums op zijn naam heeft staan waarbij 'Fear' (1974) en 'Slow Dazzle' en 'Helen of Troy' (beide uit 1975) mijn absolute favorieten zijn.
En nu dus 'No Mercy', een mix van R&B, ambient en soms een vleugje rock, gedomineerd door keyboards, soundscapes en vreemde geluiden waar doorheen de karakteristieke, donkere stem van Cale is gevlochten. Verwacht niet al te veel warmte, Cale is altijd al kritisch geweest op menselijke verhoudingen, op relaties en op de stand van de wereld. Ook hier. Wat te denken, indachtig geopolitieke discussies over de Noord- en de Zuidpool, van een tekst als "Who is the legal owner of ice?' (in 'The Legal Status of Ice'). En dan is er ook nog een huiveringwekkende track als 'Story of Blood'. En ik geef toe een titel als 'Marilyn Monroe's Legs' klinkt gedateerd maar de muziek is dat allerminst en je zal er maar aan moeten denken aan die benen. Godfried Bomans - ook een echo uit vroeger tijden - zei ooit over de benen van Marlene Dietrich "had mijn vrouw maar één zo'n been". Dus ja, ook vervlogen vrouwenbenen blijven blijkbaar tot de verbeelding spreken.
John Cale heeft op zijn oude dag een album uitgebracht dat er mag zijn en eigentijds klinkt. Ik hoop niet dat 'No Mercy' zijn zwanenzang is want volgens mij zit er nog veel meer inspiratie in zijn mars. Harry de Vries (wat een week 02)

WAT EEN WEEK ... CD             

 

BENJAMIN CROFT  - We Are Here To Help 2024) 
 

Een voor mij onbekende naam ...            
    

 

... Benjamin Croft, die o.a. samenwerkte met The Temptations en Belinda Carlisle. Sterk beinvloed door Keith Emerson en Rick Wakeman begaf hij zich gelukkig ook in de regionen van de progrock. En daarin vindt ook 'We Are Here To Help' zijn plaats.
Deze virtuose keyboardspeler wordt hier bijgestaan door niet de minsten zoals o.a. Marco Minnemann (drums), Billy Sheehan (bass), Greg Howe en Frank Gambale (guitar) en Simon Phillips (drums). De muziek typeer ik als redelijk stevige progrock met wat metalinvloed waarbij het progelement vooral bestaat uit de toetspartijen. Ook wel fijn dat het niet alleen gaat om soleren maar dat ook de melodie binnen de acht tracks niet wordt vergeten. De vocalisten, Jeff Scott Soto (Yngwie Malmsteen, Journey) en Lynsey Ward (Lifesigns), verdienen extra lof want die kwijten zich uitstekend van hun taak. De stem van de laatste doet mij denken aan Sharon den Adel (Within Temptation) en Anneke van Giersbergen (vh The Gathering).
Revolutionair? Nee, voor zover dat immers nog kan in de muziek, alles is al gedaan. Maar dit tweede album van Benjamin Croft draait gewoon lekker weg. Harry de Vries (wat een week 01)