Mahogany Frog - Senna (2012)
Label: Moonjune Records
Bandsite: www.mahoganyfrog.com
Running Time: 43:18
Reviewer: Harry 'JoJo' de Vries
Score:
(out of 5 JoJo's)
Mahogany Frog zoemt al een tijd rond bij mensen die van progressieve muziek houden. Vooral het nieuwe album 'Senna' schijnt geweldig te zijn al heeft niemand het echt gehoord. Vreemd hoe dat soort dingen gaan. ProgLog AFTERglow heeft natuurlijk wel van deze Canadezen gehoord. Het vorige album 'DO5' is hier besproken en sierde de eindejaarslijsten van de redactie in 2008. De typering luidde toen "experiment, afwijkende akkoorden- en tijdschema's, uitzonderlijke dynamiek". Die typering is op z'n minst ook van toepassing op dit tweede album.
Beroepsmatig werk ik met kernkwadranten. Als iemand ergens goed in is c.q. een kernkwaliteit bezit en er in doorschiet, dus als het teveel van het goede wordt, komt deze persoon in zijn valkuil terecht. Dat is af en toe aan de orde op 'Senna'. De dynamiek, het inhoudelijke en vooral het technische experiment (noise, reverb, oversturen van instrumenten) als kernkwaliteiten zijn in een aantal composities doorgeschoten naar moeilijk te ontwarren kluwen geluid. Doorzettingsvermogen is dan ook vereist bij het doorgronden van de acht tracks.
Dit doorzetten, waarbij ik kritiek van mijn huisgenoten tijdens de vele luisterbeurten maar voor lief nam, heeft ertoe geleid dat ik langzamerhand de mooie kanten van 'Senna' heb ontdekt en sporen van Floyd, Syd Barrett, Soft Machine en Hawkwind vond. In het sterke 'Houndstooth Part 1' en 'Part 2' waarin de band op haar kernkwaliteit zit en experiment gepaard gaat met de structuur van een rode draad. Of in het afsluitende 'Aqua Love Ice Cream Delivery Service' waar mooie spacerock synthscapes rondwaren. Ook in het relatief rustige 'Saffron Myst' en in het uptempo 'Flossing with Buddha' blijven de Mounties ruim aan de goede kant van de streep.
In de composities 'Expo 67' en 'Message from Uncle Stan: Grey Shirt/Green House' is de hoofdlijn lastig te vinden, wordt het rommelig en ben ik frequent afgehaakt. Het is teveel 'reverb', teveel 'noise', teveel 'alles moet kunnen'. Kortom, men stapt aldaar in de eigen valkuil.
We hebben te maken met een viertal dat 'out of the box' speelt en dus buiten de gebaande paden treedt. Dat valt te prijzen want dat is inherent aan progressie en creativiteit. Dat het soms teveel van het goede wordt, leidt onvermijdelijk tot een punt aftrek. Waarmee Epp, Warkentin, Elenberger en Rudolph overigens nog ruimschoots een score 'goed' behalen. Of ze net als in 2008 de eindejaarslijsten bereiken, waag ik echter te betwijfelen. Harry 'JoJo' de Vries (02-2013)
Jesse Warkentin - electric guitars, MicroMoog, Farfisa Organ, Farf Muff, ARP String Ensemble, Korg MS2000, electric and acoustic pianos
Scott Elenberger - electric and acoustic bass, Briscoe organ, percussion
Andy Rudolph - drums, percussion and electronics
