ProgLog AFTERglow

Wat een week ... CD

OPETH - Heritage (2011)

Enigszins teleurgesteld ...

... dat is het gevoel dat mij bekroop na het beluisteren van de tien tracks van het nieuwe album van Opeth: “Is dit hun eerste album dat uit de toon valt, vergeleken met alle voorgaande albums van deze bijzondere en creatieve Zweedse band?”
Er is hier geen sprake meer van grunts. Op zich vind ik dat een pré. Er is überhaupt geen sprake meer van metal. Het album grijpt volledig terug op de progrock van de 70-er jaren. De bij vlagen symfonische melodieën, de afwisseling met akoestische folk en jazz, de met veel geweld gepaard gaande tempowisselingen en de instrumentatie roepen onvermijdelijk herin- neringen op aan bands als Camel, Jethro Tull, Focus en aan Opeth's grote voorbeeld King Crimson. Aan hun inspiratoren ligt het dus niet.
Ook over de virtuositeit van de muzikanten geen kwaad woord. Het is het ontbreken van een bepaalde lijn waardoor 'Heritage' een vreemde eend in de Opeth bijt is en het kwartje maar niet valt. Er staan zeker fraaie, tedere en krachtige fragmenten op maar die worden te vaak afgewisseld met zwak, clichématig werk, waardoor het geheel stuurloos overkomt.
Akerfeldt c.s. lijken - wederom samen met Steven Wilson - een zoektocht te zijn gestart naar hun muzikale toekomst waarbij de metal definitief lijkt te zijn verlaten. Dat die toekomst in de progrock ligt is evident. Ik heb er alle vertrouwen in dat Opeth in deze zoektocht weer tot grote hoogten zal stijgen. Vanuit dat perspectief vormt 'Heritage' wellicht een noodzakelijk intermezzo. Een overgang tussen een afgesloten, uiterst geslaagde periode en een nieuw tijdperk waar nog veel moois in het verschiet ligt. Als dat zo is heb ik er graag wat geduld voor over. Henk Vermeulen (wat een week 36)